|
| |
| |
| |
Franky Seys
Claire
Ik loop op een pad. Ik vorder langzaam want het pad is erg smal, het wordt zelden gebruikt. Het meest nog door de kleine, hier in het wild levende zoogdieren die in deze afgelegen streek een voorlopig veilig nest hebben gevonden. Slechts uiterst sporadisch passeren hier toevallig rondzwervende wandeltoeristen, en soms ook wel eens inspecterende of jagende dorpelingen.
Het pad ligt overal bezaaid met glad geschuurde keien, en een voortdurend opletten bij elke nieuwe stap is dus terdege aangewezen, wil ik niet uitglijden. Bovendien glooit het pad beurtelings op en neer, en slingert het zich onafgebroken links en rechts tussen de rotsen. Dan weer wringt het zich doorheen kleine bosjes van dicht bijeen groeiende denneboompjes, die altijd struikvormig blijven, omdat ze er slechts moeizaam in slagen om zich stevig vast te wortelen op dit barre en winderige hoogplateau van de Causses.
Eigenlijk voelen alleen maar de schapen, de omvangrijke brébiskuddes, zich echt goed thuis op deze onvruchtbare rotsgronden. Maar ook dergelijke troepen ontmoet je eigenlijk zelden, mits een behoorlijke portie geluk, vroeg in de morgen, of ook wel eens bij uitzondering 's avonds misschien, en dan enkel in de onmiddellijke nabijheid van de schaarse nog bewoonde hoeves. Hier daarentegen, even verderop, in dit totaal onherbergzame gebied, woont gewoon niemand. Nochtans zijn we in feite niet zo heel erg ver verwijderd van de toeristisch wel druk bezochte Arcs de St-Pierre.
Het is heet. Het ademhalen valt me moeilijk, is een inspannende bezigheid, trouwens, elke spierbeweging is lastig. Iedere stap zet ik licht hijgend, met een aldoor iets te snel bonzend hart. Ik voel zweetdruppels kleven aan mijn wenkbrauwen, druppels die dan plots vallen, met de regelmaat van een klok, op mijn roodgeschroeide wangen, druppels die slijmend traag verder
| |
| |
lopen, langsheen mijn kin, tot in mijn nek. Ik proef noodgedwongen hun onaangename zouterige smaak op mijn uitgedroogde lippen, wat me een verschrikkelijke dorst bezorgt. Ik kan ze jammer genoeg niet wegvegen, ze van mijn lijdende gelaat wissen, omdat mijn armen stevig zijn vastgemaakt aan de speciale pakkage die ik moet meedragen.
Op mijn blote rug schuurt constant een ruwjuten rugzak, waarin een tweeliterfles vruchtendrank (Oasis, heel lekker, maar niet voor mij bestemd), enkele eindjes touw en nog wat ander materiaal steken. Wat er precies allemaal in het pak zit, weet ik niet, ik heb het Haar niet zien inpakken, maar dat het zaakje verdomd zwaar weegt, is een onomkeerbaar feit.
Mijn armen houden de rugzak efficiënt op zijn plaats, want mijn polsen zijn er onderaan kruiselings aan vastgesnoerd, in speciaal daarvoor opgestikte zakken. Zo kan een toevallige voorbijganger onmogelijk zien dat ik vastgebonden ben. Natuurlijk is het zonder vrije armen als bruikbare evenwichtsherstellers nog moeilijker lopen op dit hobbelige pad, voortdurend oneffen, steeds hellend, met overal die losliggende, gevaarlijke ronde stenen. Daarom loop ik uiterst geconcentreerd want ik besef maar al te goed dat een eventuele valpartij pijnlijke gevolgen kan hebben. En zoals iedereen hou ik allerminst van pijn, toch niet van pijn louter omwille van de pijn.
