De Beweging. Jaargang 2

[p. 322]

Drie gedichten van Karl Wolfskehl
Vertaald door
Alex Gutteling.

Phoebus

Onzen roem plaveien wij een straatweg
Die zich wijd heenwindend langs den golfzoom
Immer 't naast der zee, der minnende, is
Met de zeilen hel, de eilanden flonkrend.
Door cypressentwijgen, grauwe olijven,
Glure schuw en zelden der menschen kommer,
Als een droom verzinkt, als der avondwolken
Diepere schaduw langs het blauw voorbijwaait.
Maar op onzen witgestrekten straatweg
Moge nooit 't beladen pakdier hijgen -
Onze broeders slechts de lichte vrije
Tijgen daar en groeten ons en scheiden
En den schoonsten god in den druipenden grothal
Waar de rotsen zich nijgen tot aan den wegrand
Offren de schoonste stervlingen hunne zielen.

[p. 323]

Zoen-Offer.

Hij kwam bekransd en glimlachte zoo vrij:
De rijke gunst zijns meesters wenkte hem
Met veel kleurige woorden: warm in glans
Der jeugd wiegelt hij zich, in 't harte liedren,
Zeker van zege waar hij niet om streed
Die als een lentegolving hem omwierf.
Toen stoof een raaf hem rakelings voorbij
Met zware vleugelen den krans beroerend
En donkre droppels vielen uit de wolk.

De meester stond - zijn werk was diep-doorgloeid,
Zijn oog verzadigde der Godheid weelde,
Volmaaktheid breedde tot een dom de hal...
In haar plechtige stilte trad hij in
En hief zijn hand en boog zijn knie als anders,
Maar dan den krans van warre lokken grijpend
Drukt hij op 't reine voorhoofd van het beeld hem
Zoodat het dreunend wankelt - bleek van weten
En waan de zondaar vliedt - de meester stond.

Dat hadden hem de Heerschenden verkondigd
Dat hij nu sterven moest - geen die niet weende
Om zijn vergrijp en dat hij sterven moest

[p. 324]

 

Hij wist het - want de Ziel zong niet in hem:

 

Bedekt en droef kilde haar gouden huis

 

Waar zat en staarde eenzaam de zwijgende.

 

Voordat de zeven roode knechten kwamen

 

Was hij reeds bleek, en toen de zeven kwamen

 

Glimlachte hij: den doode wilt gij dooden?

Als een die droomt den blik van d'ochtend tegen
Ten laatsten reidans wandlend boog hij loom
Zijn donzig teedre nieuw verzoende leden.
Dat hij als offer op 't altaar zou geuren,
Zich aan den strengen rechter overgevend,
En alle lucht zijn liefde dragen zoude
Tot alle landen als een fluitelied,
Dat leende een zalig glanzen aan zijn voorhoofd -
En zijne lippen, de verrukte, beven.

Zoo klaar en koel in 't herfstomloofde bosch
Uit stralend wijde ruimt' de winden spelen:
Hem die er glimlacht - nimmer haar behoort -
Verlicht met plechtig milden schijn de zonne,
Zoo moederlijk hem koestrend als den knaap
Wen hij in schuwe dofheid zich verloor
Grootmoeder bracht tot rust, hem zacht bedarend.
Zijn vrede breidt zich uit, een stille zee,
En zacht langs blauwe paden in de verte
Met lichte zeilen tijgt zijn leven heen.

[p. 325]

Ariadne.

Stil gaat het licht...ver witte vogelscharen
Tijgen aan hemelboog, zacht bruisen de baren -
't Is of gebeuren donker mij omwaar'.

Houd ik hem niet den Dooder die mij kuste
Genade gietend - o mijn borst - van luste
Siddert gij nog en mijn wenkbrauwen zwaar.

Zoo warm en zoet gaan mij de leden gloeien...
Jong ruischen komt de kruinen weer doorstoeien,
De gouden horen klinkt langs 't zeevlak klaar.

Schuw sluipt het wild naar wedden dicht-nabije,
Roodig ontstraalt de dauw den rotsenrijen,
Om mijne ziel vloeit er een weeke schijn.

Nu gist, nu dreunt het, stuiven groene vonken.
Waar bleef mijn vorst nu 't feest al is ontblonken?
Bereid - o kom nu - wacht u kelk en wijn...

Aan de' ingang van mijn rijk ontgordeld wacht ik,
Zaalge tot god verkoren naar u smacht ik,
Nader! wie tot mij komt gaat in tot 't Zijn.

De gouden horen - ver - gij zult verflauwen.
In dampen zweeft het aan, nu zingen schâuwen -
De weerld is leeg: geen feest, geen feest is daar.