Biekorf. Jaargang 32

Hoe Telesfoor haast pastertje wierd

Barbara, 'en barge van een vrouwmensch, was 'en goê slokke in den grond maar 'en dwaze henne! 'en bomhoofd. Ho!... daarbij hondegierig, bijgeloovig en babbelachtig geene van meer! Thuis deed ze al wat ze wilde, en dat kwam hieruit: bedeesde Pol, heur wettelijke, had tien keer meer gezond verstand in z'n kleinen vinger dan de vrouw in geheel heur zwaar en wabbelachtig lichaam maar hij was voor de vrede, hij was te kadullig; en... al-te-fraai is allemans zot. Pol zou wel 'en keer gerutteld hebben, maar 't was tusschen z'n tanden; verkroppen en zwijgen om te bersten dat deed hij meest. 's Wekedags wrocht hij lijk een peerd aan z'n werkbank, kwam goed aan z'n brood, ging 's zondags gematig ten biere en liet z'n Babe maar bekken in 't gebuurte.

Na jaren van hun wachten en hankeren geliefde 't

[p. 139]

den Heere toch eindelijk hun tusschen donkeren en klaren 'en zeune te zenden, en 't was een Telesfoor! ‘Wat blief-je Peternoom? zoo 'en schoonen name!’

Nonkel Jan, de peerdekutser, was peter, of ‘Peepee’ lijk de menschen zeggen, maar 't was jandorie 'en peepee, 'en vijze doorn; met z'n blauwe schabbe en z'n rieten kaantje... maar we zullen hem wel leeren kennen. Hij was trouwens een Nieuwmarktenare.

Op 't zeggen van Dikta de ‘minne’, de vroevrouwe - die van alles altijd het fijne wist en hooge geleerd was... dat ze van àl de minnen geslacht - had Barbara vijf weken lang een bondeltje zenegroen rond heur been gebonden om misval en moeraccessen te voorkomen. Want, ge moet weten, dat spel lukte nu juist tewege in Maarte... ‘en dat is toch zulk een slechte maand om te koopen!’ En met dat zenegroen, zi', Telesfoor wachtte nog tot den eersten April... Kurieus, hei? Op den dag zelven kreeg blazende Babe een takske berzilikom in de eene hand en een zwalmpluime in de andere, en 't ging lijk een lante... ‘en zonder doktor! dat is nog 't voornaamste van al’. Barbara immers was bendig meen'-je, en bijhoudend... en ‘als 't gaan kan zonder die diere veugels, hei?’ ten anderen ‘ieffrouw Benedikta was een net bezettig vrouwmensch en had er - voor klein geld - honderden op de wereld geholpen! zi'... die minne dat was nog slichter⁽¹⁾ of 'en docteur!’

Pol, de sul, had machteloos de schouders opgestoken en op de hoop geleefd dat er toch niets 'n zou gehaperd hebben.

Zoo dikke Babe, met een aanzichte dat blonk van de zeepe, lag lijk een ‘kunnegunne’ te prijken op heur bedde negen dagen reke. Al de vrouwelijke

(1) “Slichter” = slechter, hier en daar in West-Vlaanderen beteekent: “erger, sterker, meer” (in algemeenen zin), vandaar ook “beter”.

[p. 140]

