Biekorf. Jaargang 85

[p. 340]

Lied van Constant Duvillers op vraag van Stefaan Modest Glorieux

Priester Stefaan Modest Glorieux (Sint-Denijs 1802 - Smetlede 1872), de bekende stichter van de Congregatie der Broeders van Onze-Lieve Vrouw van Lourdes, klopte in 1848 aan bij zijn vriend en confrater Constant Duvillers (Avelgem 1803 - Woubrechtegem 1885), toen pastoor van Middelburg-in-Vlaanderen en wijd en zijd gegeerd om zijn pittige pennevruchten.

Glorieux vroeg hem, een gelegenheidshed te willen schrijven voor het gouden huwelijksjubileum van zijn ouders, vader Stefaan Glorieux (hereboer en gewezen burgemeester van Sint-Denijs) en moeder Rosa Buyssens. Het feest zou te Sint-Denijs plaats hebben op woensdag 18 oktober 1848. Zoon Stefaan Modest hoopte tegelijk zijn zilveren priesterjubileum te vieren, en de oudste van zijn drie zusters-kloosterlingen de vijfentwintigste verjaardag van haar professie.

Vier dagen voor dit feest stuurde pastoor Duvillers het gevraagde gedicht naar confrater Jan Lodewijk van den Weghe, toen pastoor van Sint-Andries bij Brugge. Van den Weghe was een telg uit het zeer muzikale kostersgeslacht van Ledegem (waar hij in 1801 was geboren). ‘Gy zult er gemakkelijk een deuntjen op vinden, utpote musicus’, zo complimenteerde de pastoor-dichter de pastoor-componist bij voorbaat.

Hier volgt getrouw naar Duvillers' handschrift de tekst:

Jubellied

gezongen ter gelegenheyd van den Vyftigjarigen Jubilé des heeren Stephanus Glorieux, en van Rosa Buyssens, als sedert eene halve eeuw getrouwd zynde. - Modestus viert te gelyk zynen Jubilé van vyf en twintig jaer geestelyken dienst, en zyne zuster, d'overste van 't klooster te Lovendeghem, haren Jubilé van Vyf en twintig jaren profes. Het is nog al bemerkenswaardig dat den oom des dichters, Bernardus Lefevere, in zyn leven ontvanger te Lovendeghem, d'eerste gifte (eene tweewoonst) geschonken heeft om 't eerste klooster der Zusters van Liefde, in ons land, te beginnen. Zoo vertelde my myn moeder.

[p. 341]

1.

 

Een weldoende vreugd komt myn herte verkwikken,

 

By 't zien van het vrolyk en 't jubelende paer.

 

Myn tonge raekt los als de romers gaen tikken,

 

Dan stem ik een lied, en ik spanne de snaer,

 

Ter eere van hem en ter eere van haer

 

Die reeds vyftig zomers hun graen zagen pikken,

 

En vyftig jaer leefden getrouw aen elkaer.

Wat vreugd voor de kindren, acht kinders, gesproten
Uyt eenen door God zoo gezegenden echt:
Zy worden al vroom en volwassen, de loten,
En nog blyft den stam even jeugdig en recht.
En, nog veel meer dan al 't overig zegt,
Vier spruyten van d'acht zyn zoo weeldrig geschoten
Dat Christus zyn kerk er een kroone van vlecht.

Dry dochters verlaten de wereld, en volgen
Den bruydegom Jesus, het lam onbevlekt,
Zy treden het goud met den voet, hoe verbolgen
De wereld ook zy, want 't is God die haer trekt.
Geen Satan die haer tot berouwen verwekt:
Zy weten hoe veel er den vloed heeft verzwolgen,
Waer 't schuymende nat eenen afgrond bedekt.

Gelukkige Rosa! Volzaligen Steven!
Gy telt ook een' zoon in de priesterenry,
Een' regten apostel, die geestkracht en leven
Verzwakt om die wonde der bedelary
Te lenigen. God! hoe meêdoogend is hy!
Hoe veel arme dutsen en zouden niet sneven,
Als hy ze niet spysde en nog kleedde daerby!

Gy mogt u te regt op Modestus beroemen:
By hem gaet de liefde gepaerd met 't verstand,
Ik hoor hem den Vlaemschen Vincentius noemen,
Wat eere voor u toch! Wat eere voor 't land!
Gauw! Volt eens de bekers tot boven den rand,
Gauw! nog eenen feestdronk, dan plukken wy bloemen,
En, strooyen ze dik op het krakende zand.

Wy maken een' krans, en wy vlechten een kroontje,
En bieden 't met eerbied den ouderling aen.
Een tuyltje van geurige roozen, een schoontje,
Zult gy, brave Rosa, wel liever ontvaên.
Elk nonneken zal met een lelie daer staen.
Dan zingen wy saem, op zoo geestig een toontje,
Dat ons 't laeste plooyken van 't voorhoofd zal gaen.

[p. 342]

7.

 

Verheug u maer, Vader, verblyd u maer, moeder,

 

Nooyt blonk er voor u eene schoondere zon:

 

Gy jubelt, en 'k zie nog den jueblenden broeder

 

Zyn zuster omhelzen, de jueblende non.

 

Dryvoudig is 't feest. O! indien ik iets kon,

 

Ons kwam Sint Denys, uw patroon, uw behoeder,

 

Met nectar beschenken uyt d'hemelsche bron.

Geen wereldsch vermaek zou de zinnen nog streelen,
Wy leefden hoe langer hoe beter voor God.
Ach! Jesus, wil toch onze wondekens heelen:
Gy ziet het, ook midden dit feestlyk genot,
Denkt ieder aen u nog, eert elk uw gebod.
Hosanna! hosanna! my dunkt al, wy deelen
In 't eeuwig banket, en Gy zelf zyt ons lot.

VersUs fLUXIt eX CaLaMo pastorIs DUVILLers

Wat Constant Duvillers aan het einde van zijn lange titel vertelt over zijn oom Bernardus Lefevere, vinden we niet vermeld in het boek Kanunnik Triest. Zijn leven, zijn geest, zijn werken (door een Zuster van Liefde), Brussel, 1926. De Lovendegemse tweewoonst staat er wel afgebeeld (blz. 29).

Het Latijns jaarschrift (1848) komt in vertaling hierop neer: dit gedicht is uit de pen van pastoor Duvillers gevloeid.

Het handschrift van dit Jubellied wordt samen met enkele kranteknipsels bewaard in het Archief van de Broeders van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes te Oostakker. Uit Den Vaderlander van vrijdag 27 oktober 1848 blijkt de plechtige jubelmis te zijn opgedragen door acht priesters, allen in Sint-Denijs geboren, versterkt met twee gewezen pastoors der parochie, onder wie de bejaarde vicaris-generaal Frans Thomas Corselis (1767-1853). Deze had een halve eeuw eerder, volop in de dagen van de Boerenkrijg, het huwelijk ingezegend. Dat had hij trouwens in de hoeve zelf gedaan waar het echtpaar altijd was blijven wonen, en waar Corselis zich toen zelf als onbeëdigd priester schuilhield (althans volgens het aangehaalde krantebericht).

J. HUYGHEBAERT