Biekorf. Jaargang 23

[p. 113]

[Nummer 8]

Oud Vlaanderland

V.
Stuwekin
of
Friesch Vlaanderland

RABAN de zoon van Dame den Fries, heeft Brunhilde ontvoerd, de dochter van Hildebrand, eenen voornamen boer, van de korte marke der Franken.

De Franken zullen dezen schandelijken roof niet dulden; Brunhilde zal de vrouw van eenen heiden, van eenen wilden, vreemden Fries niet worden. Onder 't geleide van Ansbald, den zoon van Hildebrand, varen zij over 't breed moeras van de Krekelbeke om van daar den Isar te bereiken en op de boorden van den Isar, met eene sterke bende, de eenzame hoeve van den Fries te overvallen, die op eene stelle, welke men nu nog zien kan, getimmerd is.

Doch de Friesen hebben den aanval verwacht; ze zijn er

[p. 114]

op bereid en als de Franken naderen, grijpen zij naar zweerd en schild en snellen den vijand te gemoet.

't Is een heete Junidag van 't jaar 715.

Op eene weide, vliegen de benden door elkander; felle bijlslagen dreunen op de schilden; zweerden kletteren tegen elkander; 't bloed stroomt uit gapende wonden en welhaast liggen eenige gekwetsten op den grond uitgestrekt.

Een geweldige slag doet Ansbald wijken; een onberekende stap doet hem struikelen en hij wringt zich wanhopig en machteloos, onder den knie van Raban, die op zijne borst drukt.

Op dit oogenblik rukt Raban den bronzen hoofdring van Ansbald af. Hij beziet hem eene wijle. Stom van verbaasdheid, ontwaart hij al binnen, de runen ┏ ┏ ┏ ┏, de geheimzinnige merkteekens van de zee, de toover- en kenteekens van zijnen stam.

- Ansbald, sta op, fluistert hij, met ontroerde stem... Mannen, de wapens neder! dondert het uit zijnen mond... Ansbald, gebied uwe mannen den strijd te staken!

Dit geschiedt.

- Ansbald, van waar komt deze ring? vraagt Raban verder.

- Dat is een zonderling verhaal, wedervaart Ansbald, als hij van zijne ontroering eenigszins bekomen is... Het is maar sedert gisteren, dat ik daarover bescheid kan geven. Hildebrand is mijn eigen vader niet... In 689 heeft hij deel genomen aan den veldtocht tegen de Friesen, in denwelken graaf Radbod verslegen wierd, onder 't bevel van den machtigen frankischen hofmeester, Pepijn van Herstal... Hoe ik in dien oorlog verloren ging, weet ik niet... Genoeg is het, dat de Frank Hildebrand, mij uit het land der Friesen medegenomen heeft en mij als zijnen zoon heeft opgekweekt... Ik vereer hem als mijnen vader en 't is maar sedert gisteren dat ik weet dat Hildebrand mijn pleegvader is; het deed mij ook leed, tegen mijne landgenooten ten strijde te trekken.

- En deze ring?

[p. 115]

- Wierd ter plaats opgeraapt, waar Hildebrand mij aangetroffen heeft.

- En men noemt u Ansbald?

- Onder dien naam ben ik in de woonhalle van Hildebrand opgegroeid.

- Ansbald is uw naam niet, spreekt Raban, met beslisten toon. Uw naam is Stuwekin; gij zijt mijn oudste broeder, wiens verlies, Bame, onze vader, zoo bitter betreurd heeft! Geef mij de hand, ik zal u tot onzen vader geleiden... Intusschen zullen de gezonden voor de gekwetsten zorgen.

Bame is niet weinig verbaasd, als hij de beide verzoende benden ziet naderen en den uitslag van den kamp verneemt; met aandoening sluit hij zijnen weergevonden zoon, zijnen dierbaren Stuwekin in zijne armen.

Brunhilde komt nu met roodgeweende oogen uit den schuilhoek te voorschijn, waar zij geborgen en gevangen zat, in afwachting dat zij haar hert, aan haren onstuimigen bruidegom kon schenken.

