De Belgische Illustratie. Jaargang 11

Een man van den ouden stempel,
Aan het tegenwoordige geslacht voorgesteld door
H.A. Banning.

(Vervolg.)
Absalon, mijn zoon!

Die gelegenheid deed zich reeds den volgenden dag voor, toen de dokter den ouden heer op zijn kantoor aantrof op 't oogenblik dat deze met zijne brieven voor de post gereed was. Na dien arbeid was hij gemeenlijk zeer op zijn gemak en bijzonder goed te spreken.

‘Hoe gaat het met u, en hoe maakt het de zieke?’ sprak hij de hand uitstekende. ‘Ik zie moeder nog geheel geen toebereidselen maken.’

‘Toebereidselen, papa? Waarvoor?’

‘Voor het afscheidsmaal, dat ik besteld heb. Heeft hij dan nog altijd de koorts?’

Die vraag ging vergezeld van een vluchtige beweging zijner lippen, waaruit men duidelijk kon afleiden dat hij de ongesteldheid van zijn zoon slechts als een voorwendsel beschouwde.

‘Het gaat zoo als het gaat,’ antwoordde Herpen, die zich reeds weder niet op zijn gemak gevoelde, al verheugde hij er zich ook over, dat hij in de gelegenheid was om recht op zijn doel af te gaan.

‘Gij zegt dat op een bedenkelijken toon,’ hernam de oude man. ‘Het zal toch geen slepende ziekte worden? In dat geval zou er nog lang niets van de reis kunnen komen.’

Hij glimlachte andermaal.

‘'t Is op het oogenblik slechts koorts, meer niet. Wij willen hopen dat er geen kwade gevolgen uit ontstaan, doch men moet niet uit het oog verliezen dat zulke gevallen zich wel eens voordoen.’

‘Maar men kan toch voorbehoedmiddelen en voorzorgen nemen, niet waar?’

‘Natuurlijk, en in dit geval zullen zij niet ontbreken, want ik heb August lief als een eigen broeder. Al kan en mag ik niet ontkennen dat hij kleine gebreken en zwakheden heeft, ik ben overtuigd, ik weet zeker dat hij onder de rechtschapenste, de edelste jonge menschen kan worden gerangschikt.’

‘Dat klinkt inderdaad goed en wel het allerbeste in de ooren van een vader.’

‘Ik schrik er echter voor terug om met u over August te spreken.’

‘Hoe zoo? Wanneer gij zulke dingen van hem weet te zeggen, en nog veeleer wanneer gij er bewijzen voor kunt aanvoeren, ben ik geheel tot uw dienst, al moet er de gansche nacht aangeknoopt worden. Ik wil graag naar u luisteren, te meer dewijl zulke aangelegenheden - ik zou haast zeggen, helaas! - de bekoorlijkheid bezitten van alles wat nieuw is.’

‘Hoe zoudt gij er ook mede bekend kunnen zijn? August heeft zijne goede hoedanigheden niet in het openbaar ten toon gesteld! Wat hij goeds deed bleef verborgen.’

‘Dat klinkt nog veel beter,’ sprak de oude heer. Hij boog zich naar den dokter en voegde er bij terwijl zijn hoofd ongeloovig heen en weêr ging: ‘Het schijnt dat gij mij wonderen komt vertellen; laat eens hooren!’

‘Gij herinnert u nog wel,’ zoo begon Herpen opnieuw, ‘in welke verhouding August vroeger tot Leemans stond; daarom behoef ik u haast niet te herinneren aan de lasterlijke brieven welke die lichtzinnige man, uit afgunst, over hem naar Rotterdam en elders heeft geschreven.’

‘Ik weet dit maar al te goed, maar ik verzoek u daar niet verder over te spreken, wanneer dit niet hoog noodzakelijk is. Ik heb alles vergeten en vergeven en mijne grieven tegen hem reeds lang begraven.’

