De Belgische Illustratie. Jaargang 10

Vreemde eenden in de bijt.
Eene vertelling van den Ouden Valentijn.

(Vervolg.)

Leocadie had werkelijk een gesprek met de dames Van Toonderen aangeknoopt. Zij, die na de oordeelvelling in de kerk zich daarover verwonderen, kennen de roerselen van het menschelijk gemoed niet. In de politiek bemint en betaalt men het verraad, al veracht men ook den verrader; op dezelfde wijze bedient men zich in het maatschappelijk leven, zelfs in gezellige kringen, van kwade tongen, al verfoeit men ook de harten, die deze tongen in beweging brengen. Wat men soms voor innige verstandhouding en overeenstemming aanziet, is niets dan een masker, waarachter de weefgetouwen van eigenbelang en liefdeloosheid in beweging worden gehouden.

Leocadie had een paar woorden van de dames Van Toonderen in betrekking tot de nieuwe bewoners opgevangen.

‘De eksters weten er meer van,’ dacht zij, en terstond was haar plan gemaakt.

‘Ik heb u van morgen met pleizier in de kerk gezien,’ zoo sprak zij de oudste der dames aan; ‘hoe gaat het tegenwoordig met de rheumatiek?’

Die belangstellende vraag werd beantwoord met eenige klachten over het verledene en verwachtingen voor de toekomst, nu de winter voorbij was.

‘Ja, ja, gij moet maar goeden moed houden,’ hernam Leocadie, ‘als de nachtegalen terugkeeren, gaat de rheumatiek gewoonlijk op de vlucht.’

‘Gij zijt toch altijd even dichterlijk,’ sprak de jongste juffrouw Van Toonderen, die Louise heette; ‘ik heb vóór een paar dagen nog aan mijn zuster Suze gezegd: mademoiselle Leocadie zal wel met open armen in het grijze huis ontvangen worden, want die jonge dame schijnt ook zoo dichterlijk te zijn en zij speelt op de harp, naar ik hoor.’

‘Hoe kunt gij daaraan denken,’ zeide Leocadie met veel vertoon van minachting. ‘Als men ook maar de helft mag gelooven van 't geen van die menschen verteld wordt, geloof ik niet dat deze nachtegaal hier de rheumatiek zal kunnen verdrijven.’

‘Hoe aardig gezegd!’ sprak Louise..... ‘Willen wij samen opwandelen, mademoiselle?’

‘Zeer gaarne,’ antwoordde Leocadie.

‘Ik geloof dat gij gelijk hebt,’ bemerkte Suze met een ernstig gelaat. ‘Men kan niet te voorzichtig zijn tegenover vreemdelingen, en daar uwe liefde voor de kunst bekend is, meen ik u voor overijling te mogen waarschuwen.’

‘Ik ben u wel verplicht voor uwe belangstelling,’ hernam Leocadie met een lichte buiging; ‘dames van zekeren leeftijd hebben ondervinding en die mogen wij, jonge hekkenspringsters, niet in den wind slaan. Vrijdagavond heb ik van die vreemde menschen meer gehoord dan mij lief was.’

‘Op het kransje?’ vroeg Suze.

Leocadie knikte met het hoofd. ‘Het gansche dorp is er vol van,’ sprak zij, ‘en ofschoon niemand het rechte schijnt te weten, is het toch maar al te waar, dat men geen koe bont noemt, of er moet een vlek op aan te wijzen zijn.’

‘En dit koetje moet al zeer groote vlekken hebben,’ bemerkte Suze.

‘Ik geloof het ook, want hoe zouden anders al die praatjes in de wereld komen?’ zei Leocadie, die nu bleef staan, dewijl zij de woning der dames Van Toonderen genaderd waren.

‘Kom binnen, Leocadie,’ sprak Louise op meer vertrouwelijken toon, ‘blijf koffie bij ons drinken.’

‘Wanneer ik u niet mocht derangeeren......’

‘Toch niet.’

‘Nu, dan recht gaarne.’

De drie groote balken schenen overtuigd te zijn, dat zij elkander wederkeerig op splinters te wijzen hadden, en dit gaf natuurlijk aanleiding tot de innige vertrouwelijkheid, die zoo vaak uit wederzijdsche belangen voortspruit.