kennissen en de nieuwsgierigste schepsels van de prochie ('k wil zeggen de oude jonge dochters eerst, en vóór al de andere) hadden hunnen hoed opgezet en waren komen lonken, niet zoodanig om 't kind en de moeder, maar om 't bed en de lakens en de linten en de strekken en de meubels te zien en om alles naderhand te blameeren ‘pracht boven de macht, of krotte en kompagnie!’ En daar kwamen ze toch een keer dien achternoene met achten afgestoken... acht tongen van lintjes. 't Was een hondenweêr buiten. Met een geheelen battan' slijk van twee duim hooge aan hunne rokken, en met natte voeten, trokken ze naar boven en ‘'t was jammer ze gingen 't al vuil maken’ maar ze waren er nu toch hei! en elkeene kreeg ‘een papier onder heur voeten om de plansei te zwichten’, en alzoo gerochten ze er gezeten met die achten aan 't koekeloeren op die acht gazetten. En Snateren dat ze deden rond dat bedde, lijk een kooie vogels; die gasten 'n vroegen niet: ‘Babe 'n heb'-je geen koortsen, of 'n zij'-je niet vermoeid?’ neen, neen ze snabberden al dooreen: ‘ha, wat 'en geestig kindetjen is dadde!... zi' Babetje 't is je gespogen... maar geheel de neuze van z'n papa! En, jong toch, gij ziet er toch zoo frisch uit!’

- ‘Maar hurkt nu toch 'en keer, zei nonkel Jan, die beneden in de keuken stond, hurkt nu toch 'en keer naar dat Concilie van trunten!’

Van koffietafel 'n was er geen sprake: hoe eer dat ze buiten lagen hoe beter voor Dikta, ze kende al die gierige neten, ze gingen wel de minne en heur fooie vergeten... Maar die preciese maagden uit de congregatie 'n kosten die schamele ontvangste maar moeilijk slikken, en daar was algauw eene, Roosje, 't schoonste van 't gebloem, die konsuiskonso' wat dichter keek en vond dat er lijk een sperke in dat kind zat van den ouden man. - ‘Tiens, tiens! als ge 't gaat zeggen ja 't, zeiden Fullemeene en Edokstje en 'Manse en Ka' en al de andere meê,

[p. 141]

...Barbara toch, dat schaapje is betooverd, jong! Als ge te beene zijt zult ge moeten een misse gaan schooien daartegen’.

Maar mijnheer de onderpastor kwam dat te weten en, mensch! den zondag daarachter, 't was er op! In den preêkstoel kregen die oude-jonge vuile gasronkers zoodanig boter op hun brood dat ze kookten van kolerie: ‘en wat weet een Geestelijk van den ouden man en van kinderkweek?!... tandis zijl'dere...’ Barbara, gekwetst en vernederd, zwom in 't getraan voor een paar dagen, tot eindelijk 't moederherte boven vlotte, en ‘'t en was geen waar van dien ouden man, maar... ze 'n hadden geen suikerbollen gekregen, vat-je-vous?... Enja! kun'-je nu aan iedereen een zaksken gaan geven, jandorie? Ge zoudt er wel een fortuine moeten aan hangen!...’ En alzoo gaf ze 't af en troostte ze heur zelve, zoodanig wel dat ze weer preusch wierd met heuren Telesfoor ‘en ze 'n waren aleens niet getrouwd die andere!... daar-zi'!...’

En om te toonen wie ze was, toen ze heuren kerkgang deed, stond ze op heur pijkebeste, in grooten ‘barada’, met den zwarten hoed bezet met speierperels en een witte ‘pikei’ te midden recht in de lucht!... en fier dat ze ging, die bolleronde Babe, preusch lijk een katte!... Telesfoor was heure God geworden en, tusschen ons gezeid, hij was de magerste ‘piezewiet’ da'-je gedenken kost, een kreesch keun, een kanarievogel! Een neepjen en hij was 't gat uit; ge zoudt hem bij z'n nekke gepakt hebben? ho!... hij ware zeker uit z'n vel gevallen...

Nonkel Jan, een balke van een vent, had dat kind zitten bezien; eraan komen 'n dorst hij al geen kanten, 't mochte nog in tween scheên! en in zijn grovigheid, te druistig voor een moederherte maar zooals hij 't meende en zonder erg had hij gezeid: - ‘'t is lijk Onze lieven Heertjen aan zijn Kruise’. - Moeder 'n was met die vergelijking in 't geheele niet gediend... Nu, allemans religie 'n zit ook niet even diepe, dat is te verstaan.

