Biekorf. Jaargang 18

Kloostervrede

MET 't blanke kleed in 't weeldrig groen verloren,
zoo wandlen monken innig-traag al droomen,
terwijl in kloosterlanen 't lentegloren
het lieve mijmren zonnig komt vervromen.

Oh! verre weg van daar woelt jublend voort
vol valsch geluk, de loome driftenwereld;
de bloemen balsmen in dit eenzaam oord
met frisschen dauw en vrede blij ompereld.

Hier zweeft op veedren zacht van englenscharen
in zoete wierookgeur de zang der psalmen,
als 't reuzlen van de gele korenaren
versmelt in vooglenweelde en zomerwalmen.

Bij God alleen zoekt biddend rein het hart
in boet en leed een rustig welbehagen,
en legt den weemoed van zijn liefdesmart
in trillend-zoet en wëeig orgelklagen.

[p. 170]

 

'k Ontvluchte soms des werelds lokkend prangen,

 

in d'enge cel voor Jesus Harte zoet;

 

en 'k waan me een kloosterling die stille zangen

 

bij 't ruischen zingt van rozige avondgloed.

17/3/07

V.v.W.