't Is den lezer reeds bekend, dat de dames Van Toonderen het kleine fortuin, waarvan zij nu te Vinkheuvel rentenierden, aan een handelszaak in de naburige stad te danken hadden. Haar winkel was in meer dan één opzicht gerenommeerd, want waren de artikelen, die zij verkochten, solide, de gansche stad wist dat achter de toonbank niet slechts handschoenen en kraagjes, maar ook nieuwtjes van den dag werden uitgestald, en men kan niet gelooven hoe dit vaak de klandizie in de hand werkt.

De overtuiging, dat de firma Gezusters Van Toonderen geheel op de hoogte was van al de loopende geruchten, deed menige jonge dame onverwacht tot de overtuiging geraken, dat zij groote behoefte had aan een paar nieuwe handschoenen, en loopende geruchten zijn in een stad veelvuldig.

Er kon geen engagement gesloten worden, waarvan de dames Van Toonderen niet alle bijzonderheden kenden; zij wisten zelfs hoe groot of hoe klein de bruidschat zou zijn, welke hinderpalen men had moeten overwinnen en hoe sommige leden der familie over het engagement dachten. Was eene verkeering buiten de stad aangeknoopt, dan kenden zij haarfijn de afkomst der eene partij en wisten antecedenten op te sommen, die vele koopsters van handschoenen en kraagjes gelegenheid schonk, om in vertrouwelijke kringen hare jaloezie achter afkeer en minachting te verbergen.

't Was vooral bij het afspringen van een engagement, of wanneer het gerucht liep dat deze of gene firma in financieele moeielijkheden verkeerde, dat de dames Van Toonderen zich genoodzaakt zagen telkens nieuwe bestellingen te doen, want in zulk een tijd was de behoefte aan handschoenen en kraagjes algemeen. Nu bleek het wel zeer dikwijls dat zij slecht ingelicht waren, of wellicht, uit welwillendheid tegenover zooveel belangstelling de kwade geruchten erg overdreven, doch dit kon de sympathie, welke men voor haar gevoelde, niet doen verminderen. Het hehoort tot de menschelijke zwakheden, dat men zich niet ongaarne laat misleiden, wanneer dit slechts geschiedt ten koste van den goeden naam van anderen. Voor zulk een misleiding behoeft men nimmer vergiffenis te vragen en niemand zal er dan ook het vertrouwen om verliezen.

Dit een en ander was oorzaak, dat de dames Van Toonderen zeer gezien waren en zich mochten beroemen op de sympathie harer stadgenooten, want dat zij de eksters genoemd werden, bleef natuurlijk voor haar een geheim. Ook te Vinkheuvel waren zij altijd bereid hare rijpe ondervinding en uitgebreide relatiën ten algemeenen nutte aan te wenden, doch nu natuurlijk zonder handschoenen en kraagjes, geheel gratis.

Middelerwijl toebereidselen werden gemaakt tot het genieten van een smakelijk kopje koffie, vroeg Suze:

‘Ik heb gehoord, dat eergisteren op het kransje moeielijkheden gerezen zijn..... is daar iets van aan?’

‘Och, een misverstand, anders niet’, antwoordde Leocadie, die dit onderwerp ongaarne aanroerde. Zij had echter moeten weten, dat de dames Van Toonderen hare koffie niet renteloos konden geven.

‘Toch niet weder over een vanille-pudding?’ vroeg Louise vrij spottend.

‘Neen, over de nieuwe bewoners van het grijze huis,’ antwoordde Leocadie. ‘Mevrouw Hapspoel meende partij voor die menschen te moeten trekken en dat zette kwaad bloed. 't Is ergelijk, dat die lieden reeds onmiddellijk na hunne aankomst oorzaak zijn van oneenigheid in onze gezellige kringen.’

‘Ik heb er van gehoord,’ sprak Suze, ‘maar zou mevrouw Van Diggelen niet naar eene gelegenheid gezocht hebben, om mevrouw Hapspoel uit den krans te verwijderen? Die vrouw heeft op iedereen wat te zeggen en gij moest, eens weten welke schandalen ik van hare naaste familie zou kunnen vertellen.’

‘Zoo!’ riep Leocadie met groote belangstelling, ‘daar zou ik wel eens wat meer van willen weten.’

‘Ik kom deze week een uurtje met u praten,’ hernam Suze, ‘maar zeg mij nu eerst eens waarover het geschil liep.’

‘Het gesprek kwam op de bewoners van het

[p. 319]

grijze huis, zoo als gij wel kunt denken.’

‘Natuurlijk.’

‘Iedereen gevoelde zich verplicht mede te deelen wat zij van die vreemdelingen gehoord had.’