Doch een zekere pijn voel ik nu reeds, maar dan erg plaatselijk, laag in de onderbuik, omdat daar mijn penis stevig en drukkend gekneld zit. Voor ons vertrek heeft Ze een hardlederen, klein, maar exact op maat gemaakt kokertje overheen mijn toen slappe penis geschoven en daaraan bevestigde lederen koordjes strak omheen mijn ballen gesnoerd. Het tuig dient om mijn lid onder fysieke dwang klein te houden zodat ik nu, zelfs zozeer opgewonden als ik ben, in open lucht kan wandelen met slechts deze spannende zwembroek aan, zonder dat mijn inwendige lust naar buiten toe reëel zichtbaar kan worden. Maar dat onding veroorzaakt wel een constante trekkende, stekende pijn, en wel in die mate dat het voortdurende besef ervan de knelling levendig houdt en zelfs indien
| |
| |
mogelijk nog strakker maakt, waardoor dan weer mijn opwinding nooit kan afnemen. Mijn Meesteres houdt inderdaad van enig raffinement...
Een eindje terug heeft Ze een tamelijk lange, buigzame tak afgekraakt van een jeugdige denneboom, een op het eerste zicht doodgewoon voorwerp waarmee Ze zomaar achteloos lijkt te spelen. Maar natuurlijk is ook dat slechts misleidende uiterlijke schijn, want ik heb al snel ondervonden waarvoor die stekelige twijg in werkelijkheid moet dienen. De verfoeilijke bedoeling van de tak voel ik af en toe snerpend snijden in mijn vel, op mijn billen, op mijn dijen. Dat daarbij rode striemen overblijven, als zichtbare getuigenissen van Haar mishandelende liefde, stoort Haar allerminst. Het is tenslotte een normale zaak, als je doorheen struiken als deze dringt, dat er venijnige takken tegen je lichaam zwiepen.
Ze slaat me op de rechterdij als ik links moet afslaan en vice versa. Vanzelfsprekend heeft Ze me die richtingen niet met woorden bijgebracht.
Op die manier Haar pijnverwekkende aanwijzingen volgend, dringen we (althans strompel ik) nu reeds tientallen meter dwars doorheen dichtbegroeid struikgewas, kreupelhout, kleine dennebomen en lang taai gras. Op deze plaatsen komt nooit een mens. Vlugger dan ik verwachtte, bereiken we een open plek, die heel geschikt lijkt, volledig en veilig omsloten door één dichte haag van struiken.
Dat we inderdaad op de ook door Haar gewenste bestemming zijn terechtgekomen, voel ik terstond aan twee bliksemsnelle slagen, afwisselend links en rechts. Ik houd halt en blijf braaf stilstaan, gelaten wachtend op wat komen zal. Maar mijn positie voldoet nog niet volledig aan Haar veeleisende gedachten, want ik moet, streng geleid door die beruchte en verfoeide tak, precies in het midden van de open plek gaan postvatten.
Zonder aarzelen pakt Ze de randen van mijn zwembroek beet en Ze stroopt in één beweging het textiel naar beneden. Gehoorzaam stap ik eruit. Haar vingers knopen bedreven de riempjes los die omheen mijn ballen waren gesnoerd en aldus
| |
| |
bevrijdt Ze ook mijn penis. Vergezeld door scheuten van intens stuwende pijn stroomt mijn orgaan dadelijk en onweerstaanbaar vol bloed. Eindelijk, de corpora cavernosa, bestemd voor deze functie, hebben er al lang genoeg mogen op wachten.
Mijn Meesteres stapt enkele passen achterwaarts en bekijkt me, observeert mijn gelaatsuitdrukking, bestudeert heel nadrukkelijk en ostentatief mijn erectie. Mijn lid staat nu steil opgericht stijf, hard, rood en groot. Ik zie Haar grinniken. Haar tong bevochtigt Haar lippen, Haar slanke hand betast Haar donkerblauwe short, Ze wrijft met gespreide vingers uitdagend over Haar kruis.
Ze komt terug naderbij, gaat naast mijn zij staan. Een onverwachte pijnstroom alarmeert me vanuit de knieholten, automatisch reageer ik, ik val op de knieën. En die onderdanigheid was precies datgene wat Ze met die slag beoogde. Ze opent de rugzak en haalt er de fles uit. Het is een grote plastic fles, twee liter Boisson à l'Orange, sans bulles. Ze schroeft de fles open, draait langzaam de grote gele plastic dop los, en weet op die manier de spanning tot het uiterste te rekken.