‘Dat is edel, en geloof maar vrij, dat ik niet willens ben die herinneringen uit het graf op te delven; maar gij zult moeten toestemmen dat het nog veel edeler is wanneer men zulke bittere beleedigingen, die voor den mensch niet minder krenkend waren dan voor den koopman, met de gewichtigste, de meest belanglooze diensten beantwoordt, met andere woorden wanneer men uit kristelijke liefde kwaad met goed vergeldt.’

‘En wie deed dit?’ vroeg de oude heer haastig.

‘August.’

‘Mijn zoon?’

‘Uw zoon, en daarom vooral staat hij zeer hoog bij mij aangeschreven. Zoo als u bekend is, heb ik Leemans in zijne ziekte bijgestaan. Mijn zorgen om zijn lijden te verzachten werd den bodem ingeslagen door zichtbare gemoedskwellingen, die hem als het ware verteerden. Ik trachtte de oorzaak daarvan op te sporen en kwam tot de overtuiging dat hij door een onweêrstaanbaar verlangen werd beheerscht, om August vergeving te vragen voor het onrecht dat hij hem had aangedaan. De man verzekerde mij eindelijk dat hij niet gerust zou kunnen sterven alvorens dat verlangen bevredigd was. Ik bood mij als tusschenpersoon aan, doch mocht niet onmiddellijk slagen. Eerst meende ik dat nog een overblijfsel van haat en wraakzucht in August

[p. 375]

woonde, doch het bleek slechts een natuurlijke afschuw van alles wat met een ziekenkamer in verband staat, alsmede vrees voor den indruk dien de stervende op hem zou kunnen maken. Ik wist hem echter te overreden, en toen hij mij eindelijk volgde en den ongelukkige gewaar werd, die hem onder hevig snikken de bevende handen toestak, was eensklaps alle afschuw en vrees uit zijn hart gebannen en wel zoodanig dat hij den beleedigder, die eenmaal zijn vriend geweest was, met de innigste deelneming de handen drukte onder de verzekering dat alles, alles vergeten en vergeven was. De toon waarop hij dit zegde, de ware kristelijke naastenliefde, die uit zijne woorden sprak en uit zijne oogen straalde, trof al de aanwezigen en ook mij; ik behoor niet tot de teêrgevoeligen, maar ik kan u verzekeren dat mij de tranen in de oogen kwamen. Ik deed alle pogingen om den zieke gerust te stellen en eene bekentenis terug te dringen welke voor hem zeer pijnlijk moest zijn. De woorden van vergeving en verzoening stroomden uit het volle gemoed, en toen de zieke nog altijd bleef aandringen, sprak August: ‘Verlangt gij een bewijs voor mijne goede gezindheid, voor mijne oprechtheid, welnu, ik verklaar overluid voor God, die ons hoort en ziet, dat ik bereid ben alles voor u te doen wat niet boven mijne krachten gaat. Kan ik u of de uwen in het een of ander van dienst zijn, hetzij op dit oogenblik of in de toekomst? Zeg het zonder omwegen, arme, oude vriend, en wat het ook moge zijn........’

De oude man zat zoo stil, zoo vol inspanning in zijn stoel te luisteren dat geen zijner ledematen zich bewoog. Slechts eenmaal en wel in den aanvang van het gesprek had hij de hand aan het oor gebracht en nu zag men dat hij eensklaps de vingers over de oogen deed glijden.

‘De stervende,’ zoo vervolgde de dokter, ‘getroffen door zooveel vergevingsgezindheid, legde nu de bekentenis af dat hij zijne zaken veronachtzaamd had en zijne boeken in de grootste wanorde verkeerden.’

‘Dat wil ik graag gelooven,’ sprak de oude man.

‘Hij betreurde het lot zijner vrouw en van zijne kinderen, wanneer God hem tot zich mocht roepen.’

‘En terecht! Ik geloof dat hij op het punt was van bankroet te gaan.’

‘En dat bankroet zou ongetwijfeld gevolgd zijn, wanneer de onvermoeide ijver van August dit niet had voorkomen.’

‘Wat zegt ge?’

