De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 29]

Christine D'Haen
Gedichten

Ontzinde koning, fluistert hij, krijst hij:
Rood! Overvol schoonheids dood!
Ze rijten je wonde, open, bloot!
Ik de sonde naar het kind in je schoot.

Aisjeh is de vrouw die zich naast het bed van Sardanapalus verhangt, in het schilderij van Delacroix.

Helena was huwbaar, de prinsen wierven.
Gehuwd, geroofd, en veel ridders stierven.
Haar huid als de schaal van een ei,
glanzend op de wal bij de grijsaards kwam zij:
Geen wonder dat elkeen, al breekt zij haar trouw,
wil sterven voor de schoonheid van zo'n vrouw!
De prins in haar kamer, de mooiste, met lokken
zit aan haar voet, haar wol om het rokken.
Van over de zee bracht hij haar, van haar man weg.
Boodschappers kwamen: geef haar terug.
Nooit geef ik die vrouw terug.
Het bloed van de bloedsteen dronk hij uit haar hand.
Het bloed vergoten, de Stad verbrand,
haar voet op de bank, zit zij naast haar man,
de wol op haar schoot in een zilveren mand.
Maar misschien in een zwarte zee zingt haar stem
op een wit eiland gedichten voor hem.