‘Natuurlijk.’

‘En toen bestreed mevrouw Hapspoel al de loopende geruchten, zonder eenig motief.’

‘'t Is goed, dat ik er niet bij tegenwoordig was, want ik zou haar zoo vast gezet hebben als een muur,’ sprak Suze. ‘Maar zeg mij nu eens wat men al zoo van die menschen wist te vertellen.’

‘Men meende gegronde reden te hebben om te gelooven dat zij parvenu's zijn, dat zij hun geld op de kermissen verdiend hebben, of nog verdienen, dat het verlepte jonge meisje geen dochter is van dien man en.....’

Suze knikte herhaaldelijk met het hoofd.

‘Gij schijnt er meer van te weten,’ riep Leocadie eensklaps.

Suze glimlachte geheimzinnig. ‘Maar op welke gronden werd dat gezegd?’ vroeg zij.

‘Hoe kunt gij zoo iets vragen?’ vroeg Leocadie teleurgesteld. ‘Is het dan niet waar, dat het jonge meisje zich allerzotst aanstelt? Zij speelt tot laat in den avond op een harp, zij omhelst haar vader, of ten minste den man die voor haar vader doorgaat, midden tusschen kisten en koffers, daar koetsiers bij staan. Dan is er nog een jonge vent, met een italiaansch gezicht en een italiaanschen naam, die precies op een jongleur of een springer gelijkt en niet tot de familie schijnt te behooren. Dat die menschen zonderlinge manieren hebben en niet onder ons thuis behooren, hebben wij daareven gezien; want wie drommel heeft het ooit gehoord, dat een meisje met haar vader gearmd uit de kerk komt en twee kerkboeken meêneemt, die zij door een ander laat dragen.’

‘Kerkboeken!’ riep Suze lachend.

‘Wat dan?’

‘Wat zijt gij nog eenvoudig, Leocadie. Ik heb dicht genoeg bij het jonge meisje gezeten om te zien, dat in dat eene mooie boekje gedichten stonden; waarschijnlijk romances, die zij bij de harp zingt. Wist men op het kransje anders niets te vertellen?’

‘Ja, nog iets, wat vooral aanleiding gaf tot de vredebreuk. Mevrouw Van Pappelen zeî, dat haar man drankjes voor het meisje klaar maakte, die door een vreemden dokter waren voorgeschreven.’

De dames Van Toonderen wisselden een veelbeteekenenden blik met elkander.

‘Maar gij schijnt mij uit te hooren!’ riep Leocadie geraakt.

‘Toch niet, lieve Leocadie’ sprak nu Louise, ‘wij luisteren slechts met belangstelling om een en ander in verband te brengen met 't geen ons van die vreemdelingen bekend is. Maar willen wij eerst niet een kopje drinken, alvorens verder te gaan?’

Toen aan die uitnoodiging gevolg was gegeven, kwam Leocadie aanstonds op het onderwerp terug en gaf haar verlangen te kennen om - natuurlijk zonder indiscreet te willen zijn - iets meer van de bewoners uit hel grijze huis te hooren.

‘Ik zal u in vertrouwen zeggen wat ik weet,’ sprak Suze, ‘doch geheel in vertrouwen, hoor, want wij mogen die menschen niet bezwaren en ik wil ook geen onaangenaamheden krijgen met den pastoor, die, naar ik vernomen heb, zeer gebelgd is over de praatjes welke rondgaan. Maar neem eerst nog een taartje, juffrouw Leocadie; het zijn echter kranstaartjes.’

Leocadie wees het aanbod niet van de hand, maar men kon zeer goed aan haar zien, dat zij brandend nieuwsgierig was.

‘Wij hebben een nicht te Leeuwarden, die ook in modes handelt’, zoo begon Suze. ‘Toen ik nu dinsdag vernam, dat de vreemdelingen uit die stad afkomstig waren - de doove meid had er zich in een winkel over uitgelaten - schreef ik haar terstond en gisteren avond had ik reeds antwoord.’

Leocadie zette zich in postuur en was in gespannen verwachting.

‘Mijne nicht kende de meeste menschen uit het grijze huis niet persoonlijk, doch zij is toch achter de geheimen gekomen, waarin hier zooveel belang wordt gesteld,’ vervolgde Suze. ‘Haar meid heeft namelijk een getrouwde broer, wiens zwagers vrouws moeder bij het verhuizen het aardewerk heeft helpen inpakken, begrijpt ge!’

