De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Nathalie.
Eene novelle door Mathilde.⁽¹⁾

I.

Het waait en regent bij vlagen, zooals het op een behoorlijken novemberavond gewoonlijk het geval is; treurig dansen de laatste bladeren door de lucht, om dan voorgoed op den grond neêr te vallen; de kale boomen kraken en schudden hun berooide takken door elkander; groote donkere wolken jagen boven het landschap en de koude regendruppels worden den wandelaar in het gezicht geslagen, die het waagt zich in dit weêr buiten de stad te begeven.

Hij is alleen op den weg, die aan de eene zijde door een vaart, aan de andere door een rij tuinen en landelijke huizen begrensd wordt. Zoo pas heeft hij de veel woeliger stad verlaten en op het geheele pad is geen sterveling te zien; met moeite gaat hij tegen den wind in voort; zijn hoed moet hij onophoudelijk met de hand vasthouden; van de paraplu, welke hij heeft meêgenomen, kan hij zelfs geen gebruik maken. Toch gaat hij snei vooruit en houdt eindelijk bij een der laatste woningen stil.

't Is een klein huis, voor zoover 't mogelijk is iets te onderscheiden bij het flikkerende licht van een lantaarn, die boven een tuindeur geplaatst is: een tuindeur, tevens hoofdingang, in een lagen muur aangebracht, die tot een kleine plaats toegang geeft; een man met een houten been en een zwaren grijzen baard opent, nadat de wandelaar een poos op het uitwerksel van zijn schellen gewacht heeft.

‘Goeden avond, Michel!’ zegt de bezoeker, en als iemand, die zeer goed bekend is met de plaats, gaat hij, zonder op het onverstaanbare gebrom van den oude te letten, naar een open deur, rechts van de plaats.

Een helder verlichte gang, waarop drie deuren uitkomen, geeft een zekeren indruk van gezelligheid. De bezoeker overhandigt zwijgend hoed en overjas aan den oude, die hem gevolgd is; maar nog voor hij daarmede geheel gereed is, wordt een der deuren snel geopend en een jong meisje van twaalf of dertien jaren wipt vroolijk naar hem toe.

‘O, mijnheer Paul!’ roept zij in eenigzins vreemd duitsch uit, ‘hoe lief, dat u nog gekomen is. Louise en ik, we hoorden den wind en den regen tegen de glazen kletteren en we zeiden toen: ‘Neen, hij komt zeker niet!’ Papa is een dutje gaan doen om den langen avond te korten, 's Zondags valt de tijd zoo lang, als we niets kunnen doen dan lezen en...’

‘Musiceeren toch?’

‘Daar komt weinig van als u er niet is. Louise, ja, die gaat dan wel voor de piano zitten, maar ik ken nog zoo weinig en omdat ik haar zoo dikwijls hoor, geef ik niet veel om haar spel. Maar, wat zal u koud zijn! Kom toch binnen! 't Kacheltje is gloeiend.’

Hij streek met de hand langs de volle blonde lokken; hij scheen nog jong en was knap van uiterlijk; 't meisje, erg mager, was wat hoekig en stijf van schouders, maar toch vlug in hare bewegingen, met een paar groote, sprekende, donkere oogen en lang, dik haar, dat op engelsche manier over hare schouders hing.

Zij liet hem in de huiskamer gaan, een ruim vertrek, door een groote lamp verlicht meteen piano in een der hoeken, fraaie schilderijen aan de muren, maar bij nader inzien meer smaakvol dan rijk gemeubeld.

Een dame zat voor den schoorsteen met een boek in de hand.

Zij was eenige jaren ouder dan het meisje, haar gelaat was fijner besneden, zacht en teêr van kleur; haar donkere lokken, eenvoudig opgemaakt, en lange wimpers deden het nog bleeker schijnen dan 't werkelijk was. Hare eenvoudig zwarte kleeding droeg behalve een fijn kanten kraagje; geen andere versierselen, dan een zeer dunnen gouden ketting, waaraan iets hangen moest, dat zorgvuldig tusschen haar kleederen verborgen was.

Bij het binnentreden van den heer, dien wij Paul hebben hooren noemen, stond zij op en begroette hem vriendelijk.

‘Papa zal dadelijk komen,’ zeide zij met een aangename, welluidende stem en in beter duitsch dan de kleine; ‘hij wanhoopte er aan dat u de wandeling zou wagen en we hadden reeds besloten, ons bij het quadrilleeren met een blinde te behelpen.’

‘Ja, 't is slecht weêr,’ antwoordde de zoogenaamde mijnheer Paul.

‘O, wij waardeeren het zoo, dat u toch gekomen is om dien armen papa te amuseeren,’ zeide de dame eenvoudig, maar met een dankbaren blik, en voor het vuur knielende, pookte zij het op.

In hare minste bewegingen lag iets liefs, iets ongedwongens; in een vreemde taal beval zij haar zusje iets te gaan halen; toen stond zij op, draaide de lamp hooger en Paul zag haar even aan.

Die trekken, zoo kalm en rustig, ze schenen reeds veel lijden aan te duiden; die oogen hadden iets in hunne uitdrukking, dat aan nog niet opgedroogde tranen herinnerde; die mond vooral droeg een onuitsprekelijk zwaarmoedigen trek.

(1) Deze novelle van de talentvolle schrijfster zal zonder twijfel den vlaamschen lezer andermaal welkom zijn, zooals hij in den aanvang van onzen jaargang het verhaal ‘de Engel der Bergen’ met welgevallen heeft ontvangen.

[p. 352]

Zij waren ballingen!