‘Nauwelijks had de stervende deze bekentenis gedaan, of August legde plechtig de belofte af, dat hij, ingeval Leemans mocht overlijden, al zijne krachten zou inspannen om te herstellen en te redden wat mogelijk was.’

‘En heeft hij zijn woord gehouden?’ vroeg de oude man haastig.

‘Met de meeste nauwgezetheid. Gedurende vele maanden bracht hij avond op avond onder de meest afmattende bezigheden in dat huis van rouw en droefheid door. Hij baande zich een weg in den doolhof van onnauwkeurigheden, en rustte niet alvorens een behoorlijke balans was opgemaakt; hij schreef rekeningen en brieven en trad in onderhandelingen met de crediteuren, in één woord, hij veegde den Augias stal schoon, terwijl gij, beste papa, in de meening waart dat hij zich op bals, concerten of aan de speeltafel bevond.’

Het zou beter geweest zijn wanneer de dokter die onnoodige toevoeging voor zich gehouden had. Zonder zijn zwager daarmede te bevoordeelen, berokkende hij zich ongetwijfeld schade, want hij zou van den ouden man een anker wijn voor zijne goede tijding hebben kunnen verwachten. Nu sprak deze, blijkbaar gekwetst:

‘Meent gij dan dat ik een voorzeggenden geest heb? De dwaasheden van mijn zoon, die mij verdriet veroorzaken, mocht ik wel vernemen, maar het goede dat hij verrichtte, dat mij vreugde zou hebben veroorzaakt......’

De dokter verontschuldigde zich wegens de geheimhouding welke hem door August afgeperst was. Den diepen indruk ziende, dien zijne onthullingen op den ouden man maakten, meende hij hem thans alleen te moeten laten; hij wendde daarom dringende bezigheden voor en verliet het kantoor.

De dokter was reeds lang vertrokken toen de oude heer nog altijd onbeweeglijk in zijn stoel zat; hij staarde met vochtige oogen voor zich heen en zag in zijne verbeelding hoe zijn zoon aan het sterfbed van een vijand edelmoedig bijstand aanbood, en hoe hij maanden lang alle genoegens liet varen om licht te ontsteken in den chaos van veronachtzaamde kantoorboeken. Toen stond hij op, sloeg de oogen ten hemel en riep in de volheid des harten uit:

‘Ik dank U, mijn God! Ik meende met David te moeten treuren over een weêrspannigen en afgedwaalden zoon, maar ik ben gelukkiger dan hij! Ik dank U, mijn God!’

Sinds lang, sinds zeer lang had hij zulk een vreugde niet gevoeld. Hij werd door het bezoek van een paar vrienden gestoord, die bijdragen inzamelden voor eene behoeftige parochiekerk. Hij ontving hen met buitengewone opgewektheid en schreef voor driemaal hooger bedrag in op de lijst dan hij gewoon was.

De eerste boekhouder trad het hoofdkantoor binnen en trachtte den ouden heer met een bedrukt gezicht voor te bereiden op een vermoedelijk verlies van eenige duizenden guldens, waarvan melding werd gemaakt in den brief dien hij bij zich had.

‘Als men zaken doet, staat men altijd aan dergelijke verliezen bloot,’ sprak hij, zoo kalm en vriendelijk als of hij de aangenaamste tijding van de wereld had ontvangen.

Den ganschen avond was hij buitengemeen opgeruimd. Er moest een fijne flesch komen en hij wilde dat zijne vrouw met hem zou klinken. Toen zij vroeg waarom, stak hij haar glimlachend de hand toe, doch sprak geen woord. De oude vrouw, aan dergelijke luidruchtigheid niet gewoon, wist niet wat zij er van denken moest.

De lucht betrekt weder.

