De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 97]

Miriam van Hee
Gedichten

ik zeg dat ik geen spelletje
kan spelen dat mijn gedachten
elders zijn: bij mijn gedicht
dat ik aandachtig luister dat ik
een stem hoor in mijn hoofd

ze knikt en kijkt het duister in
misschien wil ze mij helpen
of ergens zijn waar ik ook ben
tot ze plots luidkeels niest
en al mijn verzen zich verspreiden
en alle woorden in de kamer
van mijn hoofd

zij raapt ze samen en ze vraagt
of ik nu boos ben en zoniet
of ik dan mee wil spelen

ik moet altijd opnieuw beginnen
ik heb dit zelf gezocht

enkel als ik ziek of dronken ben
enkel in gedachten en in dromen
zie ik je weer en praat je
tegen mij en valt het denken
weg de sommen die ik maak
van geluk en ongeluk

[p. 98]

lente in de schildersstraat

 

ik zag je aan de overkant

 

als was je uit een schuilkelder

 

gekomen: voorzichtig en verbaasd

 

over het licht dat op de huizen scheen

 

je had je lange winterjas nog aan

 

ik had een teken kunnen doen

 

ik had je vragen kunnen stellen

 

de straat lag tussen ons als water

 

 

 

achter mij zaten moeders in het park

 

rond het museum, hun kinderen

 

kregen klappen tot ze huilden

 

mij heeft de tijd gered,

 

de afstand, dit gedicht