Biekorf. Jaargang 37

[p. 40]

Eene Legende op Sinte Pieter.

't WAS nog een keer de feestdag van S^te Pieter en hij stond in diepe droevige gedachten verslonden aan de deure van den Hemel, als Ons Heere te naargange kwam en, hem daar alzoo ziende staan, vroeg wat er hem scheelde.

- 'k En wete 't gelijk niet, antwoordde de hemelsche portier, maar ik dacht op mijnen feestdag, en dat ik de patroon ben van zooveel parochiën en van nog veel meer menschen, en dat er zooweinig mij een feestdag wenschen. En 'k peisde: zouden zij mij geheel en gansch vergeten hebben dan; ik bemin ze nochtans zoo zeer, wat gebeurt er op de wereld? Ik en wete van niets en 'k wierd daar al met eens door mijne liefde zoo nieuwsgierig, dat ik zou willen een keer gaan kijken om de oorzaak daarvan te zoeken.

- Welnu, zei onze lieven Heere, ik geef u eenen dag verlof, gij moogt eens nederdalen op de wereld en gij moet mij dan met sluize en schroo al vertellen wat gij gehoord en gezien hebt.

Zoo S^te Pieter kleedde hem op zijn pierlaflinksche en hij daalde neder op eene parochie, waarvan hij de patroon was.

't Was effen percies kerremesse en de klokken luidden groot en blijde akkoord. 't Was rond den tienen en 't jaargetijde ging beginnen voor d'overleden parochianen. De kerke was op heur beste en S^te Pieter ging rechte naar de zittens binnen den communiebank. 't Volk kwam altijd gestadig in en al de stoeien waren algemeen bezet. Al den vrouwenkant waren het bijna al stoelen met kussens van alle kleur.

De heilige man sloeg een ooge over den communiebank en zag niet anders dan rijkgekleede damen die blonken en glinsterden van goud en diamant en in zulke rare kostuimen, met zulke belachelijke hoeden van alle slag en soorten, kort haar, uitgeschoren nekken, met korte rokken en vieeschkieurde kousen.

[p. 41]

Hij peisde in 't eerste dat ze met bloote beenen in hunne schoenen zaten, en welke schoenen! Hij en had geen oogen genoeg: 't waren gelijk schaatsen met hooge hooge hielen. Hoe kunnen ze toch daarmee gaan, peisde hij. Hij zag hoe ze elk een kostelijk versierde zakske meê hadden en daaruit een zilveren of gouden paternoster uithaalden en daarop, al rond kijken en kroonhalzen, weesgegroetjes lazen van slijk.

De heilige man verzuchtte als hij al die glorie zag en die kleene godvruchtigheid.

Hij sloeg dan zijne oogen al den mannenkant en hij zag daar niet meer geen godvruchtigheid. Velen stonden recht met borst en buik vooruit, waarop een gouden keten blonk dikke genoeg om een hond te binden. Hij zag er weinigen die lazen, al is 't dat sommigen toch een kerkeboekje in hunne handen hielden. Een kleen dingske van een kerkeboekske om toch iets in handen te hebben. En ja, eene oude gewoonte van betere tijden.

- En komen die menschen hier al naar de kerke om te bidden voor hunne overledenen, dacht hij - 't gelijkt veel meer aan een toogdag. Wel Heere der Heeren! En zijn dat nu de christene menschen van mijne parochie, waarvan ik de patroon ben! Geen keure of en hoore ik nooit een gebed ter mijner eere of om iets te vragen.

't Wierd offerande en hij zag ze dan van dichte bij en hij wierd rood van schaamte en sloeg zijn oogen naar den autaar en verzuchtte gelijk Onze lieven Hee re aan het kruis: Vergeef het hun, o Heere, want zij en weten wat zij doen.

Na de misse ging hij naar de sacristie en bekeek den doopregister eenige jaren verre en zag dat het getal doopen zoo bedroevend verminderd was.

Hij sloeg verontweerdigd den boek toe en zei aan den Heer Pastor die juiste zijn dankzegging gedaan had of hij daarvan nooit en sprak aan zijn parochianen?

