Biekorf. Jaargang 34

Kraaie

Periit memoria eorum... cum sonitu (Harpzang 9-7).
Aan Eerw. Heer J. Onghena, Herder, Wonterghem.

O mijn zwarte glimmende kraaien,

tertend hongerig en verlaân, al-

[p. 76]

 

over de bilken!⁽¹⁾ -

 

warm gekleed gij,

 

met dat kleed dat ongenaaid, zoo

 

zochte en dicht uw lijf beveiligt; -

 

kloekgelet, gespierd, gestaalbekt,

 

peutert ge diepe in gers en kruid, op

 

zoek naar voedsel. -

 

O geen sneeuw, die

 

dwangmacht over 't veldgebied, geen

 

sneeuw, mijn kraaien, 'n fluistert u toe nog:

 

‘'t is al 't mijne hier’! -

 

Grauwe grachten

 

scheên de perken waar ge zorgend

 

bij malkaar zijt,

 

waar ge stil en vol geduld, den

 

grond bewandelt. -

 

Dáár geen mensch, geen mensch die mikt, en

 

't rookend roer nog in zijn hand houdt;

 

dáár geen schuw dat blekt en vendelt,

 

dáár geen arms die opengaan, geen

 

kindergetier van:

 

‘gei!... goe-ei!... verlaat de bezaaidheid!’ -

 

Glimmende kraaien,

 

vast, generig, wakker en waakzaam

 

blijft uw aleenzijn,

 

midden de bilken. -

 

_**_*

 

Hooge in de lucht, in halfvervrozen

 

winterlucht,

 

schuiven twee schimmen, drijven twee zwierende

 

donker gedaanten; -

 

d'eene zwoegt,... zwoegt en zwicht,

 

d'andere stevent, koppig en oolijk,

(1) Bilk, weide waar 't gers niet 'n wordt afgemaaid; hooger en drooger als de meerschen die wakke gronden zijn, waar 't hooi wordt opgedaan. (Scheldemeerschen - Leiemeerschen - Mandelmeerschen). Eigennamen; Bilcke - Bulcke - Vanden Bilcke - Vandenbulcke.

[p. 77]

 

onbermhertig. -

 

Oorloge daar, en oorloge zonder

 

staan of genade!

 

sluikschen aanval, koen verweren,

 

misdaad, onschuld,

 

stoornisse ach! waar 't al ongestoord was!

 

vrijgaan, vrijgaan, moet de kraaie,

 

grijpen, grijpen, wilt de stekker. -

 

_**_*

 

Lang en lastig,

 

draaiend en drukkelijk streeft dien tweestrijd

 

boven de bilken! -

 

heldere lucht, gij halfvervrozen

 

winterlucht,

 

helpt, helpt de krankende kraaie!

 

strooit wat nevel,

 

zet den deugniet op èn doolspeur! -

 

_**_*

 

Onder de zusters, tusschen de grachten, geen

 

eene die kijkt, en zegt in heur eigen:

 

‘o 't kon ik zijn!’

 

glimmende kraaien, schouwt naar omhooge en

 

schat de leegte

 

waar ge vrij loopt! -

 

_**_*

 

Trage deinen die wijkende wezens... en

 

wisselen nijdig, 't opgaan 't nedergaan

 

van hun zwaaimacht!

 

O de stekker, de roover, die 't uithoudt,

 

vee dig en knap, met vier in zijn vuisten, met

 

oogen die zwemmen in spiedenden bloedlust!

 

O de kraaie, de kraaie die lam wordt,

 

lam en radeloos, dwaas bij 't schijveren

 

van heur zinnen! -

 

't Twijfelen ook, heur troostelijk twijfelen,

 

't slingeren tusschen ja en neen, be-

 

geeft,... begeeft,... en

[p. 78]

 

stillekes aan vergaat heur hope,

 

drupt de zeilkracht uit heur slagen! -

 

Varende vogels,

 

sprakeloos blijft ge,

 

sprakeloos waar uw sprake 'n baat toch

 

bij dat worstelen,

 

deur die zee, die voedsterdiepte

 

van uw zwijgen!

 

.......

 

Op dat zwijgen, almedeens nu,

 

losgebrokkeld over de bilken,

 

hooge uit den hemel,

 

valt het akelig stemgeluid, den

 

heesche schreeuw, de laatste roep van:

 

moord!... moord!...

Nieuwcappelle.

A. Mervillie.