Biekorf. Jaargang 55

Sagen uit de Westvlaamse Noordhoek. - Vgl. 1953, 203.

III. Van de boer die were kwam.

Moeder, zei de boerinne overtijd, heeft Mietje Dhaeninck goed gekend. Een keer dat ze t' hope aan 't vlas wieden waren vertelde Mietje de volgende historie:

‘'t Was op een boerenhof, zei ze, en er weunden daar twee oude jonge dochters te gare. Hulder vader was overtijd gestorven. Op een uchtend, vader was toen juiste op den kop een jaar dood, gingen ze vroeg gaan melken, en wie dat er scherreldewiep op de koeistaldeure zat, dat was vader. Ge kunt peinzen dat ze nogal verschoten, maar vader zei niet, geen sprik. Eenigte dagen later 't zelfde sport! En nog eenigte dagen later, were 't zelfde spel!

[p. 276]

De twee gezusters nu gingen om raad naar de pastor en de pastor zei: “Als vader daar nog een keer zit moet ge zeggen: Als ge van God gezonden zijt, spreek. Zijt ge van den duivel gezonden, ga were van waar dat je gekomen zijt.”

Waarlijk, op een zekere dag was vader daar were gezet. “Als ge van God gezonden zijt, spreek...” zei d'oudste zuster. “Morgen kom ik were, zei vader, en morgen ga ik spreken.”

's Anderendaags was de paster gekomen en vader sprak: “'k Zijn van God gezonden, zei hij, één middel kan mij nog redden, anders zij 'k verdoemd. Al 't graan dat op zolder ligt moet ge weggeven en met 't geld dat er in de kassen zit moet ge messen laten lezen, en de reste uitdelen aan d'arme mensen, want 't is allemale gestolen goed.”

De gezusters nu moesten daar over beschikken en ge kunt peinzen dat ze nogal kermden. D'ene zuster wilde nog toegeven, maar d'andere niet. “We gaan straatarme zijn”, zei ze.

“Weet ge wat ik zal doen, zei de pastor, ik zal vader op 't ende van 't hof stellen, en alle jaren mag hij één stap dichter komen.”

't Was nog een keer niet goed voor d'ene dochter, want als vader zijn laatste stap ging zetten, ging hij d'hofstee zo groot of dat ze was verpletteren en in gruizelementen doen ineenstuiken.

“Kom, zei de pastor, we gaan er entwat mee doen, wij zullen hem op 't voorste ende van 't land stellen, tegen dat vader aan de deur is, zijn w'al t'hope lange dood en begraven.”

Maar nog een keer, 't en mocht niet zijn. En toen sprak de pastor tegen de boer: “Ik zend je naar de roo zee en ge meugt niet meer were komen.”

En vader smeet een schruwel uit en riep: “Wee, wee, wee voor de roo zee...”

Drie weken later is d'ene dochter gestorven van 't verschot, en d'andere ging in 't klooster.’

Opgenomen te Dudzele.

[p. 277]

IV. Van de koeiwachter die door d'eerde zonk.

Als ge van Zuienkerke dorp komt en ge zijt over de Zielebrugge, dan moet ge d'eerste slag links inslaan om op het hof te komen waar dat vroeger Fluppe Gheyle woonde. Achter Fluppe was 't zijn zone Stafje Gheyle die daar boerde en nu is 't boer Lanoye.

Lange geleên was er op dat hof een koeier en op een achternoene moest hij met de kaffie en de stuiten naar 't stik. Langs de weg lag er allichte hier en daar een koeistront (of koeitaarte) en hij was op 't gedacht gekomen van dat goedje op de stuiten te smeren.

De knechten en de meisens smaakten dat natuurlijk seffens, maar de koeier beweerde bij hoge en bij lege dat 't niet van zijn werk was. 's Avonds in 't peerdestal wierd er daar nog alsan over geklapt.

‘Héwel, zei de koeier, als 't van mij is mag ik verzinken waar da'k sta.’ Hij had het maar effen gezeid of hij begon al door de vloer te zinken.

De boer liep zere om de pastor en de pastor kwam in zeven haasten en zei: ‘Jongen, herroep je woorden.’ Maar geen sprake van, de koeier wilde niet en zonk maar alsan voort, en toen zei de pastor: ‘Zink tot in der eeuwigheid.’

De pit waarin dat hij wegzonk heeft men nooit meer kunnen vullen. Men lei er een rooster op en er boven wierd een koetse getimmerd.

Maar 't ene gezeid lijk het andere, Sissen Lievens die strodekker was en dikwijls op Ghyele'ns hof werkte, heeft hem nog op zijn buik geleid om te kijken en hij kotterde met een perse onder de koetse, maar hij wierd geen pit geware.

Opgenomen te Dudzele.

A.M.