De Beweging. Jaargang 5

[p. 113]

In obitum Charles Algernon Swinburne
Door
Geerten Gossaert.

De noordzee geeselt de flanken

Der aarde en de bruisende brand

Der baren beukt op de banken,

De borst van het dorstende strand;

De sporen van 't luchtige schrijden

Der vluchtige voeten besproeit

Met lichtend schuim het getijde

Dat vloeit. -

Geenzijds van de flitsende luister

Der reve die breekt op de ree,

Speelt, souverein van het duister

Onmeetlijk domein van de zee, -

In den droom van zijn hartstocht bedolven, -

De wind, die ruischt door het ruim,

Met de eeuwige bloesem der golven,

Het schuim. -

[p. 114]

 

Maar allengs, bij 't verglijden der uren,

 

Verstilt het geweld van den wind;

 

Aan den hemel verdooven de vuren;

 

En de mist, die te dalen begint,

 

Legt langzaam en loom zich te rusten

 

Op 't leger der kalmende kil,

 

En de branding, die bruist om de kusten,

 

Zwijgt stil..:

 

 

 

En alleen, door de vochtige kilte

 

Der nevelomsluierde nacht,

 

Koraal met de stem van de stilte,

 

Ruischt uit de melodische klacht

 

Der golven, tot de streken

 

Des winds, door de windlooze sfeer,

 

Om de stem van haar stem die zal spreken

 

Niet méer. -^*)

*) ‘terwijl Swinburne stierf, nam de hevige wind allengs af, om na zijn verscheiden over te gaan in een volkomen windstilte, die verscheidene uren aanhield.’ Daily Mail. -).