De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Eene kale juffer.
Novelle van A.V. Bultynck

(Vervolg en slot.)
VII.

Eenige dagen later vertrok Elisa om de teruggekeerde vriendin te gaan bezoeken. Gewichtige redenen beletten haar Maria bij dit bezoek met zich te nemen, doch zij bemerkte wel dat die scheiding, ofschoon maar voor eenige dagen, het meisje zou bedroeven. Om hare gezellin dit tijdelijk gemis harer tegenwoordigheid eenigszins te vergoeden, besloot zij thans een voornemen uit te voeren, hetwelk zij sedert lang had opgevat. Zij wilde Maria een geschenk doen ten teeken harer innige vriendschap. Het voorwerp dat zij daartoe bestemde was een kostbare gouden ring met diamanten omzet en waarop langs binnen haren naam gegrift was. Om des te zekerder te zijn dat Maria het kostbare geschenk niet zou weigeren, zou zij hetzelve vóór haar vertrek ongemerkt op de kamer harer gezellin achterlaten. En zoo deed zij.

Onder voorwendsel van een geheim, 't we k zij Maria niet elders wilde toevertrouwen, bevond zij zich slechts weinige oogenblikken vóór haar vertrek op de kamer harer gezelschapsjuffer. Steelsgewijze legde zij haar geschenk op de tafel neêr en ging dan met het meisje naar beneden. Met een bemoedigend ‘tot wederziens’ nam zij van haar afscheid en weldra reed het rijtuig, dat Elisa naar X. brengen zou, de breede laan op, welke naar het dorp geleidde.

Maria staarde het rijtuig na, met de tranen in de oogen. Om hare droefheid te verbergen, ging zij hare kamer opzoeken en het eerste voorwerp, dat hare oogen trof, was een klein doosje, dat op hare tafel stond. Zij nam het doosje, deed het open en vond daarin het geschenk van Elisa, vergezeld van een briefje, dat de volgende woorden bevatte:

Goede vriendin!

Sinds lang was ik voornemens u dit geschenk aan te bieden, tot een eeuwig aandenken onzer vurige genegenheid. Moge hetzelve u troosten voor het kortstondige afwezen van

Uwe toegenegene

Elisa.

Maria voelde zich innig getroffen door dit blijk van teedere genegenheid. Doch weldra kwam bij haar een gedacht op, dat haar vrees aanjoeg. Elisa deed dit alles zonder voorweten harer ouders. Zouden deze wel het gedrag hunner dochter ten haren opzichte goedkeuren? En indien zij het mochten gewaar worden, zouden zij Maria soms niet verdenken van uit baatzucht Elisa tot het doen van dergelijke geschenken aangezet te hebben? Dadelijk wilde zij met den ring tot de barones gaan en deze laten beslissen of zij dien wel behouden mocht; de vrees echter voor eene onverdiende berisping weêrhield haar en zij besloot den ring te bewaren tot de terugkomst van Elisa. Zij legde hem terug in het doosje, dat zij zorgvuldig in hare kommode legde, doch zij hield het briefje er uit, overlas het nogmaals en stak het daarna in haren zak.

De volgende dagen waren voor Maria niet zeer aangenaam. Niet alleen miste zij het bijzijn van Elisa, maar daarenboven vond zij zich genoodzaakt meer in de nabijheid der barones te leven, die voor haar, volgens gewoonte, alles behalve vriendelijk was. Die trotsche behandeling, welke zij nauwelijks scheen gewaar te worden toen de tegenwoordigheid der goedhartige jonge juffer haar moed inboezemde, viel haar nu opnieuw schier ondragelijk en het was haar telkens een groot genoegen, wanneer zij oorlof kreeg om zich op hare kamer met het een of ander handwerk onledig te houden.