- Dat is hemeltergend, dat is wraakroepend, zei

[p. 42]

hij, en van die onzedige zotte toilette, en dat in de kerke, in het huis van God. Daarbij, zoo weinig godvruchtigheid, 't is eene ware toogplaatse en.....

- Ja ja, zuchtte de brave priester, ik heb mijn volk daarover zoo dikwijls vermaand, berispt en zelfs bedreigd met Gods straffen, dat ik in ongenade gevallen ben bij mijne parochianen. Ik en ben van mijnen tijd niet, zeggen zij en steken minachtend hunne schouders op en laten mij klappen, 't Is geld, heilige Petrus, 't is geld dat hun geloove ziek maakt en versmacht, 't is al van geld dat ik hoore spreken, 'tis al van geld dat zij droomen. - Blijft gij met mij noenmalen, vroeg de pastor om van wat anders te spreken; want hij leed er bij, de brave man.

- Hertelijk bedankt, mijnheer de pastor, antwoordde Sinte Pieter, ik ga naar de kerremesse, bij den burgemeester; hij heeft mij gezien als hij ten offeren kwam en hij zou het kunnen kwalijk nemen: 't dunkt mij dat hij nog een van de beste is die in de kerke waren.

- Ja ja, zei de pastor, 't is een brave man; maar hij is ook rijke, stijf rijke en hij weet ook een beetje van de ziekte die nu overal heerscht.

Als ze daar nog wat staan klappen hadden, verliet Sinte Pieter, den braven man en zei dat hij veel moest bidden voor zijn verblinde parochianen. Dat zal wel veranderen, zij zullen wel hun geloof wedervinden; de goede God die alles schikt zal daar wel vooren zorgen.

Sinte Pieter was wel gekomen bij den burgemeester; hij moeste in de eereplaatse zitten aan tafel rechte over hem en als al de genooden plaatse genomen hadden, begon men op te dienen.

Sinte Pieter loerde, zag en hoorde alles. Hij zag eenige kromme scheeve kruisen maken, zonder woorden en nog veel min gebeden vóór het eten. De heilige man gaf nogthans het goede voorbeeld, maar niemand lette daarop. Zij waren allen bezig met hunne serviette te spreiden op hunne borst en buik en te klappen met hunne gebuurs.

[p. 43]

Drie vier fijne gerechten wierden opgediend en een ieder trok gulzig toe; twee drie soorten van wijn dienden om de spijzen nog lekkerder te maken en de babbelspieren gingen aan 't werken.

De burgemeester wakkerde nu en dan door woord en gebaar zijn heiligen patroon om hertelijk toe te trekken. Sinte Pieter was te veel daarvan gepakt; hij at en dronk maar weinig, maar hij luisterde te meer.

In 't midden van de tafel, onder 't mannevolk sprak men van autos: Fordjes, Citroentjes, Fiats, Minervas en wat weet ik: welke de beste waren, hoeveel zij kostten enz. Na de autos was 't over feesten en maaltijden en elk wist daarover het zijne te vertellen. Hoe zij daar en daar en dien dag en dien dag, geëten en gesmeerd hadden en champagne gedronken hadden en dat zij met veel moeite nog kosten hunnen auto bestieren en ja, haast niet en wisten hoe zij thuis gerocht waren.

Bij de getrouwde vrouwen was 't al van moden en toiletten voor hunne dochters: hoeveel dat al kostte en bij wie er meest keuze was. Zij spraken ook van plaaiges gereed doen met zulk en zulke sausen en elk wilde 't best weten en zijne bedrevenheid in 't kook- en braadvak bewijzen. De goede werken kwamen ook op het tapijt.

