Biekorf. Jaargang 1

Van Ko Lukkeboone

IK zal u een vertelderke vertellen dat ik gehoord hebbe in mijne jongste jaren, en dat ik nog nievers geboekt en hebbe gevonden: 't is 't vertelderke van Ko Lukkeboone. Luistert:

Ko Lukkeboone, een frissche snelle jonkheid, al van 't kerkhof komen, waar hij zijne moeder met eene zingende misse had doen begraven, peisde bij zijn zelven: wat nu gedaan? Ik sta hier moedermensche alleene op de wereld: ik en hebbe noch vader noch moeder meer, en 'k en hebbe nooit maar een zusterken gehad, en 't is gestorven, 't engeltje, 't en was nog geen twee jaar oud. Daar alleene wonen, in dat oud versleten huis, geheele

[p. 220]

dagen slaven en klauwieren, zonder hope van ooit te mogen rusten, en dan later, krom en stram gewrocht, mijn rampzalig leven gaan eindigen in een oudemanhuis! Neen, neen, alzoo niet geboerd: ik zou nog liever dood zijn!

Ik hebbe mijne grootmoeder zaliger dikwijls hooren vertellen dat er eene streke is waar de menschen niet en moeten werken, en dat het daar al heeren en iefvrouwen zijn; maar 't is zoo verre van hier, zei ze, dat er op duistig menschen schaars een daar kan geraken. Nu, nu, 't mag alzoo verre zijn als dat 't wilt, ik ben jong en kloek, 'k zal het maar rijschen: is 't niet 't en is niet! Ik zal mijn huizeken verkoopen, en met dat geld en de andere spaarpenningskens zal ik mij in de kloeke pane steken, een paar schoen koopen met dobbel zolen, bezet met ankers, mij voorzien tegen ongelukken, en ik trek er naartoe. - Er kome ervan wat er van komen wilt!

Ja maar, 't en waren geen prullen, peis-je: Ko verkocht zijn huis, en nog al tamelijk diere, en hij vertrok.

Zoo Ko peisde, alwaar zou ik uitzetten? Noordewaards? Neen, neen: 't is vandaar dat die koude schrale wind komt en al die sneeuw! Al 't Zuiden? Ook niet: 't is daar al donder en hitte, en ze zeggen dat het volk van aldaar valsch en boos is. Al 't Westen? Nog min: 't is al regen, wind en kwâ vlagen die van al daar komen. Maar, zei Ko, 't Oosten, dat is de pluime, aldaar trek ik op, al moest ik gaan tot waar allo nuchtende de zunne opstaat.

Zoo Ko vertrok, 't Oosten in, met zijne panen kleêrs aan en zijne nieuwe schoen, met dobbel zolen, voorzien van ankers, en zijnen mispelare, kop in de lucht, stern tegen wind. En de menschen van zijn dorp zeiden: Ko Lukkeboone is naar den Oost.

Zoo Ko ging altijd gaan, tot dat zijne nieuwe schoen op een laatste van zijne voeten vielen; hij peisde: 'k ben nu zeker al wel in die streke waarvan grootmoeder sprak: maar 'k en zie hier noch huis noch stake, 't en wonen hier geen menschen, geloove ik. En Ko ging nog altijd voort, op zijne bloote voeten, tot dat hij eindelijk aan eenen grooten grooten bosch kwam. De boomen groeiden op en door melkander, dat het eendelijk was om ziene.

[p. 221]

Wat den bliksem is dat hier, zei Ko in zijn eigen: 'k en hebbe dat nu nog nooit gezien; de boomen groeien hier op malkander! dat is al 't eerste wonder: 'k geloove waarlijk dat ik er zal geraken.

Binst dat Ko dat al stond en bezag, hoorde hij al met eens eene klokke die ging, zoo schoone en zoo luide, dat hij de eerde voelde beven onder zijne voeten.

Wel! wel! wel! zei Ko, is dat toch schoone, maar aardig en benauwdelijk, voor die 't niet gewend en is! Dat en zijn hier zeker geen menschen die hier wonen! Nu, nu, 't mag zijn wat het wilt, ik ga erop los. En ja, Ko, door het hout, rechte naar den kant van waar dat geluid kwam.

