Biekorf. Jaargang 7

[p. 321]

[Nummer 21]

Laatste wille van koning Ramond

KORTE dagen daarna ging koning Alverd met zijne vrouwe Eleonora en hare drie hofjuffers te schepe, het anker wierd geheven, de zeilen gespannen en zij vertrokken.

Op eenen keer dat de hofdienaar op 't dek van 't schip de schoonheid der zee stond te bewonderen, kwamen daar twee zwarte raven gevlogen, en zij beetten neder op de touwen der zeilen.

‘Ongeluksvogels,’ meende de hofdienaar, ‘wat zal dat nu bedieden?’ maar die vijze vogels gingen aan 't praten tegen malkaar en de hofman en verloos geen woord:

‘Koning Alverd, zit gerust met zijne vrouwe Eleonora van binnen in het schip; wist hij wat hen nog te wachten staat, zijn hertje zou wel beven,’ zoo sprak de grootste der twee zwarte raven.

‘Heeft onze meester Lucifer nog iets in zijnen kop?’ vroeg de minste.

‘Ja-hij vast, hij zal hen nog drie poetsen bakken, die

[p. 322]

naar den rook niet en zullen smaken: als hij in zijn rijk zal komen, zullen zijne onderdanen fooien en vieren en den koning een geschenk aanbieden; dat geschenk is betooverd: draagt hij het meê naar zijn slot, hij zal dien zelfsten dag nog sterven; doet hij 't niet, Lucifer zal hem een andere poetse bakken. Den eersten keer dat de koning met de koninginne uitrijdt, en dat hij het beste en prachtigste rijtuig neemt, hij en zijne vrouwe zullen verongelukken, want dat rijtuig is betooverd. Gelukt die tweede perte ook niet, dan speelt Lucifer hem eene derde, die voorvast zal gelukken. Lucifer zelve, onder de gedaante eener edele mevrouwe, zal de koninginne een kostelijk halssnoer geven. Dat halssnoer zal zoo schoone en zoo rijke zijn, dat de koninginne het aanstonds zal willen aandoen. Doet zij het, zij is verloren en zal sterven van eene afgrijslijke ziekte.

Wie vermetel genoeg is Lucifers ontwerpen te verijdelen zal in steen veranderen.’

De hofdienaar hadde alles afgeluisterd en gehoord, en hij dacht bij zijn eigen: ‘Lucifer en zal nog eens niet gelukken, ik zal zijne ontwerpen verijdelen, de dood en vrees ik niet.’ En hij hield alles geheim en in zijn herte verborgen.

Intusschen zeilde 't schip snel vooruit en zij landden algauw in hunne streke. De blijde mare liep zoo zoere als de wind, dat de koning Alverd weêre was en dat hij Eleonora, de dochter van den koning der gouden daken, mêe hadde. En daar wierd gefooid in alle steden en dorpen van geheel het land van Kazant.

In de hoofdstad bezonderlijk vierde men de blijde wederkomste, en al het rijke volk van de stad deed thoope, om den koning een prachtig geschenk aan te bieden. Maar, als ze kwamen met dat geschenk, en dat de koning te wege was het te aan veerden om meê te dragen naar zijn slot, sprong zijn hofman er tusschen, nam geheel den boel en smeet hem in 't water, ter groote verwonderinge van den koning en de koninginne, die om uitleg vroegen.

‘Later zult gij alles weten,’ antwoordde de hofman, ‘laat mij doen.’

[p. 323]

De koning, die zijnen dienaar uit der maten geerne zag, liet hem gezeggen en sprak tot Eleonora: ‘Mijn hofman ia wijs en weet waarom hij alzoo handelt, laat hem begaan.’

Eenigen tijd later zegende God het huwelijk met een frisch zoontje. Nieuwe blijdschap, nieuwe fooie in 't koninklijk slot en in geheel het land. En, als die dagen voorbij waren, besloot Alverd met zijne lieve Eleonora eene wandelinge te doen, in hun beste en prachtigste rijtuig; maar de hofman kwam er tusschen, en zei: ‘Heer Koning, gij hebt mij dikwijls gezeid dat gij in mij uw vertrouwen steldet; tot nu toe hebt gij het gedaan en 'k en denke niet dat gij u er over te beklagen hebt; welnu, volgt nog eens mijnen raad, en wilt met uw prachtigste rijtuig niet uitrijden, neemt een ander, ik smeek u!’

‘Het zij zoo, Heer hofman,’ antwoordde Alverd, ‘alhoewel ik hoegenaamd niet en kan denken waarom gij zulks wilt; ik zal nochtans uwen raad volgen, zijt dan gerust, maar gij begint zulke aardige dingen te doen, dat ik bijna twijfele aan de gezondheid uwer zinnen. Laatstmaal wierpt gij dit kostelijk geschenk in het water, en nu verbiedt gij ons uit te rijden met ons beste rijtuig, dat schijnt mij aardig, om niet te zeggen uitzinnig; ik zal u nochtans gehoorzamen, uit dankbaarheid voor al hetgene gij voor mij gedaan hebt.’

Als de koning en de koninginne nu vertrokken waren, liep de hofdienaar zeere naar dendeurwaker van het slot, en zei: ‘Mijn vriend, als gij hier, den eenen of den anderen dag, eene edele vrouwe binnenlaat, komt mij op staanden voet verwittigen. En 'n stelt het geen oogenblik uit; weet dat uwe traagheid om mij te verwittigen, droevige gevolgen zou kunnen hebben, die geheel het land in rouwe zouden brengen.’

‘Gij weet, Heer hofman, dat ik u verkleefd ben,’ antwoordde de deurwaker, ‘gij moogt op mij staat maken, gij zult oogenblikkelijk verwittigd worden.’

