De Beweging. Jaargang 11

[p. 201]

Overgave
Door
Karel Wasch

Gij breekt in dit hel-flakkerend uur
Het zegel uwer heimlijkheid
En toont in gloriënd oogevuur
Wat in uw wezen lag bereid.

Ik zie uw haar in kaarsgloed ros
Zwaar-hangend, of gij 't nauw meer torst,
d' Ontstoken toortsen van uw blos,
En aan uw mond de donkre dórst....

De binding die gij wenscht en schúwd'
- Hoe rustloos doffe bloedsdrang dreef -
Is nu nabij en diep-doorstuwd
Van d' eigen drift elk d' ander geev'

Der streeling hoogste heerlijkheid
Gloed van verrukking onverflauwd,
Die ons van 't zelfgevoel bevrijdt
En aan een nieuw bewustzijn bouwt.

* _* *

[p. 202]

 

De vormen wentlen in den nacht

 

Om der begeerte eeuwge spil,

 

Zij drijven samen hunne kracht

 

Tot d' almacht van één vreugde-wil,

 

 

 

Na zelfvernietiging in elkaar,

 

Verreze' in stroom van huivering,

 

Wier tocht thans duizelend doorvaar

 

Het wezen der vereeniging,

 

 

 

Dat in dit nieuw ervaren waakt:

 

Zichzelf te zien tweevoudig-één,

 

Wijl der herinn'ring wiekslag raakt

 

't Smachtleven der gescheidenheên....

 

 

 

* _* *

 

 

 

Tot het zich weer in scheiding splijt

 

En elk het kille zelf hervindt,

 

Neerligt in donkre machtloosheid

 

Geen licht zich uit herdenken wint....

 

 

 

Dan met de eerste weemoedspijn

 

Begint van vingeren de tast,

 

Aarzlend, tot hun verstrengeld-zijn

 

Met fijnen vreugderil verrást....

 

 

 

Wij staren naar het lichte raam,

 

Dat in den nachteschemer leeft

 

En een ontroering zonder naam

 

De diep-verstilde vorme' omzwééft....

 

 

 

't Is of ons 't oud verlangen trekt

 

Naar een vermoeden, nauw-ontvouwd....

 

Doch sluimering de leden dekt

 

En het geloken oog aanschoúwt:

[p. 203]

 

Eindlooze ruimt', waar 't ijl kristal

 

Der ziele' in blauwe klaarte hangt,

 

Muziek als tij, dat rijz' of vall'

 

Gelijklijk tot elks wezen lángt....

 

 

 

Tot wij met helle harte' ontwaakt

 

Wijl blauwe naglans 't oog nog blindt

 

Diep door bewustzijns flits geraakt,

 

Gloriënd omvâmen wat ons bindt:

 

 

 

‘Er is geen smachten en geen strijd,

 

Dan in den waan der vormensfeer

 

De hoogste heffing ons bereid

 

Blijkt een verklaarde wederkeer

 

 

 

In den begeerteloozen stand,

 

't Eeuwig vervuld zijn door de vreê

 

Van 't onverbrékelijk verband,

 

Hoe vèr dit ons verblinde’ ontgleê....

 

 

 

* _* *

 

 

 

Thans reikt het hart naar slaap alleen,

 

Dien voorhof van de eeuwge woon,

 

Waar wij eens wijlen dùrend-één,

 

In d' afschijn van elkanders schoon,

 

 

 

Als ons de vormenwaan ontvalt

 

De wind der ruimte in zangen zinkt

 

Eén straling ruisch-vaart door 't kristal

 

En iedre ziel van glorie blinkt....