- Wellicht, zucht zij, zal nu alles effen komen... Raban, ga met mijnen broeder Ansbald, met uwen broeder Stuwekin naar onzen vader Hildebrand... Verhaal hem wat er geschied is... 't Is te hopen, dat hij alsdan zijne toestemming niet zal weigeren .. Indien alle hinderpalen uit den weg geruimd zijn, ben ik bereid, u als eene trouwe echtgenoote te volgen.

Dit voorstel wordt aanveerd en ten hove van Hildebrand, met goeden uitslag bekroond.

_**_*

De Friesen worden in het geloof onderwezen.

In de romaansche kapel, die in de korte marke der Franken, met ruwe veltsteenen gebouwd is, wordt op Kerstdag van 't jaar 715, het doopsel aan de bekeerde Friesen toegediend.

- Forsachistn Diaboloe? vraagt de monnik van S^t Bavo van Gent, aan Raban, in de frankische tale, waaruit onze vlaamsche taal gesproten is.

[p. 116]

- Ik verzaak den duivel, antwoordt Raban met friesche klanken, die evenals de frankische klanken begrepen worden.

- End allum diabolgeldoe?

- Ik verzaak ook alle duivelsche genootschappen, luidt het antwoord in het friesch.

- End allum diaboles wercum and wordum, Thunaer ende Woden ende Saxnote ende allem Uien unholdum the hira genotas sint?

- En ik verzaak alle des duivels werken en woorden, Donar en Woden en den Zweerdgod en alle de wangedrochten, die hunne genooten zijn, bevestigt Raban in zijne friesche taal.

- Gelobistu in Got alamehtigan fadaer? vraagt de monnik in 't frankisch,

- Ik geloof in God, den al machtigen Vader.

- Gelobistu in Crist, Godes suno?

- Ik geloof in Christus, den zoon Gods.

- Gelobistu in halogan Gast?

- Ik geloof in den heiligen Geest, luidt de plechtige belijdenis wederom in de friesche taal en de wateren des doopsels vloeien over 't hoofd van Raban en daarna wordt zijn huwelijk met Brunhilde ingezegend.

_**_*

Later voert hij zijne echtgenoote naar de nieuwe woning, welke hij nader van de zee getimmerd, naar de nieuwe vladen, die hij op de zee veroverd en tot vruchtbare weilanden herschapen heeft.

Op zijnen eigendom bouwt hij eene kapelle en 't is aan Rabans kapelle, dat het christen, friesch dorp Ramskapelle zijnen naam en zijnen oorsprong te danken heeft.

Bame is sedert jaren gestorven en Stuwekin is nu vrije, friesche boer op zijne hoeve.

Eene vierhoekige ruimte van palen en leemvakken gemaakt, bevat de stallingen en de schuren en schuilt

[p. 117]

onder een verheven, vierzijdig dak; daarnevens en ermede verbonden, ligt de woonhalle, die in twee ruimten verdeeld is.

Booten met steenen geladen zijn op den Isar aangekomen en eene kerk wierd nevens het friesch boerenhuis gebouwd.

Vele eeuwen zijn voorbijgegaan en wederom is het Kerstdag geworden.

Ginder, een half uur verder, in 't nieuw Stuivekenskerke, flikkert het licht, dat de blijde boodschap van de zalige nacht verkondigt.

De scherpe toren van 't oud Stuiviges, dit prachtig gedenkstuk van de middeleeuwsche bouwkunst, staat eenzaam en verlaten, in de duistere nacht, nevens de stelle, waarop de woning van Stuwekin, den stichter van Stuivekenskerke getimmerd was en waarop een frieschgetint boerenhuis nu te sluimeren ligt.

In 't ranke riet van dit verloren hoekje, van dit eigenaardig plekje van Vlaanderland, ruischt nog hetzelfde klaaglied, dat Stuwekin zoo dikwijls gehoord heeft en in de sombere klokgaten van den toren, fluistert de wind, de geheimen van lang vervlogen tijden.

J. Claerhout