Sliep de oude heer Sterk dien avond onder de meest verkwikkende gevoelens en vooruitzichten in, zijn ontwaken kon lang zoo aangenaam niet genoemd worden. Daar zijn hart vol was van 't geen hem door den dokter was medegedeeld, bracht een droom hem al spoedig in de woning van Leemans, alwaar hij het genoegen had zijn zoon te ontmoeten tusschen een stapel boeken en rekeningen. Hij wilde zich juist neêrzetten om August behulpzaam te zijn, toen eensklaps zijne verbeelding opgevuld werd met tooneelen die met den naam Leemans in verband stonden; het berouwde hem dat hij den voet had gezet in eene woning, zoo bekend wegens de uitzinnigste verkwistingen. Welke weelde, welke luidruchtigheid heerschte daar! Hij bedwong slechts met moeite zijn wrevel toen hij zijne oogen door de schitterende kamers liet rondgaan, die beter geschikt waren voor een vorst dan voor een koopman; toen hij de tafels vol van de keurigste spijzen en de zwermen bedienden zag; toen hij het uitbundig gejuich der gasten hoorde, die de champagne als water lieten stroomen. Doch daar zag hij eensklaps zijn zoon zeer vertrouwelijk met de huisvrouw, beide in domino's gehuld en gemaskerd; vol ontzetting verliet hij ijlings het luidruchtige gezelschap en dankte den Hemel dat hij de binnenplaats had bereikt, die hem nog zoo goed bekend was van vroegere jaren, toen hij met den ouden Leemans op een vriendschappelijken voet leefde. In die dagen lag de binnenplaats gemeenlijk vol vaten en kisten, zoodat men nauwelijks kon passeeren. Hij nam dus de beide slippen van zijn jas onder den arm ten einde zijne kleederen niet te besmeuren, doch zag tot zijn groote verwondering dat dit Onnoodig was, dewijl daar geen. hinderpalen meer gevonden werden en de geheele binnenplaats zoo leêg was als de schatkist na een oorlog. Aan al de muren rondom waren lampen ontstoken, en het duurde niet lang of daar weêrklonk muziek op den achtergrond der zaal - want de binnenplaats was nu een zaal geworden en een groote menigte huppelde paar aan paar als dol door elkander, en toen hij zich wilde verwijderen, werd hij medegesleept door schitterend getooide vrouwen. Het baatte niets of hij zich ook verzette, de goede oude man, die nooit tot de danslustigen behoord had, werd onophoudelijk rondgeleid tot hij van vermoeidheid ineen zakte.

Op dat oogenblik werd hij wakker en wel zoo vermoeid en ademloos als of hij werkelijk aan dien dollen dans had deel genomen.

‘Goddank, 't is slechts een droom!’ riep hij uit, diep adem halende en zich verheugende in het flauwe schijnsel van het nachtlicht. ‘Ik had nooit kunnen denken dat iemand zich zoo kon aftobben aan een droom!....... Die dolle, die razende menschen!’

En daar zijn bloed nog aan het gisten was en de afzichtelijke tooneelen nog altijd in zijne verbeelding woelden, begon hij met de grootste walging en ergernis te denken aan de verkwisting, de weelde en lichtzinnigheid waarvoor zoo menigeen zijn vermogen, zijne gezondheid en zijn eerlijken naam op het spel zette. Hij dacht nu niet anders dan met den grootsten afschuw aan de mogelijkheid dat zijn zoo zuur verworven vermogen, even als dat van den ouden Leemans, binnen weinige jaren verbrast en de naam van Sterk, welken hij zoo eervol had weten te voeren, aan schande ter prooi zou zijn. Hij was nog altijd onder den invloed van den droom, en er ging een koude rilling door zijne leden, toen hij zich herinnerde hoe vertrouwelijk en gemeenzaam zijn zoon en mevrouw Leemans met elkander waren in dat huis van verkwisting. Spoedig echter vond hij weder troost in de overtuiging dat zijn zoon te veel aan geld gehecht was om zijn oog te laten vallen op eene vrouw zonder eenig vermogen; -want het stond bij hem vast dat uit dien wanordelijken boedel weinig boven water zou komen - en dan nog wel een vrouw, die moeder was van onverzorgde kinderen.