‘Zeer goed,’ antwoordde Leocadie, ofschoon het haar bij die explicatie voor de oogen schemerde.

‘Die oude vrouw nu,’ zoo ging Suze voort, ‘heeft aan mijn nicht alles verteld, wat haar ter oore gekomen was van den bakkersknecht, die daar dagelijks aan huis kwam. Mijne nicht schrijft mij nu, dat de familie Van Tagelen, - want de menschen heeten eigenlijk Van Tagelen - des zomers altijd afwezig was.’

‘Waarschijnlijk om de kermissen te bezoeken.... dat komt ten minste al vast uit,’ sprak Leocadie.

‘Wel mogelijk, maar daar kan ik niets van zeggen,’ hernam Suze. ‘Die oude man moet echter een verkwister zijn, want hij leefde vroeger altijd op een grooten voet, doch heeft zich geruïneerd en moest nu op een verafgelegen dorp gaan wonen, omdat hij op zwart zaad zit, zoo als men het noemt.’

‘Ah, zoo!’ riep Leocadie; zij scheen zich zeer gelukkig te gevoelen bij die ontdekking, doch men mag niet vergeten, dat het dikwijls minder pijnlijk is zekerheid te hebben van een ongeluk, dan voortdurend in angstige onzekerheid te leven.

‘De jonge man met zijn italiaansch gezicht moet een vondeling zijn, althans zoo heette het, maar de overledene vrouw van Van Tagelen was aan hem gehecht als ware hij haar eigen kind; ik kan daar echter niets meer van zeggen en mag de menschen niet bezwaren. Het jonge meisje deed te Leeuwarden even mal als hier, maar het zonderlingste van alles is, dat zij gedurende den winter even hard voor de kerk borduurde als op de harp speelde; waarschijnlijk om de oogen te verblinden, zoudt gij dar ook niet denken?’

‘Natuurlijk! sprak Leocadie uit volle borst.

‘Nu komt er echter iets, wat ik in verband mag brengen met 't geen mevrouw Van Diggelen heeft verteld. Het jonge meisje moet den vorigen zomer op haar buitenlandsche reis, zoo als het heet, maar den hemel weet waar, kennis hebben aangeknoopt met iemand van hooge afkomst.’

‘Dat verlepte kind!’ riep Leocadie met minachting.

Suze haalde de schouders op. ‘Laat u dat niet bevreemden,’ sprak zij, ‘de ondervindingleert, dat de meeste mannen eigenlijk geen goede keus weten te doen,’

‘Dat is zoo!’ sprak Leocadie, wellicht in het volle bewustzijn, dat haar ongehuwde staat daarvan een sprekend bewijs leverde.

‘Het meisje dacht spoedig te trouwen, er waren reeds meubelen aangekocht, toen de galant eensklaps verdween en niets meer van zich liet hooren,’ hernam Suze. ‘Het meisje was radeloos en begon van dat oogenblik af te sukkelen; de vader moet een poosje krankzinnig zijn geweest en de moeder stierf van verdriet. Dat alles komt mij zeer vreemd voor. Er springen zooveel engagementen af, zonder dat de menschen er gek van worden of dood van gaan, en nu gij mij weet te vertellen, dat in 't geheim drankjes gereed gemaakt worden en geen dokter in huis mag komen, zal ik maar niet zeggen wat ik van de zaak geloof.’

De drie dames wisselden zeer vriendelijke blikken van verstandhouding en eenstemmigheid van gevoelen.

‘Wanneer wij nu alles samenvattenen,’ sprak Leocadie, ‘dan blijkt het toch, dat de gevolgtrekkingen, door mevrouw Van Diggelen en anderen gemaakt, zeer juist waren. Die Van Tagelen gaat waarschijnlijk met het meisje en den italiaanschen jongen des zomers naar het buitenland, om aan de badplaatsen of op kermissen geld te verdienen met zingen en dansen of wie weet waarmeê. Daar zullen zij waarschijnlijk den een of anderen onbezonnen jongeling van fortuin ingepakt hebben, die echter zoo verstandig is geweest zich nog bijtijds terug te trekken. 't Is inderdaad een kluchtige historie.’

Zij trok hare handschoenen aan.

‘Wilt gij nu reeds vertrekken?’ vroeg Suze.

‘Ik moet wel,’ klonk het antwoord, ‘want er is om één uur vergadering van Hulpbetoon en een werk van naastenliefde mag men niet verzuimen.’