- ‘Mond open!’ beveelt Ze. Zal ik dan toch ook te drinken krijgen, vraag ik me af. Ik had het niet verwacht. Ik vervul snel Haar wens.
- ‘Wijder!’
Ik sper mijn mond open, zo wijd als ik maar kan. Onmiddellijk plaatst Ze de plastic dop tussen mijn lippen, zo groot en rond als-ie is, hij past precies in de gerekte o-vorm die ik tuitend met de lippen maak.
- ‘Dat is mooi. Houden zo’ zegt Ze, tevreden lachend, de spot drijvend met mijn gedeukte verwachtingen. Ik vind er niets plezierigs aan, die dop is verrekt groot.
Uit de nu heel wat lichtere rugzak tovert Ze een rode beker te voorschijn. Daarin giet Ze, pal voor mijn gelaat, de geurige vruchtendrank, veel te wild, morsend. Ze drinkt met slokkende teugen, het sap loopt erbij langs Haar kin. Ze lik het op, Haar ogen glinsteren. Ze weet verduiveld goed dat ook ik een geweldige dorst heb en Ze geniet zodoende ten volle van mijn
| |
| |
| |
| |
machteloze jaloersheid. Klokkend verdwijnt de volledige inhoud van de beker, Ze heeft er geen enkele moeite mee.
Op de koop toe vult Ze zelfs nog een tweede beker, tot aan de rand, en ledigt deze eveneens. Maar nu gebeurt dit langzamer, meer geconcentreerd proevend van die o zo lekker ruikende fruitsmaak, mij tot het uiterste tergend, bewust bedoeld, met smakkende lippen, met pretglans in Haar spottende ogen, en bovenal met het erotiserende tongpuntje dat zorgvuldig elk restje vocht onder de lippen komt opdippen.
Maar naast mijn onbeschrijflijk grote dorst heb ik ook nog andere bekommernissen. In de eerste plaats mijn knieën. Ik begin een geweldige pijn te voelen door deze langdurige knielstand waartoe ik gedwongen word, op deze barre rotsbodem, een roodachtige zandgrond bezaaid met scherp prikkende steentjes. Ook mijn armen voelen ongemakkelijk aan, natuurlijk, door die blijvende verplichte achterwaartse houding. Bovendien is het lastig om die verrekte dop op z'n toebedeelde plaats te houden.
In mijn onmacht om te spreken kijk ik Haar smekend aan. Het is een onderworpen vraag die het voorrecht tracht af te bedelen om tijdelijk verlost te worden van al mijn ongemakken. Ik ken Haar voldoende om te weten dat ze mijn bede uitstekend zal begrijpen, maar ik besef evengoed dat Ze op dit ogenblik tot in Haar diepstliggende vezels geniet. Ze geniet van mijn vernedering, mijn pijn, mijn onderdanigheid, mijn offervaardigheid, mijn lichamelijk eerbetoon, mijn absolute overgave, Haar absolute overwinning. Ik weet ook dat Ze me inderdaad zal losmaken. Doch zich overdreven haasten om dat uit te voeren zal Ze nu ook weer niet, uiteraard.
Ze pakt eerst de dop uit mijn mond en schroeft deze dadelijk terug op de fles. Te drinken krijg ik dus niet, daarmee weet ik dat ook al weer. Daarna haalt Ze een zweepje uit de rugzak. het is een korte maar erg efficiënte kat met negen staarten, die ik zelf heb vervaardigd uit het zwarte leer van een afgedankte boeken- | |
| |
tas. Het is een zeer presentabel strafinstrument, het handvat bezet met glimmende koperen noppen, vervaardigd met veel toewijding.
Met grotesk vertoon legt Ze de zweep voor me neer, om me duidelijk te maken dat ik maar best braaf en gehoorzaam blijf, wil ik de striemende gevolgen van het geseltuig ontlopen. In feite is dit vooruitzicht hopeloos want als mijn Meesteres er zin in heeft, zal Ze hoe dan ook die zweep toch hanteren, en zal Ze er desgevallend wel één of andere vergezochte reden voor verzinnen. Niet dat Ze zo'n excuus werkelijk altijd nodig acht, Ze is mij tenslotte allerminst verantwoording schuldig. De ervaring heeft me echter geleerd dat Ze ingenieus kan zijn als het erop aankomt om een reeks van strafmotieven uit te lokken.