‘'t Is waar,’ zoo dacht hij dan weder. ‘Ik heb mij reeds eenmaal ten opzichte van August bedrogen, en dit zou ook nu weder niet onmogelijk kunnen zijn. Maar ik geloof dat ik nog droom, want die vergelijking gaat niet op; ik ken mijn zoon te goed om niet overtuigd te zijn dat hij zulk een dollen stap niet zal wagen. Hij is aan het sterfbed van Leemans als het ware overrompeld; want ofschoon hij ijdel en zwak van karakter is, mag men toch niet zeggen, dat hij tot de gevoelloozen behoort. Het was dus natuurlijk dat het treffende tooneel aan het sterfbed hem schokte en hem een belofte afperste, welke hij in een kalm oogenblik niet zou hebben afgelegd, doch die, eenmaal gedaan zijnde, niet kon worden ingetrokken zonder hem, zelfs in zijne eigene oogen, te verlagen. En waarom zou hij dan ook niet met alle bereidwilligheid en voorkomendheid datgene gedaan hebben, wat toch gedaan moest worden? Waarom zon hij gedurende dien arbeid niet tot het bewustzijn zijn gekomen dat het verrichten van een goede daad zich zelve beloont en een aangenaam bewustzijn schenkt? Ik dank den Hemel dat hij in de gelegenheid is geweest van zoo iets te ondervinden, want dit zal wellicht aanleiding geven om hem geheel terug te brengen van 't pad der lichtzinnigheid en dan - vaarwel, mevrouw Leemans! Ik geloof zeer goed dat gij een fijnbeschaafde en voor de wereld een zeer beminnenswaardige dame zijt, maar de vrouw van mijn zoon kunt gij niet worden.’

't Is zeker dat deze reeks van gedachten, hoe bondig oogenschijnlijk ook, geen steek hield, doch men moet niet vergeten dat de oude heer nog altijd onder den invloed van den droom was, en hij ten opzichte der jonge weduwe in eene dwaling verkeerde waarover wij spoedig meer zullen vernemen. Hij was intusschen tevreden met de conclusie, door hem gemaakt, en sliep weder in. Bij den opgang der zon was intusschen de horizon zijner gevoelens en plannen niet zoo helder als men bij zonsondergang had mogen verwachten.

[p. 376]

Mathilde opent een nieuwe loopgraaf.

Mevrouw Herpen had een bezoek aan de weduwe gebracht en was met de beste gevoelens voor haar teruggekeerd. Een mooie vrouw was zij niet; in dit opzicht moest zij de vlag strijken voor velen, die ouder waren dan zij, maar zij was innemend, had aangename manieren en 't was een lust om te zien hoe voortreffelijk haar huishouden ingericht was, met hoeveel tact zij hare kinderen opvoedde, om te hooren met hoeveel Verschooning zij sprak over den man, die haar ongelukkig had gemaakt, met hoeveel innige danbaarheid zij gewaagde van den vriend, die haar zoo belangloos had ondersteund. Dat alles was in het oog van Mathilde veel meer waard dan schoonheid, en zij verklaarde haar man dat zij niet zou rusten alvorens de verbintenis tusschen de weduwe en haar broeder tot stand te hebben gebracht, ‘want,’ zegde zij, ‘die vrouw bezit alle eigenschappen om August gelukkig te maken en waarop papa altijd zooveel prijs stelt.

De dokter knikte van tijd tot tijd met het hoofd, om te doen gevoelen dat hij met haar instemde, doch ging nadenkend en verdrietig de kamer op en neêr.

‘Wat scheelt u?’ vroeg zij eindelijk.

‘Ik ben bij Van Hoorn, den schuldeischer van mevrouw Leemans geweest,’ antwoordde hij; ‘gij weet dat hij als het ware haar lot in handen heeft.’

‘Wil hij haar te gronde richten?’

‘Dat wel niet, maar hij wil zijn geld hebben.’

‘Al wordt zij er ook door geruïneerd, niet waar?’

