Biekorf. Jaargang 68

[p. 397]

De oude wasbleker

Ik was met de Paasdagen nog een keer naar Kortrijk bij mijn oude wasbleker geweest. 't Was op tweede Paasdag van verleden jaar en 't regende voor een verandering.

Mijn oude wasbleker was op dien dag acht en tachtig geworden en ik 'n had hem sichten september niet meer gezien. Zo 'k ging gaan nieuwjaren met wat vertraging met die sleper van een winter.

't Was foore te Kortrijk. Op zoek naar de nougat van Theofiel van Oostende. Niet gevonden. Misschien dood. Er zijn nog vele barakken gesloten. Wat snotters die hun geld staan te verbeuzelen aan 't schietkot en aan 't draaikraam. Dan maar naar de Markt om een paasei. En van daar, luts-luts, naar de Groeningpoorte, de Leeuw en Sint-Carolus.

'k Stap in. 'k Ga naar boven. 'k Kloppe. 'k Hoor ja en 'k ga binnen. ‘Welgekomen, proper weer, 't wast zijn eigen’ zegt hij.

Mijn man zit planete te slaan met de kaarten. Hij wordt oud. Gaat niet meer buiten. Zijn knien knikken, en overnaast bij 't gaan tot aan de Harelbeekstrate, een boogscheute verre: hij valt, ze brengen hem weer tot Sint-Carolus en nu is 't gedaan met wandelen. Hij is vermagerd ook. Hij houdt hem vast aan tafels en stoelen.

Een letje gesproken van oud worden, over de kwalen van den ouden dag.

'k Zegge: en dat been en die knien. Wat doet ge daarvoor?

En hij kan nog lachen gelijk vroeger.

Zegt hij: als 't al en te vele schilt, 'k wrijve dat in met schuurpapier.

'k Zegge schuurpapier op heel de wereld Gods, 't is zeker om te lachen.

Het 'n doet, zegt hij. 'k Gebruik het langs den averechtse kant; anders zou 't te zeer doen. Peis je misschien dat ik geen schuurpapier 'n kenne?

Nog wat geswateld. Een beetje korten drank gedronken. Een sigaartje gerookt. 't Paasei afgegeven. In dank aanveerd. Nog wat over en weer gedrenteld in de gang. D'hovingen beginnen te groenen. Binnen een week of drie zijn d' eerste erreweten daar. 't Is beter of die grote kanonballen in doozen. Wij zijn hier goed van de kost.

Maar mijn wasbleker 'n is niet vele van zegs meer.

'k Zegge ja maar ja. Eten? 'k Heb te vele geëten met de Paasdag. 'k Moete nog naar den andere kant van 't land. 'k Zitte met een hard ei op zak en 'k ga dat binnenpeuzelen in de statie met een broodje en een pintje bier Ik 'n ga hier niet

[p. 398]

eten. Ge moet dat verstaan. 'k Moet weg want morgen zit ik met de schilderaars.

Hij verstond en 'k zegge tot van de zomer: dan gaan wij een keer wandelen tot in den hof of tot aan de Leeuw van Vlaanderen.

Zegt hij ja, en kraken de beentjes 't herte is goed. Wij zijn er bijkans. En wij nemen afscheid met de beste groeten aan de verre nichten en kozijns.

Tot van de zomer!

'k Trekke buiten. Het doet voort met regenen. Lichte mijzel. Van die kakeplak.

Langs de Koeimarkt naar de Wijngaardstraat 'k Zie daar bij een slachter worstjes liggen. 'k Peinze, ze blinken van deugden en 't is beter of al die eiers. Een mens 'n moet met zijn gezondheid niet mooschen. 'k Zal dat opknabbelen in de statie met een pot bier. Nooit beter geëten. De bazinne gaf mij een schelletje om te proeven. 't Smolt lijk boter.

Daar staat een muziekgetrek te kletsen dat horen en zien vergaan. Daar staan er twee tussen de Zwevegemstraat en de Vlasmarkt. 'k Zegge tot de slachterinne: En geeft dat hier alzo kadeil geheel de godschen dag?

‘Ja 't meneere’, zegt de dikke slachterinne. ‘Ge zegt wel. 'k Zal blije zijn als 't avond ê, 't ê om zot te komen’.

'k Betale mijn schuld en de bazinne zegt: Danke, meneere, als 't u zal believen. Wel bedankt, merci.

Voorbij d' afgebroken Halle aan de Doornikstraat, onder de neuze van 't standbeeld van Jan Palfijn, kletsen de luidsprekers en de regen tegen de westerwind op.

Wat een paasfoor, wat een paasfoor! en op Paasdag zulk een schonen dag geweest.

Ik 'n heb het op een tweeden paasdag nog nooit in slechter gaten moeten gieten.

g.p. baert