‘Wat ik u verteld heb blijft onder ons, niet waar?’ sprak Suze.

‘Zeker, zeker!’

‘En als gij op Hulpbetoon of elders nog een of ander mocht vernemen, houd ik mij aanbevolen.’

‘Daar kunt gij op rekenen. Adieu, tot wederziens, denk aan 't geen gij mij hebt beloofd.’

Mademoiselle Leocadie deelde natuurlijk op de vergadering van Hulpbetoon en later aan eenige vriendinnen, ook in vertrouwen, mede wat zij vernomen had. Het waren belangrijke splinters, buitengewoon groote splinters die zij ontdekt had, en de eksters waren bij haar zeer in aanzien gestegen.

Op de sociëteit De Eendracht hielden zich inmiddels eenige mannelijke bewoners van Vinkheuvel met hetzelfde belangrijke onderwerp bezig. Dat de notaris afwezig was werd door velen als een bewijs van schuld beschouwd. Men wreekte zich nu zooveel mogelijk op zijn klerk, den bekenden candidaat, die zich intusschen dapper wist te verdedigen door aan te toonen, dat de getrouwde leden van Eendracht sukkels waren, die zich door hunne vrouwen en dochters lieten opwarmen.

‘Opwarmen?’ vroeg Van Pafferden, ‘wat meent gij daarmeê?’

‘Gij zult de beteekenis van dat woord zeer goed kennen, al staat het ook niet in de pharmacopoea, waarde apotheker,’ antwoordde de candidaat. ‘De dames van het kransje hebben een vuurtje gestookt en nu worden de eerzame huisvaders gebruikt, om er de kastanjes uit te halen.’

‘Mooi!’ riep de aannemer Driesten, die met een queue in de hand bij het biljart stond.

De apotheker haalde de schouders op. ‘Ik zou wel eens willen weten waar men de bestanddeelen voor dergelijk vermoeden vandaan moest halen,’ zeide hij.

‘Ik wil u terstond het recept leveren,’ hernam de candidaat. ‘Er zijn vreemdelingen in het dorp gekomen. Dat geeft natuurlijk aanstonds een ontzettend gekwaak onder de vrouwen, evenals wanneer des winters vreemde eenden in een bijt vliegen. Die vreemdelingen zijn van de malle gewoonte afgeweken, die ons dorp in een weeshuispak steekt. Horribel! Die vreemdelingen hebben niet uitgebazuind wie zij waren en waar zij vandaan kwamen. Dat is een crime, want nu weet men niet hoe het aan te leggen om die vreemde eenden behoorlijk te plukken. Wat echter de dames het meest hindert is het lieve, zedige en toch zoo hoogst elegante voorkomen van het vreemde meisje, dat haar een doorn in het oog is, en nu worden de echtgenooten en papa's opgehitst, om die menschen het leven zoo onaangenaam, zoo ondraaglijk mogelijk te maken.’

‘Prachtig!’ riep de aannemer, en hij stampte met het achtereind van zijn queue op den rand van het biljart alsof er een zevenstoot gemaakt was.

‘Men kan hard blazen, als men niet weet wat er te koop is,’ zeî de apotheker.

‘Is dat op mij gemunt?’ vroeg de aannemer.

‘Natuurlijk,’ antwoordde Van Pafferden. ‘Gij zijt drie weken afwezig geweest en eerst gisteren avond laat thuis gekomen; hoe kunt gij dus weten wat ons hier van die vreemdelingen bekend is geworden?’

‘Wacht even, dan ben ik tot je dienst,’ sprak Driesten, en zich toen tot zijn tegenspeler wondende, vroeg hij: ‘Hoe staan wij?’

‘Carambole twintig,’ klonk het antwoord.

‘Daar gaat hij dan, hernam de aannemer, met een vaste hand een stoot gevende aan zijn bal, die, na tweemaal den band te hebben geraakt, achtervolgens zeer bedaard een bezoek aan de beide andere ballen bracht. Toen legde hij zijn queue op het biljart en mengde zich in het gezelschap.

‘Laat nu eens hooren wat gij op het hart hebt,’ sprak hij, terwijl hij een versche sigaar aanstak.

De apotheker vertelde daarop wat de lezer reeds op het kransje heeft vernomen. Toen hij

[p. 320]

geëindigd had, werd dat nieuws nog aangevuld door eenige bijzonderheden, waaruit bleek dat de kransdames niet geheel op de hoogte waren en zelfs de collectie splinters van mevrouw Van Diggelen en de dames Van Toonderen alles behalve compleet was.

