Biekorf. Jaargang 23

Melancholie

O doelloos zich te voelen drijven

Door 't wentlen van de menschenzee.

En zonder hoop op iets, te blijven,

Dat wachtend is aan have of rêe.

O zoo zijn leven voelen vlieten,

En staâg naar 't einde toe te gaan,

En altijd, zonder te genieten,

Met zijne smart alleen te staan;

Zoo kruipen door de wereldnachten

Waar nooit voldoening wezen zal,

Voor hem die 't hart voelt stadig smachten

Naar bovenaardsche kunstenhal,

Voor hem, wien is de drang gegeven

Naar zielsgeneugt en zonneschijn,

Kan er geen nutteloozer leven

Dan 't doelloos leven ergens zijn.

Wat kan dan feest en fooie baten

Wat zegt hem fletsche maangeschijn.

Hij doolt alleen langs steeg en straten

En kropt de grootste menschenpijn.

Brugge 21-8-12

Bertholf Biekens