Alle drie, of liever alle vier, de vader met zijne twee dochters en den ouden Michol.

Zij behoorden tot een edel, zwaar onderdrukt volk, een volk, dat, sedert eene eeuw haast vertrapt onder den hiel des overwinnaars, toch geen afstand wil doen van zijne aloude fiere dapperheid, zijn ridderlijk geloof, dat, hoe velen 't ook den weg naar de ballingschap of naar het schavot zag gaan, toch bleef wat het was, trouw aan zijne overleveringen, trouw aan zijn godsdienst.

de colorado-kever.
a. Eieren, b, e, d. Larven in verschillende perioden van ontwikkeling, e. De Kever. f. De Poppen.
(De teekeningen zijn 1½ maal vergroot. De werkelijke grootte is bij de volwassen larve d en bij den kever e door een streepje aangegeven.)

De graaf Florinsky was een der rijksten en edelsten van den poolschen adel geweest; in Warschau leefde hij teruggetrokken met zijn geliefd huisgezin, ver van alle feesten der Russen, maar ook ver van de komplotten zijner landgenooten. Hij keurde deze af, daar ze hun goede zaak, volgens hem, verzwakten en geen anderen uitslag konden hebben, dan de overwinnaars te verbitteren en de bewerkers naar Siberië of naar de strafplaats te doen zenden; maar toen het land in vuur en vlam stond, toen er een beroep gedaan werd op de vaderlandsliefde van alle Polen, kon de grijze graaf niet werkeloos blijven.

Hij snelde naar den strijd.

Helaas! men weet hoe de opstand van 1861 eindigde; dank zijn ouden Michel gelukte het den graaf te ontvluchten en zijne dochters, die zich buitenslands bevonden sedert het begin van den oorlog, terug te vinden. Hunne bezittingen waren echter verloren; zij hadden niets meer dan een klein inkomen, afkomstig van de losse gelden, die de meisjes hadden meegenomen.

Louise en Vera waren halve zusters.

Op zevenjarigen leeftijd had Louise hare moeder verloren; een hollandsche gouvernante, die door familie-omstandigheden zich in Warschau bevond, leidde voortaan hare opvoeding.

De graaf hertrouwde, maar werd reeds kort na Vera's geboorte andermaal weduwnaar, zoodat de gouvernante nu de zorg der beide meisjes op zich nam; zij was 't, die den graaf aangeraden had naar Nederland de wijk te nemen, toen hij verbannen werd; zij bevond zich destijds te Leiden, waar de graaf vroeger, tijdens zijne buitenlandsche reizen, de hoogeschool had bezocht; gaarne liet hij haar begaan, toen zij voor hem hier een huis huurde en zijne zaken regelde, vóórdat zij een nieuwe betrekking in Engeland aanvaardde. Ook had zij de vreemde familie aan hare bloedverwanten aanbevolen.

Paul van Rijzen, haar neef, een jong advocaat, die bij zijn moeder in huis woonde, was echter de eenige, die zich de vreemdelingen aantrok; ze waren zoo vreemd, zei men, ze hadden zulke geheel andere manieren, er viel wel niets op hen te zeggen, maar toch...’

de uropoda americana.

Een Hollander houdt niet van iets, wat maar eenigszins buitengewoon is, en Paul had nu en dan nog al eens onaangenaamheden te verdragen van zijne familie, daar hij geregeld eenige avonden in de week op het landhuis doorbracht.

II.

‘Daar is papa!’ riep Vera en de deur wijd openende, nam zij de hand van den ouden heer. Hij was een fraaie, ridderlijke figuur met zijn hooge gestalte, zijn zilverwitte haren en lange knevels. Een vroolijke glimlach speelde om zijne lippen, toen hij Paul welkom heette.

‘Ge zijt een trouwe, gij ten minste,’ riep hij en drukte hartelijk zijn hand. ‘'t Was hier zoo stil, die regen alleen hield ons gezelschap. Vera, haal de punchbowl, en Louise, kindlief, zullen we dadelijk met ons spel beginnen?’

‘O neen, papa, neen!’ riep Vera levendig, ‘we zouden den septuor van Beethoven eerst beproeven.’

‘Vera,’ berispte de oudste zuster, ‘wat zijt ge toch lastig! Den heelen middag hebben we tijd gehad tot spelen, en toen hadt ge meer lust met Michel te bikkelen.’

‘O ja, maar met u kan ik alle dagen spelen en met mijnheer Paul alleen zondags.’

‘Goed, goed!’ besliste lachend de vader, ‘we zullen beiden haar zin geven, ga en speel uw septuor, Vera, maar niet meer dan eens, hoor, en Louise, zet in afwachting de kaarten en de fiches gereed.’

Paul ging vroolijk naar de piano.

‘Als wij met vrouwen te doen hebben, generaal,’ zeide hij, ‘moeten we altijd gehoorzamen. Wij mannen zijn de zwakste.’

‘Natuurlijk, wie kan tegen een vrouw? ik geloof zelfs satan niet!’

‘Zou dat waar zijn, Louise?’ vroeg Vera naïef. Louise sloeg haar diep treurige oogen op.

‘Ja, Vera, als twee vrouwen tegenover elkander staan, dan is het de jongste en zwakste die bezwijkt, maar tegenover een man alleen zou die vrouw licht' overwinnen.’

‘Aan 'twerk, aan 't werk,’ haastte de graaf, die bij 't ernstige antwoord zijner oudste dochter onaangenaam gestemd scheen, ‘anders komt er niets van het quadrilleeren.’

(Wordt vervolgd.)