‘Natuurlijk.... wat bekommert zich een koopman daarover!’

Mathilde verzocht dat hierop eene uitzondering zou worden gemaakt voor haar vader en begon nu hevig uit te varen tegen den hardvochtigen schuldeischer.

‘Een monster alleen is in staat zulk een beminnenswaardige vrouw, een moeder van twee kleine kinderen in den grond te boren,’ sprak zij. ‘Ik zou hem wel eens willen zien,..... maar neen, neen,’ voegde zij er haastig bij, ‘zijn gezicht zou mij doen huiveren.’

‘Maar, kind,’ hernam de dokter, ‘begrijp toch dat hij een even onbeduidende tronie heeft als zooveel anderen voor wier ziel alleen de klank van geld een aangename muziek is; men kan ze op de beurs bij hoopen tellen.’

‘Maar heeft Van Hoorn dan geheel geen rekening gehouden met de verplichtingen die hij tegenover u heeft?’ vroeg zij.

‘Verplichtingen?’

‘Zeker! Of hebt gij tijdens de zware ziekte zijner vrouw en kinderen niet nacht en dag gewerkt en gezwoegd, zelfs op gevaar af van uwe eigene gezondheid.......’

‘Och kom..... Dat heeft hij immers betaald!’

‘Betaald?..... Laat zich zoo iets betalen?’

‘Het zou mij niet verwonderen wanneer hij mij wat verplichtingen betreft, onder zijne schuldenaars rangschikte. Heb ik niet meermalen bij hem gedineerd? Zou hij het mij niet hoog aanrekenen dat ik, in gezelschap van raadsheeren en bankiers, bij hem getruffeerde kalkoen gegeten en champagne gedronken heb? Maar wij vergeten met dat alles het gewichtigste......’

‘Natuurlijk; wij moeten zoo spoedig mogelijk de weduwe uit zijne klauwen redden’

‘Neen, niet haar maar mij. Mijn medelijden met mevrouw Leemans heeft mij een groote onvoorzichtigheid doen begaan.’

‘Eene onvoorzichtigheid? Gij hebt u aan dien vent toch niet vergrepen?’

‘Daar acht ik mijn handen te goed voor. Toen ik echter zag dat hij niet te bewegen was en grof werd, heb ik pen en inkt gevraagd en een wissel van drie duizend gulden geschreven, die over veertien dagen vervalt.’

‘Prachtig!’ riep Mathilde. ‘Zoo moet men die geldwolven doen zien en gevoelen dat men beter is dan zij zijn. Maar hoe is het mogelijk dat hij van u een wissel heeft aangenomen?’

‘Waarom niet? ik heb een eigen huis, ik heb eene vrouw die de dochter is van den rijken koopman Sterk, ik ben dus natuurlijk wel eenige duizenden guldens waard.’

een man van den ouden stempel.
Toen stond hij op, sloeg de oogen ten hemel en riep in volheid des harten uit: ‘Ik dank U, mijn God!’

‘En hebt gij zooveel geld in kas?’

‘Daar zit juist de knoop..... Nog een vijf honderd gulden.’

‘Man, man!’ riep zij glimlachend en zij stak den vinger op, ‘dan hebt gij u zelven in den muil van den draak geworpen.’

‘Gij hebt goed spotten, maar ik weet waarlijk niet hoe ik die som bijeen zal krijgen. Weet gij wel waarop ik mijn eenig uitzicht gesteld heb?’

Mathilde haalde de schouders op... ‘Wellicht op het laatste sprankje schaamte bij Van Hoorn,’ sprak zij.

‘Neen, maar op de schrandere dochter van den verstandigen koopman Sterk, die toevallig mijn vrouw is.’

De dokter had eigenlijk gerekend op de gevulde portefeuille, die de vader aan August ter hand had gesteld, en die, naar hij zeker wist, onaangeroerd gebleven was. Doch alvorens hij zich daarover nog kon uitlaten, riep Mathilde eensklaps na eenig nadenken:

‘Ik heb ‘t!’

