Het boek der psalmen, nevens de gezangen bij de Hervormde Kerk van Nederland in gebruik



De 14. Psalm.
§1 De trotsche dwaas zegt in zijn boos gemoed: “Daar is geen God.” zij dooven 't licht der reden, En maaken zich, door grouwelijke zeden, Afschuwelijk; daar is geen mensch, die goed Op aarde doet.
§2 De groote God, die 't recht verdedigt, sloeg Van 's hemels troon zijn oogen naar beneden Op Adams kroost, doorzocht hun hart en zeden; Hij zag, of zich geen mensch verstandig droeg, En naar Hem vroeg.
§3 Hij zocht alom, maar ach! Hij vond er geen; Want alle vleesch is trouwloos afgeweeken; Het land is vol van stinkende gebreken; Geen sterveling wil 't pad der deugd betreên; Ia, zelfs niet één.
§4 Heeft dan dit volk, dat groeit in euveldaên, Geen kennis? neen! thans durven die ontzinden Met gulzigheid mijn volk als brood verslinden; Zij roepen, op hun godvergeeten paên, Den HEER niet aan.
§5 Daar valt de vrees hen aan, en breekt hun kracht, En pijnigt hen met doodelijke neepen; Zij worden door vervaardheid aangegreepen: Want God is bij 't rechtvaardige geslacht, Dat op Hem wacht.
§6 Gij spot vergeefs, beschimpende den raad Van 't arme volk, dat, midden in d'ellenden, Naar 's hemels troon gewoon is 't oog te wenden, En zich, in zijn' bedrukten jammerstaat, Op God verlaat.
§7 Och daalde 't heil uit Sion spoedig neêr Voor Israël! als God zijn volk uit lijden En banden redt, zal Iakob zich verblijden, En Israël al juichend geeven d'eer Aan zijnen HEER.