De Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 249]

[Nummer 32]

Eene school in Finistère.

Het oude Bretagne, waarvan het departement Finistère het westelijkste deel uitmaakte, is nog altijd een land, dat vele kunstenaars lokt, die kennis willen maken met dit volk, 't welk, in weerwil der fransche beschaving, blijft vasthouden aan zijne oude zeden en gewoonten, voor welker behoud het zijn goed en bloed veil heeft. Eerlijkheid, trouw, dapperheid, gastvrijheid en vaderlandsliefde zijn daar nog altijd de grondslag van het maatschappelijk leven, en deze deugden wegen wel op tegen het verwijt van achterlijkheid, hen zoo dikwijls door voortvarende nieuwigheidsjagers naar het hoofd goworpen. De Bretagner is een man naar den ouden trant, goed en rechtschapen - want ouderwetsche harten zijn ovenals het ouderwetsche huisraad deugdzaam van stof en maaksel, en houden zich op den duur goed. - Zijn vaderland en zijn godsdienst vormen voor hem een gedeelte van zijn eigen bestaan en het verdwijnen der oude zeden wordt door hem betreurd, alsof hij een zijner oudste vrienden verliest; in één woord, hij is aan zijne omgeving gebonden met die onbaatzuchtige banden van gehechtheid, welke alleen hun oorsprong kunnen nemen in het karakter van een volk, waarop alle verpestende winden van het ongeloof geen vat hebben kunnen krijgen.

EENE SCHOOL IN FINISTÈRE, NAAR A. GUILLOU.

Onze gravure gunt ons een blik in eene

[p. 250]

school. Nog altijd zetelt daar de meesteres op den professoralen stoel. In hare huiskamer, welke van 's morgens negen tot 's middags vijf uur in eene school herschapen is, leert zij de kleinen het a b c en den catechismus en houdt hen voor het overige zoet. Het mag inderdaad een schilderachtig schilderijtje heeten, en de meesteres, die het verlegen meisje, dat hare les heeft vergeten, met een verwijtenden blik aanziet, werd tot een der schoonste figuren gerekend van alle schilderijen, die op het Salon de Paris van 1877 tegenwoordig waren.