Hij en gerocht al niet verre, of zijn kleêrs waren gescheurd, en zijn voeten bloedden dat het deerlijk was om ziene. Ko gaf menigen zucht; maar toch, hij kroop altijd voort, tot dat hij eindelijk, bijna dood van vermoeidheid en in deerlijken staat, aan de poorte kwam van een machtig groot slot, waarvan de torren tot in de wolken zaten.

Wie mag er hier wonen, peisde Ko: ons koninklijk hof en kan daar niet aan! Wel! wel! wel! Is dat een slot! Ieder veister is zoo groot als mijn huis, en men ziet waarlijk geen einde aan de muren. 't Is zeker wel de koning van de streke die hier woont? Maar wat staat er daar op die poorte geschreven, in zulke schoone gouden letters? 'k Kan ik nochtans wel lezen; 't is zeker latijn? Nu, dat 't al is dat wilt, 'k ga klinken.

En Ko trok aan de belle.

Bang! Bing! Bang! ging het, en de poorte stond van 's zelfs al met eens wagewijd open, en Ko trok al sleepvoeten binnen.

Ja maar, hij en was nog maar met rooie de zulle over of de poorte sloeg toe, en Ko stond daar te kijken gelijk een uil op eene ruike, of gelijk Sint Eloy op eene kruisstrate. Hij en zag niemand of 't en zij dat eendelijk groot schoon slot, en eenen hof zonder einde, met alle slag van boomen, waarvan Ko het minste gedacht niet en hadde: 't was al anders als in zijne streke.

[p. 222]

Dat is zeker hier 't Aardsch Paradijs, peisde Ko, waar Adam en Eva in woonden! Waar den bliksem dat ik gerocht ben! De appels en de peren zijn hier zoo groot als onze groote waschmarmite, en de blommen rieken zoo goed, zoo goed... zi', 'k en kan 't waarlijk niet gezeggen, maar de reuke geeft mij al mijne krachten weêre, en 'k gevoele mij alsof ik een geheel ander mensche ware. 'k Geloove waarlijk dat ik er ben. Ja, ja, 't is van deze streke dat grootmoeder sprak, God ruste heur lieve ziele!

Binst dat Ko Lukkeboone bezig was met al die schoonheden te bewonderen, en dat al te overpeizen, en had hij niet bemerkt dat er iemand uit het slot gekomen was, en, eer hij het geware wierd, stond er daar bachten hem een man van buitengewone grootte, met lang lang wit haar en eenen nog langeren witten baard. Die man bezag Ko geheel verwonderd en zei: ‘o Vreemdeling, “zei hij, met eene geweldige tale,” wat komt gij hier doen?’

Ko verschoot dat hij hutste, hij en hadde geen druppeltje bloed meer dat roerde, en zijne tonge plakte aan 't gehemelte van zijnen mond.

‘Wat komt gij hier doen, vrage ik u?’ hernam de man.

‘Mijnheere,’ zei Ko, en hij nam zijne mutse af, ‘ik was dood moede, en verdoold, en ik ben hier ingekomen, ik peisde van......’

‘Ja maar, weet gij wel dat al die hier inkomt er niet levende uit en geraakt, 't en zij hij doen kan wat ik hem oplegge?’

‘Ba' neen-ik,’ zei Ko, al beven, ‘ik en wete dat niet, hoe zou ik dat gaan weten: ik ben van zoo verre van hier als dat de zunne daar van ons is, en 'k en hebbe hier geen levende ziele gezien, aan wie ik het hadde kunnen vragen.’

‘Nu luistert, vreemdeling, gij ziet er mij nog al een flinksche kloeke kerel uit, is 't dat gij de drie dingen kunt verrichten die ik u zal opleggen, gij en zult de dood niet sterven. Bovendien, ik belove het u, gij zult rijke en machtig zijn, dat gij het einde van uw goed niet en zult kennen. Maar kunt gij het niet, gij zult, gelijk zoovele andere die hierin gerocht zijn, eene bittere dood moeten smaken en bezuren.

('t Vervolgt).