Biekorf. Jaargang 21

De Molens

TER verre kimmen zwiert de bergenketen
In blauwgroen wentlen voort, om hêen te zwinden
Door 't onbepaald der grijze luchtverdiepen.
De molens staan er roerloos op de kruinen
En staren stil en vroom den hemel in
Met de armen open of zij biddend waren.