De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 384]

Nuttige wenken en opmerkingen over land- en tuinbouw.

Groenteteelt.

Geen planten koopen, moar zaad. III. Als gij mijn tweede stukje over dit punt met aandacht gelezen hebt, waarde lezer, dan kan het niet anders, dunkt mij, of gij moet reeds toegeven, dat het koopen van groenteplanten enkel om het groote verschil tusschen de gronden, waarop de planten tot ontwikkeling komen en die op welke zij zullen moeten doorgroeien, afkeuring verdient. Alleen om die reden reeds is het koopen van groentezaad en het kweeken op eigen bodem aan te bevelen. Dan toch genieten de planten van de ontkieming af hetzelfde voedsel, zij zijn aan denzelfden grond gewoon en staan bij de verplanting in den groei niet stil. Gezaaid op schrale aarde, schieten zij niet weelderig op, maar ontvangen ook bij de verplanting in den regel aarde, welke allicht vetter, zeker niet magerder, wezen zal. Ten gronde gebracht in vruchtbare aardsoorten, krijgen zij, planten geworden, diezelfde vruchtbare aardsoorten voor verdere ontwikkeling. Het keerpunt in het leven, waarover ik in mijn vorig artikel schreef, komt voor de planten, welke men op eigen bodem uit zaad won, nooit; onafgebroken wassen zij door van de ontkieming tot de volkomen ontwikkeling.

Maar er is meer. Gij herinnert u stellig nog, dat ik in mijn tweede artikel aannam, dat gij krachtige planten goedkoop bij de hoveniers kondet plukken. Maar hoe dikwijls kan dit geschieden? In den regel toch brengen de hoveniers hunne groenteplanten, aan bosjes van vijftig stuks gebonden, op kruiwagens ter markt. Zijt gij nu wat vroeg er bij, dan kan het mogelijk wezen dat gij planten kunt koopen, welke nog een frisch uiterlijk hebben en is het misschien aan te nemen dat de planten denzelfden morgen nog geplukt zijn. Komt gij echter wat later op den dag bij de kruiwagens, dan hoef ik u niet te zeggen hoe de planten er uitzien. Half verbrand en slap geworden door de felle zonnestralen, welke bijna loodrecht op de planten vallen, hangen de teedere worteltjes daar, bloot gesteld aan het scherpe daglicht, dat alle wortelleven totaal uitdooft. Verslenst liggen de blaadjes, uitgedroogd en gestoofd, blijkbaar met den dood worstelende. Wat wonder nu, dat zulke mishandelde planten niet willen doorgrocien in uwen tuin, lang staan te treuren en ten laatste sterven? Wat wonder dat gij later klaagt over uwe witte of roode kool,. ‘die geen kop willen maken,’ over uw andyvie en uw prei, ‘die aanhoudend worden afgeknaagd?’

de python.

Wat de hovenier op de markt niet kan verkoopen, wordt naar huis gebracht en..... ‘aan de varkens gevoederd,’ meent gij. Mis, waarde lezer! ‘Öp den mesthoop gebracht dan?’ Ook niet. Ik zeg u dit in een volgend artikel en bespreek dit onderwerp verder,

Bloementeelt.

De Nerium oleander I. Tot de bloemen, welke reeds lang bekend en bemind zijn en nog altijd met eene zekere voorliefde worden gekweekt, behoort voorzeker de Nerium oleander, gewoon lijk enkel oleander genoemd. Ik geloof zelfs niet dat deze plant ooit uit de mode geraken zal, gelijk met zoovele prachtige bloemen van vroegeren en lateren tijd geschied is. Daarom komt het mij voor, dat het misschien voor de lezers mijner artikelen aangenaam wezen kan eens iets te hooren van deze schoone plant in het algemeen en van hare kweek wijze in het bijzon der, te meer wijl het kweeken van Oleanders in den regel niet geschiedt, zooals de planten dit gaarne wenschen. Ik wordt tot het schrijven van een artikeltje over de Nerium Oleander te sterker aan gezet, omdat wij zoo zachtjes aan in augustus komen en deze maand het beste is geschikt om de Oleanders te vermenigvuldigen. Ter zake dan.

De Oleander of Laurierroos - zoo als hij ook wel eens, doch hoogst zeldzaam wordt geheeten - groeit in Zuid-Europa en Noord-Afrika volop in het wild. Lang, zeer lang moet hij daar reeds bekend en geliefd zijn, wijl hij, gelijk mij een bloemenvriend, die Italië had bezocht, verzekerde, duidelijk was geschilderd op de muren der kamers van het oude Pompeji. In Spanje, Italië en andere zuidelijke landen wordt hij bij groote hoeveelheden bij elkander staande aangetroffen; hij vormt daar wezenlijke bosschen, die in den bloeitijd een verrukkelijk schoon gezicht moeten opleveren. Men vindt die bosschen daar het meest in de nabijheid van moerassen, in vochtige streken en soms in de schaduw van grootere boomen. Op deze voorliefde der plant voor vochtige, schaduwrijke plaatsen schijnt de naam Nerium te wijzen. In Griekenland toch, waar zij zeer menigvuldig wordt aangetroffen, noemt men haar Nèrion, welk woord is afgeleid van nèros, dat vochtig beteekent. Haar naam en hare standplaats in die streken, waar zij inheemsch is, wijzen ons er al op, hoe de plant wil behandeld wezen om gezond te blijven en elk jaar door een overvloed van bloemen onze zorgen aan haar besteed te vergoeden. En inderdaad, vocht en schaduw vraagt zij ook hier, waar zij, hoe zwak ook in vergelijking met hare krachtige broeders uit het verre Zuiden, toch getrouw blijft aan de eischen door deze aan hunne standplaatsen gesteld. Al weder een bewijs te meer voor de stelling dat hij die eene plant goed wil kweeken, ter dege vertrouwd moet zijn met haren aard en hare behoeften. Zonder eene zoo mogelijk volmaakte kennis eener plant blijft hare kweeking steeds hoogst gebrekkig; die kweeking is een mengsel van beproeven en tasten in den blinde, waar zekerheid en grijpen met vaste hand gcëischt wordt.

In een volgend artikel kom ik op den Nerium Oleander terug.