De Boere-dans, of 't gezelschap na de mode


Vrysters Klagt, over het verlaaten van haar Minnaar.
Op een Aangenamen Vois. IK moet helaes nu van uw scheyden, Eenig voorwerp die myn mind, Och wat rampen moet ik lyden, Om het afzyn van myn vrind, Moet ik dan zyn schoonheid derven,
[pagina 32]
Die eerst was myn groot vermaek, Kan ik dan geen troost verwerven Daer ik in groote liefde blaek. Aenhoort myn klagt Minnaer, Myn trouw is uw bekent, Daerom laet uw dog overwinne: Gy weet dat ik standvastig ben, Maer hoe bitter valt myn het scheide, Van myn alderzwaerste pand: Maer na lyden komt verblyden Als de liefde blyft konstant. Ach wat kan een Meisje hoopen, Als haer alles tegen is, En zy kan geen vreugd meer koopen, Nu de liefde verkeert is, Het is een Leeven zonder Leeven, En gestaeg een sterfuur zyn, Twee Herten die te zamen leeven Moet het scheyden doodelyk zyn. Nu zal ik aen hem gedenken; Zoo lang als ik denken kan Aen hem te denken doet my krenken, Want hy is als een Tyran. Maer adieu dan ziels beminde, Terwyl de nyt 't geweeten wist, En ik my leeven moet verslinde Terwyl myn hoop ten einde is. Heb dog deernis met myn klagen, Heb dog deernis met myn smert, Want ik kon 't niet langer verdragen; Daer ik van overrompelt wert, Maer adieu myn tweede leeven Vaer nu wel my waerde pand, Maer myn Hert is uw gegeeven, Want ik blyf als nog constant.