‘En is dit nu alles?’ vroeg de aannemer.

‘Is het niet meer dan genoeg, om nier de algemeene verontwaardiging gaande te maken?’ klonk de wedervraag van den apotheker.

‘Aannemen!’ riep Driesten....... ‘Geef nog een bittere, Jan, maar maak dat het glas van boven vol is; van onderen komt het er niet op aan.’

‘Als gij die malle historie op die wijze weg wilt spoelen, zal het nog heel wat bitter kosten,’ bemerkte een uit het gezelschap.

‘Vrij wat gemakkelijker, dan wanneer ik er de lamlendige muggenzifterij hier uit het dorp meê moest verdrijven,’ antwoordde de ruwe aannemer. ‘Gij zijt allen onnoozele heikneuters, die niet weten wat er in de wereld te koop is. Wanneer die mijnheer Van Tagelen te Parijs, te Brussel of te Amsterdam was gaan wonen, zou hij door niemand lastig gevallen zijn en hij kon zich vertoonen waar hij wilde, zonder eenig opzien te baren; maar als zich hier een vreemdeling neêrzet, wordt hij ongeveer op dezelfde wijze verwelkomd als een kraai op een ooievaarsnest. Wat kan het mij schelen wie mijn buurman is of wat hij gedaan heeft of nog doet! Maar gij komt ook nergens, gij weet niet wat in de wereld te koop is, gij leest geen andere kranten dan het Weekblad van Vinkheuvel en omstreken, gij wilt in het gansche dorp den baas spelen als in uw eigen huis, gij zijt niet cosmopolitisch genoeg en loopt, als de mieren altijd denzelfden weg. Ik weet beter dan gij een van allen wie die vreemdelingen zijn, maar wat gaat mij dat aan! Ik zeg altijd maar, men moet leven en laten leven, en zoo lang men niet aan mijn beurs of mijn lijf komt, laat ik ieder loopen voor hetgeen hij is.’

‘Bluf, anders niet!’ riepen een paar van het gezelschap, die zeer goed begrepen, dat zij op die wijze 't beste het geheim aan hem konden ontlokken.

‘Is het dan niet waar, dat die vreemdelingen kermismenschen zijn, dat er iets aan de hand is geweest met die zoogenaamde dochter?’

Wat weet ik daarvan, sprak de aannemer. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik beter dan gij een van allen weet hoe zwaar die Van Tagelen tegenwoordig weegt.’

‘Bluf, anders niet!’ herhaalden de overigen.

‘Als ik Wilde zou ik het met zwart op wit kunnen bewijzen,’ sprak de aannemer. ‘De zaak is doodeenvoudig. Die van Tagelen is over den kop gegaan. Wie daar iets bijzonders in ziet, moet wel een uilskuiken zijn, want wanneer ieder, die dat overkomt, te Vinkheuvel kwam wonen, zou men van daag wel mogen beginnen met het dorp uit te leggen.’

‘Hoe weet gij dat?’ vroeg de apotheker.

‘Ik hoorde het gisteren morgen bij mijn bankier. Van Tagelen moet rijk geweest, maar nu geruïneerd zijn. Het gerucht loopt ook rond, dat hij meubelen verduisterd heeft; bezit hij iets bijzonders?’

Dat geloof ik,’ sprak de apotheker, die opstond, ‘het is een rijke inboedel, en nu begrijp ik waarom alles zoo geheimzinnig in zijn werk gegaan is. Bonjour, heeren!’

‘En dat noemt gij doodeenvoudig!’ riep een der aanwezigen.

‘Natuurlijk,’ antwoordde de aannemer, ‘zoo iets gebeurt elken dag; zulke menschen moeten toch ergens blijven en waarom dan ook niet te Vinkheuvel?’

De sociëteit in de Vergulde Roskam was dien zondag veel vroeger dan anders verlaten, de leden schenen allen zeer veel haast te hebben. 't Was wellicht daaraan toe te schrijven, dat des middags, toen het lof uitging, nog veel meer splinters over het kerkplein vlogen en des avonds nu en dan met een vuist op de grijze luiken geslagen werd door lieden, die uit belangstelling in hetgeen men dien dag van verschillende kanten vernomen had, wat later dan gewoonlijk in de gezellige kringen hadden doorgebracht.

(Wordt vervolgd.)