De Boomgaard. Jaargang 2

[p. 765]

Pasteitjes.

I. Het haar van M. Jeroom Jeroomszoon, cantor liturgicus.

Uit de archieven van Donidorp, die ik U wensch in het belang der openbare gezondheid en uwer persoonlijke verstandverinogens nooit te doorzoeken, komt deze legende:

Mijnheer Deodaat Pijnappel, voorzitter van het Armbestuur en vaste leverancier van lijken aan de wettigerkende Vampierenkolonie van Melsele, bevond zich, zekeren nacht, op het gemeentekerkhof van Domdorp, toen hem iets heel ongewoons gebeurde.

Man mag volle geloof hechten aan het getuigenis van een man die, met twee onbezoldigde bedieningen, zijne talrijke kinderen, van het mannelijk geslacht, opvoedt tot deftige burgers met minstens twee stemmen en wiens eenige betrekkingen met het gerecht bestaan in het nu-en-dan naar huis leiden van den politiekommissaris, wanneer deze, bij nacht, vermoeid door het handhaven der orde in de vergaderingen der

[p. 766]

Anti-Alkoolieke Harmonie, in zijn geheugen en zijne beenen verlamd is.

Dus was M. Deodaat Pijnappel op het kerkhof ijverig bezig eene belangrijke bestelling der Heeren Vampiers van Melsele uit te voeren - de Domdorpenaars worden om hunne volbloedigheid zeer hooggeschat, na hun overlijden - toen hij plotselings hoorde roepen:

- Waar moet ik er mêe blijven?

M. Deodaat Pijnappel, die nogal van koelen bloede is, dacht bij zich zelven:

- Dat is de stem eens roependen op een kerkhof!..

Maar hij antwoordde niets!

Dit stilzwijgen vanwege M. Deodaat Pijnappel scheen den geheimzinnigen roeper niet te ontstemmen, want tusschen den eersten slag van middernacht en den vijfden en laatsten, (wegens tekort in de gemeentekas zijn herstellingen onmogelijk!) hoorde de armmeester nog driemaal dienzelfden kreet:

- Waar moet ik er mêe blijven?

En eindelijk was de stem zoo nabij M. Deodaat Pijnappel gekomen, dat deze, ondanks zijne gewoonte heel vertrouwelijk met afgestorvenen om te gaan, zijn moed voelde in zijne schoenen zinken, of liever op den grond, daar hij altijd - behalve als armmeester - barvoets te arbeiden pleegt.

[p. 767]

Een kille ademtocht blies in zijn gezicht, een adem die naar genever rook, en daar ging het weer:

- Waar moet ik er mêe blijven?

- W... Waar..... g... ge 't gehaald hebt! kon M. Deodaat Pijnappel ternauwernood stamelen, en weg was de ademtocht en stom de stem.

Des anderendaags, stond, tot niet geringe verbazing der geloovigen, de koster, dien de oudste inwoners van Domdorp, steeds kaal als een kei gekend hadden, te luien met een haartooi, dien de behaardste beeldhouwer hem benijden kon.

En, tot den dag zijner dood, is M. Jeroom Jeroomszoom, cantor liturgicus, geen pijl haar kwijt geraakt.

Men denkt, en M. Deodaat Pijnappel is evenals M. Jeroomszoon van dit gevoelen, vooral wegens den vermelden alkoolgeur der stem des roependen op het gemeentekerkhof, dat een hongaarsche wonderdokter, die den koster vroeger met kwakzalfjes en fleschjes water bedriegelijk van zijn haar had afgeholpen, in het ander leven veroordeeld was rond te zwerven tot hij restitutie van den haarbos had gedaan.

In Domdorp viel dat nogal mêe daar M. Deodaat Pijnappel op geen nachtarbeid zag om zijn kroost tot het welhebbend burgerschap te brengen. Als wij echter bedenken dat de Hongaarsche wonderdokter

[p. 768]

minstens zeven dorpen per week bezocht, veel genever dronk, en omtrent veertig jaar meesterde, zal hij zich moeten spoeden om tegen het laatste Oordeel van al het haar af te zijn, dat hij onrechtvaardig bezit...

*^**

Zoover het Domdorpsche archief.

Eene latere oorkonde meldt dat de gemeente-schrijver, die bovenstaande gebeurtenis opboekte, kort nadien het bilan van zijn verstand neerlegde met een merkelijk tekort, hetgeen ik niemand uwer wensch.

II. De droeve Weduwenaar!

Wij traden het grijs-triestig doodenhuis - Glazenschedelstraat, 13 - binnen.

Op de sterfkamer sproeiden wij, met een palmtakje, wat wijwater kruiselings over het lijk der betreurde vrouw, iets wat ze, in haar leven, nooit van ons, vreemd mansvolk, hadde geduld.

Daarna gingen wij in de voorkamer de komst van den lijkwagen afwachten.

De magere man der diklijvige aflijvige zat ineengedoken, met zijn gezicht in zijne handpalmen (hij was beschaamd dat hij niet kon weenen!

[p. 769]

Ontroostbaar, de man! Voorloopig, ten minste!

Achtereenvolgens hadden zijne onbaatzuchtige bloedverwanten, zijne welwillende buren, zijne oprechte vrienden en de drankvrije polietieman hem aangemaand zich toch niet te gedragen als de heidenen, die geene hoop hebben.

Dit in bewoordingen, die ik overbodig acht hier tot bladvulling te herhalen, daar men ze, ten andere, vinden kan in het ‘Handboek van den perfekt beleefden Belg’ door Egidius XVII.

Daar ik wist dat de overledene mij, in haar laatsten wil, eene verzameling had beschikt van twee en veertig Assyrische karamelrijmpjes, voelde ik me verplicht haren echtgenoot ook wat te troosten.

- Och! malle Gijsbrecht, zei ik, doe nu zoo gek niet, jongen, ge zult Evelina terugzien hiernamaals...

- Hiernamaals, snikte de houtmagere man, daar ben ik vet meê. Hiernamaals!... Daar heb ik haar niet meer noodig!

Zal ik daar voeten hebben? Zal ik daar haar op mijnen kop hebben? Ik heb haar niet getrouwd voor hiernamaals, maar voor hier beneden!..

Acht en dertig jaar lang, ja, ik zeg acht en dertig jaar, heb ik, elken avond, mijne kouwe voeten gewarmd aan de uiteinden dier eindeloos-goede vrouw. Acht en dertig jaar lang heeft ze, elken morgen, (ik

[p. 770]

zie nooit in een spiegel om niet te zondigen door hoovaardij over mijn lichaamsbouw) mijn haar in 'n deftige streep gekamd. Dat heeft Evelina gedaan!

Nu is mijn leven vergald: 's nachts zal ik kouwe voeten hebben en overdag zal ik met artistenhaar geplaagd zijn... Ik ben een verloren man... een dood man... ik ben geen man meer tenware... (hier wierp de droevige weduwenaar een steelschen blik naar de doodenkamer!) tenware ik... ik... 'n meid nam!

Leo van Goethem.