Eindelijk begint Ze de rugzak los te knopen, tot mijn enorme opluchting. Het gaat vlot. Haar handen vervullen geroutineerde bewegingen. Direct maak ik wijde zwaai-omwentelingen met de armen, om de komende verkramping tegen te werken. Ik veronderstel namelijk dat deze virtuele vrijheid me slechts voor een korte periode zal gegund worden. Met onverholen liefde en maximale berusting in mijn niet zelf te beïnvloeden lot bemerk ik dat Ze de zweep terug oppakt...
- ‘Fixe!’
Vlugger dan om het even welke geoefende groene baret het zou presteren, sta ik in de gewenste houding, strikt en stijf rechtop, gelaten wachtend op de volgende marteling.
- ‘Omega!’
Ik plaats mezelf in de juiste pose, de benen wijd gespreid, het bovenlichaam zo diep mogelijk voorovergebogen, mijn handen grijpen mijn enkels vast.
Zo kennen wij tal van houdingen, die op simpele wijze via codewoorden kunnen opgeroepen worden. Ik ben erop getraind, door middel van een reeks ranselpartijen, om die poses bij het passende commando dadelijk en correct in te nemen.
Mijn Meesteres gaat achter me staan en bekijkt, of (vermoedelijker) inspecteert veeleer, mijn weerloos open kont en neerhangende geslachtsdelen.
| |
| |
Maar plots snijden de scherpe lederen linten van de kat in mijn billen. Ik gil het uit, geschrokken vanwege de pijn die het gevolg was van die onverwachte geselslag. Waarom, zo vroeg ik me af, wat had ik misdaan?
- ‘Je rechterduim, slaaf.’
Ik corrigeer snel de plaatsing van mijn hand. Ze heeft inderdaad gelijk, mijn duimtip behoort precies op de knoezel te liggen, niet hoger.
- ‘En je jankt teveel. Daar moeten we iets aan doen. Fixe!’
Ze neemt het mondbit uit de bagage. Dat is een dikke houten lat waar ik enkele luchtgaatjes doorheen heb geboord. Aan de oogvijzen op de twee uiteinden zitten lederen riemen bevestigd, die nu strak omheen mijn hoofd worden gesnoerd.
Mijn mond is wijd opengesperd en het zal niet lang meer duren vooraleer mijn overtollige speeksel de al te kleine gaatjes zal hebben opgevuld, wat me het ademen via de mond terdege zal bemoeilijken. Dat is Haar natuurlijk geen zorg en nonchalant schudt ze de rest van de inhoud van de rugzak leeg. Een zware hamer, vier stalen tentharingen, en vier eindjes touw, de reservelijnen van onze tent, die we opgeslagen hebben op een camping in Le Rozier, langs de oevers van de Tarn.
- ‘Sla ze in de grond, slaaf.’
Met de punt van Haar voet wijst Ze me de respectieve plaatsen aan. Ik volbreng het lastige karwei, vanwege deze harde rotsbodem, er zorg voor dragend dat de krommingen bovenaan de ijzers alle naar buiten toe zijn gekeerd, want ik vermoed al de bedoeling van deze operatie.
Zodra ik mijn werk heb voltooid moet ik languit op de grond neerliggen, tussen de piketten, de armen en benen x-vormig gespreid. Elk van mijn vier gestrekte ledematen wijst zodoende naar één piket, op ongeveer dertig tot vijftig centimeter afstand. Deskundig knoopt Ze de vier touwen omheen mijn polsen en enkels en bevestigt de lussen omheen de ijzers. Ze spant de dunne koorden strak op met de driehoekige plastic klemmen. Ik kan me nauwelijks nog bewegen, ik lig onwrikbaar
| |
| |
vast, overgeleverd aan Haar grillen.
Mijn Meesteres verleent me de gunst dat ik Haar mag bewonderen terwijl Ze zich uitkleedt.
