|
| |
| |
| |
Treur Zang; op het in de Lugt springen van het Hollands Oorlog Schip Alphen, onder Commande van den Wel Edele Gestrenge Heer Baron G. W. H. van der Feltsz, leggende op de Reede van Curacao, bemand met 230 Zielen; waar van maar 25 Perzoonen hun Leven behouden hebben. Voorgevallen op den 15 September 1778.
| |
Stem: O Holland schoon.
O Hemel! ach! wat naer geklag,
Brengd den Courant ter ooren?
Een dag van vreesselyk ontzag!
Dat 's Lands Schip Alphen aldaer,
Door 't kruyt van een gesprongen waer,
Het geen dat veele Zielen,
Deed jammerlyk vernielen.
Dat van Twee-Honderd-Dertig Man,
Vyf-en-twintig Persoonen,
(Ter nauwer nood, gered daer van;)
Dien dood nog zyn ontkoomen,
Den rest der manschap zyn helaes!
Geworden tot een Visschen Aesch;
En door den Zee verslonden,
Ook veele aen Strant gevonden.
| |
| |
Waer van eenigen zonder Hooft,
Zyn van hun Levensdraet beroofd,
Wat hert berst niet van weenen!
Dien deez' Elende staet aenschouwd?
Waerom dat Weeuw en Weezen rouw
En in een vloed van traenen)
Van droefheid als vergaenen.
Den Wel Edel Gestrengen Heer,
Baron, van der Feltsz meeden,
Is weer gevonden; welk met Eer,
Ter Aerden men besteeden,
Dog werd met droefheid groot betreurd,
Zyn Edelheid ook viel ten beurd,
Dit Noodlot; welk een smerten,
Een ieder ging ter herten.
Herdenkende het goed beleid,
Waer mee zyn Hoog Wel Edelheid,
Verzuymden tyd nog uuren,
Maer zyn Scheeps Volk, ten Vader waer,
En staedig hoede voor gevaer,
Dus zy de Alzienden Oogen.
Al smeekende, dit dierbaer Pand,
Ten Hemelwaerd opdraegen,
In wensch, hy in volmaekter stand;
Van 's Hemels welbehaegen,
Den Hemel nu genieten meugd;
Schoon dat hun Eer, en groote deugd,
Blyft na den dood verheven;
| |
| |
Onder den geen die zyn gespaerd:
Zeer zwaer gekwest, maer nog bewaerd!
Voor 't doodlyk verslinden;
Het welk Twee-honderd en vyf Man,
Zeer smertlyk heeft bezuurd daer van,
Een slag, waerd te betreuren:
Welk men daer zag gebeuren.
Waer door het Fort, en ook den Stad,
Veel schaede kwam te leiden,
En al wat hen omtrek bevat,
Geen Huyzen zelfs bevreyden,
Zoo dat het jammer naer geluid,
Bersten tot in den wolken uyt,
En veel Vaertuygen zonken,
Ook meenig Mensch verdronken.
Geen dag nooit droeviger en naer,
Vervuld met Schrik en Beeve!
Een ieder waer in Doods gevaer,
Om uyt het Aerdsche leeve,
Door dit betreurend ongeval,
Te storten in het Aerdsche dal!
Maer God; welk is ontferming!
Waer nog tot Heil-bescherming.
Dat het Schip den Princes Royaal,
Ons niet te naeuw genaekten.
Anders had Huyzen, Berg en Dael
Waer voor men veilig waekten,
Van een gescheurd door kruyt en lond;
Welk in groot quantiteyd bestond.
| |
| |
Daer 't Schip meê waer belaeden,
Dus ziet men Gods weldaeden.
En zyne alzienend Oog gewis,
Die ook hoe naer en duyster 't is,
Gestaeg in Liefde waeken?
Zoo dat geen smert, hoe groot hy zy;
Zyn hand blyft ons gestadig by,
Dien ons met zeegeningen,
Hy wil voor diergelyk geval,
Ons verders lang bewaeren!
En onzen Zeemacht over al,
En kroonen met Zyn Heerlykheid;
Want hy wel Vaderlyk kasteid;
Maer heeld ook weer de smerte,
Hoe naer ze ons gaen ter herten.
|
|
Auteursrechtvrij