Biekorf. Jaargang 34

[p. 174]

Verlaten Koeien.

DE wei ligt beneveld

met duistere wazen

en eenzame koeien,

die strem zijn van grazen,

zijn roerloos, lijk lijken

met rouwfloers bedekt,

in donkere schaûwten

op 't gras uitgestrekt;

wijl andere domplen

lijk dolende schimmen

en, staande, soms staren

naar purperen kimmen

waar teedere klaarheid

in stervende rust

het vuur van den dagstond

in de oogen hun bluscht...

Ze zeegnen de stilte

die zwijgt om hen henen,

doch voelen verlaten

zich, droevig... ze weenen

en beurlen, ééntonig,

bij 't zicht van den nacht,

hun' koppen ten Hemel,

een uiterste klacht...

Dan luistren ze aandachtig

met hoogpijlende ooren

of nergens ze blijde

geruchten meer hooren,

een vogel die schuifelt,

een schaapke dat blaat,

een koeier, die djakkende,

huizewaarts gaat.

Ze en hooren nu niets meer

tenzij soms de vlerke

[p. 175]

 

van nachtlijke vogels

 

of 't klokje der kerke

 

en, eenig, van hoeve

 

tot hoeve herhaald

 

't geblaf van den hond,

 

of een ‘meuzie’ die dwaalt...

 

Hun vrienden van 't daguur,

 

de boeren, de knapen,

 

de peerden en ossen,

 

de geiten en schapen,

 

de hoenders, de duiven

 

beschut zijn zij al

 

door deksel en daking

 

van hoeve en van stal...

 

En zij, arme koeien,

 

ze staan hier verlaten...

 

Geen levende ziel meer

 

op 't veld, langs de straten...

 

En moesten nu roovers

 

hier komen bij nacht,

 

moest water het gieten

 

in gerzing en gracht,

 

moest bliksem nu vallen

 

op boomen en daken,

 

moest dondren het doodend

 

zal niemand hier waken?...

 

Zij huivren, de beesten,

 

en ijlen, één stond,

 

met angstige sprongen

 

het weideland rond...

 

Het hekken is toe

 

en de draad blijft gespannen...

 

Zij zijn van de hoeve

 

meêdoogloos verbannen...

 

Ze sluiten hun' oogen,

 

gedwee in hun lot

 

en ‘geven zich over

 

in d'handen van God’...

Jos. Vanden Berghe.