[p. 142]

Maar was Telesfoortje 'en deefelare, Dikta nochtans gaf goê moed. ‘En ken'-je gij Dikta de minne? Ho! dàt is een heilige ziele! dàt is eene om heilig te verklarenl van passe 'en grate en uitgemergeld klaar van devotie. En ze ware ten minste 'en heilige die wij kennen en aan 't werk gezien hebben; die Gerardus daar, en Alfonsus en Idesbaldus en al die anderen waarvan ze nu spreken... wie ter wereld heeft er nog een gedacht van die menschen? Kom'! Vergeleken met onze Dikta? dat is al thoope nog min dan nieten..'. en dat zegge 'k-ik!’ en Babe stak heur wijsvinger in de lucht en ze fluitte 'nen keer, wilde ze zeggen ‘Dikta! dàt is de krieke!’

Zoo die heilige Benedikta begost daarop een plechtige novene, en ‘was 't bijaldien’, en ze tikte met den vinger op tafel, ‘was 't bijaldien dat 't naveltje afviel op 'en Maandag, den negensten en laatsten dag van de novene... 't was zeker! Telesfoor ging blijven leven... en pastertje worden!’ Moeder gaapte de woorden uit dien gelukzaligen mond: ze mocht toch zoo heur handje kussen dat ze die minne gekozen had, die bidzalige ziele die van den Heere alles bekwam wat ze vroeg. Ja dat dàt kost lukken... Telesfoor paster worden... 't ware zoo goedkoop als installatie... met dàt meubel-hier en die stoelen-daar en dàt bedde! Waarlijk 't sloeg geheel en gansch in heur kaarte! Zoo... wat er daar toen gebijbeld en gebeden wierd negen dagen lang, dat 'n is met geen penne te beschrijven. En de Maandag kwam. Dikke Babe danste lijk 'en katsebal van ongeduld, al van den vroegenmorgen; en mijn-dooie! zoo waar als da' 'k het zegge, 's noens op klokslag-twaalve, in heur magere ‘mannefisencie’ kwam Benedikta, de uitverkorene, de trappen af met de navelschroôl lijk een gewijdje, op beide heur handen... Ze 'n sprak geen spreek.. Voorzichtig, plechtig lei ze den band op tafel en... 't naveltje rolde ten gronde!...

- ‘Madam... proficiat!’

- ‘Dank U, Benedikta!’

[p. 143]

Meer 'n gerocht er niet uit... 't kropte in de keel. Moeder stond paf en wit lijk een lijk... één pink maar... Seffens daarachter: ineens, sloeg de vlamme in heur gezichte, en tranen van vreugde ‘boeksten’ uit heur oogen en rolden langs heur kaken.

- ‘Leapol! schruwelde ze, Leapol! Telesfoor zal paster worden!’

- ‘Ja’, zei ongeloovige Leapol... en hij schaafde voort de vent... Maar die ‘ja’ viel me nu 'en keer zoo koele van die lippen!... 't Was lijk een ijsklompe die afkraakte van den noordpool en op de koude blauwe schorren van de keuken viel. En even koele voort als een die gaat God Jezus laten: ‘ennu, zei hij, we gaan 't af verwachten.’

- ‘Ho! die mans!’ zei Babe met wanhoop; ze snakte heur om, vloog de deuren uit en de straat op met het groote nieuws!

- ‘Nieuws verblijdt, zei de zot, en hij draaide z'n mutsch!’ zei Peepee op z'n Nieuwmarktsch, en hij sloeg op z'n bille dat 't kletste: en hij verkrinkelde hem, toen hij tunne Babe rollen zag 't eene deuregat uit en 't andere in. Teruggekomen had ze ‘van uit het bazartje een bingbalongske meê, een kleuterspaan en een tierlewiewietje voor 't pastertjen tewege’... 't Ventje trok een oogske vol blauwe melk en sloot het wederom toe... 't Peisde zeker in zijn eigen: ‘Wacht maar!’

('t Vervolgt).

K.D.W.