‘Het geld?’ vroeg de dokter.

‘Neen, maar het middel om 't te bekomen. Mevrouw Leemans zelve moet u het geld bezorgen.’

‘De weduwe?’

‘Ja, de weduwe, en wel door tusschenkomst van papa.’

‘Van uw vader?’

‘Wel ja! Verwondert gij u daarover? Wanneer wij ons doel zullen bereiken, moet 't er toch eenmaal toe komen, dat papa de weduwe leert kennen en er kan daartoe nimmer beter gelegenheid gevonden worden. Luister eens goed: Mevrouw Leemans brengt een bezoek bij papa, zij weet hem in te pakken, zij bevalt hem, hij betaalt hare schulden en..... zij trouwt met August.’

‘Drommels, dat gaat mij al te vlug van de hand,’ sprak de dokter lachend. ‘Begrijp toch dat ik nog een nieuw pak voor de bruiloft moet laten maken en gij...... Zullen wij maar niet ter stond naar Sinkel en Bahlmann gaan?’

‘Spot maar,’ hernam Mathilde. ‘Ik zeg u dat de zaak op een goeden voet staat, 't Is onmogelijk dat papa niet ingenomen zou zijn met mevrouw Leemans zoodra hij slechts kennis met haar heeft gemaakt. Ik ben overtuigd dat hij al zijne vooroordeelen zal laten varen en gereedelijk in het huwelijk zal toestemmen. O, ik ken den ouden man door en door.’

‘Maar wanneer hij haar nu eens niet wil ontvangen?’

‘Dat is niet mogelijk.’

‘Ik zie dit nog niet in. Aangenomen echter dat hij haar ontvangt, maar onheusch bejegent?’

‘Wat!’ riep Mathilde en hare oogen fonkelden. ‘Man, ik dank je voor dien goeden inval.’

‘Voor welken inval?’

‘Voor de gedachte aan de mogelijkheid dat papa haar onheusch zou kunnen bejegenen.’

‘De drommel moge de vrouwen doorgronden; daar ben ik niet tegen opgewassen.’

‘Luister, ventje, ik zal het u duidelijk maken. Wanneer papa mevrouw Leemans onheusch bejegent, begaat hij een fout, en wij weten bij ondervinding dat hij dergelijke fouten weder goed maakt, het moge kosten wat het wil. Bij zulke gelegenheden mist hij het sarcastische en luimige in zijn karakter, dat hem zoo ongenaakbaar maakt. Kunnen wij hem in zulk een stemming brengen dan zijn wij eensklaps dicht bij het doel, dat anders slechts te bereiken valt door barricade voor barricade te nemen.’

‘Dat is alles goed en wel,’ sprak de dokter, ‘ik vrees echter......’

‘Dat hij de fout niet begaat, niet waar?’

‘Juist het tegendeel: dat hij de fout niet erkent.’

‘Dat is slechts een bijzaak. Laat hij die fout eerst maar begaan; ik zal wel zorgen dat hij tot erkentenis komt.’

‘Maar, mijn kind,’ sprak de dokter, bedenkelijk het hoofd schuddend, ‘moogt gij wel een strik spannen om uw eigen vader in te vangen?’

‘Een strik spannen?..... Lieve hemel, ik denk slechts aan 't geen ons allen gelukkig kan maken en nu meent de geleerde dokter dat ik een samenzwering tegen mijn eigen vader op touw zet. Papa heeft een spaak in mijn wiel gestoken toen ik goed op weg was en dat deed hij met een lachend gelaat; welnu! ik wil ook met een lachend gelaat dat ding verwijderen en zorgen dat mijn karretje weder op een zandweg komt.’

Mathilde had haar hoed reeds weder opgezet toen zij deze woorden sprak, en zij was reeds lang het huis uit toen de dokter nog altijd te vergeefs naar den draad zocht, waarmede hij dit kluwen zou kunnen ontwarren.

(Wordt vervolgd.)