Zeven dagen daarna, terwijl de hofdienaar bezig was met schrijven, kwam de deurwaker hem verwittigen dat de

[p. 324]

edele vrouwe daar was aangekomen, en dat zij verzocht aanstonds een verhoor te hebben hij de koninginne.

‘Hertelijken dank, vriend,’ zeide hofdienaar, en hij spoedde naar de verhoorzale, daar die zoogezeide edele vrouw reeds zat te wachten.

Zij was geheel in de kostelijkste zwarte zijde gekleed en zij blonk van de edelgesteenten. Hare houdinge was deftig en indrukwekkend. Als de hofdienaar binnen trad schoten hare twee pekzwarte oogen vier en vlamme, onder haren fijnen hoofdsluier, maar zij wist haar seffens zoo wel te bedwingen en zoo schoone te klappen, dat de hofdienaar begon te denken dat zij eene oprechte edele vrouwe was, en alle achterdenken liet hij varen. Hij ging dus de koninginne verwittigen dat er in de verhoorzale eene vrouwe was van hooge afkomste, die hare hoogheid begeerde te spreken, en hij trok weder naar zijn huis. Hij en hadde maar met rooie eenige woorden geschreven, of zijn herte neep toe, van angste en vreeze, en hij liep weêr naar de deure van de verhoorzale en keek en loerde door 't slotergat. Hij en kon geen woord verstaan van al dat die vrouwe tot de koninginne zei, want zij fleemde en zeemde zoo zoete en zoo zachte, dat hij ze bijna niet en hoorde, als ze sprak. Maar, al met eens ziet hij hoe dat ze, van uit een gouden dozeken, een halssnoer haalt dat zoo schitterde dat de hofdienaars ooge, daar hij meê door 't slotgat loerde, bijna blind wierd, en hoe zij het, onder vele buigingen, de koninginne overhandigt; hij ziet hoe de koninginne, verrukt over de onbeschrijvelijke schoonheid van het geschenk, over van vreugde is en duizendmaal bedankt. Hij kijkt nog en hij ziet hoe de koninginne het halssnoer in hare handen neemt, te wege het seffens aan te doen. In eenen wenk vliegt de deure open en het halssnoer ligt in honderd stukken op den vloer.

‘Weg, helsch gespuis!’ roept de hofman, ‘daar is uwe laatste perte verijdeld.’

‘'t Is waar,’ huilde Lucifer, ‘maar wee over u!’

Geheel de zale is al met eens vol stinkenden rook, en dat spook is verdwenen.

De koninginne Eleonora is verschrikt, zij heeft den

[p. 325]

hofman bij de woorden ‘wee over u!...’ zien te gronde, tuimelen en zij loopt de zale uit, rechte naar den koning.

‘Alverd! Alverd!’ roept zij. ‘Lucifer heeft hier geweest, onze hofman is dood!’ en zij zinkt, als een lijk zoo bleek, in de armen van den koning.

De koning stilt ze en zij begint hem te vertellen al dat er gebeurd was. ‘Ach! nu versta ik alles,’ zucht Alverd, ‘de hofman kende 's duivels inzichten, en hij heeft ze verijdeld, ten prijze van zijn leven, de brave ziele... maar neen, 't en kan niet zijn, hij leeft nog: God en zou dat niet toelaten, laat ons gaan zien.’

Zij gingen naar de verhoorzale en zij zagen daar den hofdienaar liggen, roerloos en in steen veranderd, al de perels van het halssnoer waren vuile padden geworden en kropen daar op het schoon vloerkleed.

Lange en vele weenden Alverd en Eleonora, zoo dat hunne tranen over het steenen lijk liepen. Al met eens gaat de deure open en de drie hofjuffers treden binnen: zij hadden het geween en gekerm gehoord van den koning en van de koninginne. Van zoo ze nu daar den hofdienaar zien liggen, zij ook, zij gaan aan 't weenen, en 't was daar al huilen en snikken dat men hoorde. ‘Och, mijn vriend,’ kermde Alverd, ‘is er geen middel om u te verlossen? zijt gij reddeloos verloren?’

En ziet, de lippen van den minister bewegen, en hij spreekt:

‘Zoekt zeere al de padden die hier in de zale rondkruipen, vangt ze en braadt ze, op het vier, en bestrijkt mijne borst met hun vet en ik zal tot mijne voorige gedaante wederkeeren.’

Vol vreugde ging men aan 't werk; de padden wierden gevangen en gebraden, en nauwelijks hadde men met hun vet zijne borst bestreken of de hofdienaar was verlost en stond gave en gezond voor den koning.

Hij vertelde, met sluize en schroo, hoe hij op 't dek van 't schip Lucifers ontwerp afgeluisterd hadde, en nog vele vijven en zessen, die wij al kennen. De koning en wiste niet hoe zijne blijdschap en dankbaarheid lucht geven.

[p. 326]

Geheel het land moest fooien, en een groot standbeeld, van zuiver zilver, wierd opgericht op den koninklijken werf, recht over Alverds slot. Het verbeeldt den hofman met Lucifer onder zijne hiele verpletterd. Een echt meesterstuk, dat als eene wonderheid aanzien wordt door alle reizigers die het land van Kazant gaan bezoeken. Ware er iemand onder u, lieve lezers of lezeressen, die 't in zijn hoofd steekt een reisje in de wereld te doen, 'k zou u aanraden alleszins uwen draai te maken al de hoofdstad van 't land van Kazant, daar zult gij dat meesterstuk kunnen bewonderen en het bewijs daarin vinden van de oprechte waarheid dezer geschiedenisse.

J. Leroy