Veel kledingstukken heeft Ze niet aan, op deze midzomerse dag. De bikinitop valt eerst, daarna stapt Ze zonder veel omhaal uit de short en minislip. Haar handelingen geschieden vlug, zonder act, geen showelementen. Zo is Ze meteen naakt, op haar sandalen na.
Ze komt bij mijn hoofd staan en knielt over me heen, plaatst één knie op elke schouder van me. Ze krijg ik een ongehinderde kijk op Haar gladgeschoren kut, door het speciale standje zijn Haar schaamlippen geopend. Als ik mijn hoofd een weinig opricht zie ik Haar borsten, volrond naar beneden hangend. Ze bukt zich nog meer, ik kijk opnieuw recht omhoog. Ik voel Haar borsten over mijn lichaam glijden, over mijn borst, over mijn gespannen buik. Ik weet dat Haar hoofd heel dicht mijn penis is genaderd.
Ze zuigt me nu eens zacht en lief, dan weer speels, met nijdige rukken of juist heel vastberaden, zet de scherpte van Haar tanden op mijn ontblote eikel.
Ze weet uit ervaring hoe Ze mij het best op de proef kan stellen, hoe Ze mijn geilheid tot de uiterste grenzen kan laten bruisen. Eén hand streelt me, mijn dijen, vooral over de zachtere binnenkant ervan. Haar scherpe nagels krassen striemen in mijn weke vlees, de vingertoppen spelen wippertje met mijn ballen.
Dan staat Ze op, laat me onbevredigd in mijn opperste hunkering.
Ze hurkt nu opnieuw neer, pal boven mijn stijve lid. Ze grijpt 'm stevig beet met de hand en stuurt 'm zonder veel pardon in de juiste richting. Mijn penis glijdt langzaam binnen in Haar zakkende lichaam, wordt stilaan volledig omsloten door warmte van Haar zachte vlees. Haar ogen zijn gesloten, gericht op inwendige lust.
Als Ze helemaal zit, en ik dus niet dieper meer kan, begint Ze zichzelf te vingeren. Ik zie Haar roodgelakte nagel op en neer
| |
| |
over Haar gezwollen clitoris wrijven. Haar andere hand betast en kneedt beurtelings Haar borsten, links en rechts, tussen vinger en duim vat Ze rollend Haar tepels.
Haar heupen blijven geen enkel moment stilzitten zodat mijn penis in Haar vagina elke beweging, hoe bruusk ook, moet volgen.
Schokkend komt Ze klaar. Ik zie een rode blos verschijnen op Haar bezwete gelaat.
Eventjes ontspant Ze Haar hurkende dijen, knielt dan opnieuw neer over mijn penis en als Ze zich begint te masturberen duurt het niet lang, enkele seconden slechts, voordat Ze terug explodeert in een tweede orgasme.
Haar handen zoeken steun op mijn borst. Ze wil wat bekomen.
Ik wil ook klaarkomen. Maar vragen, of smeken erom kan ik niet. Ik draag nog steeds dat lastige mondbit dat me het spreken belet. Ik probeer Haar mijn dringende nood duidelijk te maken met mijn ogen, met mijn bekken, ik tracht mijn penis in Haar te laten bewegen, met korte trekjes. Ze begrijpt me dadelijk en lacht, wil me zoals steeds in dergelijke situaties eerst wat plagen, door te dreigen dat ik op een bevrediging niet hoef te rekenen.
- ‘Zul je braaf zijn, slaaf?’ vraagt Ze sarrend.
Overdreven heftig knikt mijn hoofd Haar bevestigend toe.
Ze begint me te berijden, heft haar bekken op en neer, gebruikt de geoefende sterke spieren van Haar vagina. Slechts seconden later ejaculeer ik mijn zaad in Haar.
Direct staat Ze op en begint me los te maken, om mogelijke verkrampingen te voorkomen. We reinigen elkaar met een handdoek en ik vind het gepast om Haar voor Haar attente werk te bedanken.
Ik heb trouwens al een leuk plan bedacht om Mijn slavin wat gepaste eerbied bij te brengen jegens haar Meester...
|
|
Auteursrechtelijk beschermd