Een veertiental dagen waren aldus reeds verloopen en Maria begon reeds de hoop te voeden dat hare goede meesteres elk oogenblik kon terugkomen, toen op eens een groote beweging op het kasteel ontstond. De barones was gereed om zich met haren echtgenoot naar de stad te begeven. Haar opschik was gansch voltooid en het rijtuig stond aan de poort van het kasteel te wachten. Vooraleer te vertrekken, wierp zij nog even een blik in den spiegel en bemerkte toen eerst dat haar halssieraad niet bij hare prachtige kleeding paste. Zij wilde derhalve een ander nemen, dat veel kostelijker was en dat zij in langen tijd niet meer gebruikt had. Toen zij echter de doos, waarin het juweel zich bevinden moest, opende, vond zij dezelve ledig.

De barones verbleekte en toen de baron, verschrikt, haar daarvan de reden vroeg, toonde zij hem de ledige doos en riep vertoornd uit:

-Baron, wij zijn bestolen.

- Bestolen! zegde de baron. Wee hem, die zulks gewaagd heeft, indien hij mij in de handen valt.

Onmiddellijk werd den koetsier bevel gegeven de paarden uit te spannen en terug in den stal te leiden. De dienstboden werden één voor één bij hunne meesters ontboden, naar hunne kamers vergezeld en geboden de meubels te openen die tot hun bijzonder gebruik dienden. Allen gehoorzaamden zonder de minste ontroering, alsof zulks hun meermaals gebeurd ware. Hunne kassen, koffers, laden, tot zelfs de zakken hunner kleederen werden door den baron zelf onderzocht, doch te vergeefs; bij geen van hen allen werd het kostbare kleinood ontdekt.

Nu kwam de beurt aan Maria. Schroomvallig verscheen zij voor hare meesters en toen men haar zegde, waarvan er spraak was, kleurde op eens het schaamterood hare wangen. De baron, dit bemerkende, meende daarin een teeken harer plichtigheid te zien en zegde:

- Juffrouw, wij hebben de kamers van al onze dienstboden onderzocht en niets gevonden; gelief mij thans naar uwe kamer te vergezellen.

- Wel hoe, heer baron, gij zoudt mij verdenken? gilde Maria.

- De eene gelijk de andere, antwoordde de baron koel. Indien gij onplichtig zijt, hoeft gij niets te vreezen.

Sprakeloos volgde Maria den baron, die voorop naar hare kamer ging. Daar gekomen, wendde hij zich tot haar en sprak:

- Geef mij den sleutel uwer kleêrklas.

Sidderend reikte Maria den sleutel over en stierf bijna van schaamte, toen zij den baron hare kleedingstukken een voor een zag doorsnuffelen. Hij wist dan niet, die man, dat er buiten zijne vrouw en dochter nog menschen waren, die zulks als eene ontheiliging beschouwen, en het nimmer zouden dulden, indien zij niet als het arme meisje gedwongen waren het machteloos aan te zien! Alleen het denkbeeld, dat men haar van diefstal durfde verdenken, was voor haar eene helsche foltering.

Na vruchteloos de gansche kleêrkas doorzocht te hebben, vroeg de baron ook den sleutel der kommode en daar hij dien niet aanstonds kreeg, zegde hij bits:

- Geef!

Maar hij bemerkte niet dat het hoogrood op Maria's wangen plotseling voor eene verschrikkelijke bleekheid had plaats gemaakt. Hij zag niet hoe haar het angstzweet op het voorhoofd perelde en hoe zij zich aan hare bedsponde vasthield om niet te vallen. Een vreeselijk gedacht was de arme wees door het hoofd gevlogen. In die kommode bevonden zich niet alleen de brieven van den vriend haars vaders, waarin op elke bladzijde van de vroegere ongelukken harer familie spraak was, niet alleen bevonden zich daar vele voorwerpen, welke zij voor haar alleen als geheiligd beschouwde, maar daar ook nog bevond zich de ring, welken Elisa haar geschonken had.

De baron herhaalde zijne vraag.

- Neen, antwoordde zij, schier buiten zich zelve, neen, ik geef den sleutel niet. Wat zich in die kommode bevindt is mijn eigendom. Heer baron, gij hebt het recht niet mij aldus te behandelen.