- Zwijgt, zei er eene, onze deure is zuiveruit afgeloopen van schooiers en schooisters. Van de weke waren de arme Claren van zulke stad. - Ja, zei eene andere, daar zijn ook twee zusters geweest t'onzent, ze moesten een schole bouwen, zeiden ze. - ‘En t'onzent,’ snaterde eene derde, ‘waren het paters voor hunne missiën.’ En zoo ging het voort: ja ja men zou algauw een ezeltje moeten hebben dat geld schudt! - Bah ja, zei de dikste van al, ik geve aan al de zusters, broeders of paters een briefke van vijf franken, ja, ge kunt toch niet min geven; ze zijn daarmee tevreden en ze beloven veel gebeden. Ik ben ze daarmee kwijt en wat kan dat al maken: vijftig

[p. 44]

franken onder of boven op een geheel jaar? Daarop volgde een algemeene lachbui en al de buiken onder de servietten gingen zoodanig aan het dansen dat de tafel wikkelde en de glazen aan 't reutelen gingen.

Bij de jonge meisjes op 't einde van den tafel was 't gedurig van nieuwe kleêren, ceremoniekleedjes van duizend franken, hoedjes à la dit en à la dat, van honderden franken, van bals en cinemas; van fijne champagne na de bals en van late thuis komen. Elk wiste daarbij nog iets te vertellen van zulk eene en zulk eene die buiten de schreve geloopen had; maar hare eigene misstappen wisten zij slim te verzwijgen.

Al 't ander ende zat het jong mannevolk; maar 't ging daar stilder en Sinte Pieter moeste wel horken om iets te verstaan en zij hadden veel leute. Soms hoorde hij van ‘snelle alhier en snelle aldaar’ en 't moet zijn dat het wat te verre ging en wat aangebrand rook, want Sinte Pieter trok een scheeuwe mond en bezag ze met strengen blik. Zij hadden het gezien en 't was uit; ze dronken elk een ferme slok wijn en glimlachten naar malkaar al hun mond afvagen Eindelijk was het laatste stuk taarte verdwenen, de flesschen wijn waren in wijnflesschen veranderd en al het mannevolk stond rechte om een fijne cigaar te gaan smooren in een andere kamer. Hunne buikskens spanden, hunne kaken bloosden en hunne oogskens schitterden van voldaanheid.

Sinte Pieter die hem al lange verveelde, stond ook op en ging bij den burgemeester verschooning maken dat hij moeste vertrekken om op zijnen post te zijn, daar zijn verlof eindigde met valavond.

De burgemeester, die ook wel het een en het ander gehoord en gezien hadde, dat beter niet gezeid of gedaan hadde geweest in de tegenwoordigheid van zijn heiligen Patroon, deed nu ook zijne verschooningen, en Sinte Pieter al verzuchten antwoordde, dat de goede God wel zou maken dat er veranderinge en verbeteringe zou komen.

Daarop nam hij afscheid en vertrok naar den Hemel

[p. 45]

weder, geheel blijde dat hij wederom thuis was, verlost van al de wereldsche uitzinnigheden.

- Welnu, zei Onze lieven Heere, als hij zijnen portier wederom aan de deure van den Hemel vond, hoe hebt gij het al gesteld op de wereld? Vertel mij dat eens, gelijken de hedendaagsche christenen aan die van uwen tijd?

- Wel, wat zouden zij, goede God toch, zuchtte hij en hij begon te vertellen al wat hij gehoord en gezien hadde en al vertellen wierd hij kwaad. O! riep hij, had ik mijn zweerd bij mij gehad, 'k zou er op los gegaan zijn gelijk in den hof van Oliven!

- Fraai, fraai, Petrus, sprak Ons Heere zacht, denkt op het voorhof van Caiphas. Ik ben bedroefd maar bermhertig, en zal dat wel gebeteren. Heeft er niemand van mij gesproken, Petrus, niemand?

- Bij mij wete en heb ik uwen naam nooit hooren noemen, tenzij bij dat vrouwvolk aan tafel; maar zonder eerbied. 't Was altijd van Jesus-Maria alhier en Jesus-Maria aldaar.

- 't Zal wel veranderen, mijn vriend, 't zal wel veranderen, zei Ons Heere en hij liet Petrus staan.

('t Vervolgt)

J. Leroy.