- Goed, hernam hij, de juffer wil meester spelen. Welnu, wij zullen onze opzoekingen staken. Ik moet, u echter verwittigen dat hetgeen gij mij thans weigert morgen met geweld zal gebeuren, want van heden af weiger ik u mijne woning en dat meubel, dat mij toebehoort, zult gij niet ledigen, tenzij in mijne tegenwoordigheid ofwel onder de oogen der policie.

Die bedreiging had het gewenschte uitwerksel. Halfdood van schrik reikte Maria den sleutel aan den baron over en bevend wachtte zij den uitslag van zijn onderzoek af.

Een voor een nam hij de voorwerpen ter hand welke zich in de kommode bevonden; ook de brieven, welke allen zorgvuldig in een pakje verzameld waren, dreigde hij te lezen, doch hij week terug voor den vastberaden blik der arme wees, die gereed stond om hem dezelve te ontrukken indien hij poogde er kennis van te nemen. Eindelijk viel zijn oog op het kleine doosje waarin den ring van Elisa gesloten was. Hij opende hetzelve en den ring er uitnemende, ontsnaptehem een kreet van verrassing. Met toornig gelaat keerde hij zich tot Maria en vroeg haar:

- Hoe zijt gij in het bezit van dien ring gekomen?

- Dien heb ik van mejuffer Elisa gekregen, antwoordde zij stamelend.

- Gekregen! Het is maar spijtig dat Elisa niet hier is om dat te bevestigen.

- Ik kan u dat bewijzen, heer baron! riep het meisje driftig. Toen begon zij in hare kleederen te zoeken naar het briefje van Elisa, doch vergeefs, zij had het verloren. Als van de hand Gods geslagen, stond zij daar nu, zonder hand of vinger te verroeren.

- Welnu, dat bewijs? vroeg de baron. Gij antwoordt niet? Bijgevolg zal ik tot nadere toelichting, dat is, totdat Elisa terugkomt en

[p. 199]

de zaak van den ring opheldere en zoolang het halssnoer der barones verloren blijft, u voor de schuldige bezitster der beide voorwerpen houden.

- Hemel! ik eene diefegge! gilde Maria. Die slag was te groot om er niet onder te bezwijken. Het arme meisje stortte bewusteloos ten gronde. De baron had nog medelijden genoeg met haar om eenen dienstbode te roepen aan wien hij beval heur op te nemen en op haar bed te leggen, waarna hij aan de barones den uitslag zijner opzoekingen ging melden.

VIII.

Toen Maria terug bij haar zelve kwam, bevond zij zich ganschalleen op hare kamer. Het gebeurde kwam haar weldra weêr duidelijk voor den geest. Onder den invloed der schandelijke beschuldiging, die op haar woog, barstte zij in tranen los, en riep tusschen hare snikken om hare jonge meesteres, die haar met een enkel woord uit dien ondragelijken toestand redden kon.

Daarna voelde zij zich zoo onpasselijk, zoo zwak, dat het haar onmogelijk zou geweest zijn haar kamer te verlaten, indien zij dit ook verlangd had. Maar een koortsige schrik viel haar op het lijf wanneer zij er aan dacht, onder de oogen van den baron en de barones van Lommerdale te moeten verschijnen, die haar als eene gemeene diefegge beschouwden. Zij had echter haar bed verlaten en zich eene poos met het hoofd in de beide handen op een stoel neêrgezet. Hare gelukkige kindsheid, het beeld harer te vroeg ontslapene moeder, haar arme krankzinnige vader zweefden haar in dit angstvol oogenblik voor de oogen.

O, mijne moeder! zuchtte zij, gij, die daar boven op uw onschuldig kind nederziet, heb medelijden met mij!

Toen zeeg zij op hare knieën en bad lang en vurig den Heer, opdat Hij zich der arme, onschuldig betichte wees zou ontfermen. Zachtjes aan daalde de kalmte terug in haar gemoed en daar het intusschen avond geworden was, begaf zij zich eindelijk, zonder nog weêr hare kamer te verlaten, ter ruste.

De baron, wiens eerste gedachte geweest was Maria maar aanstonds weg te zenden, met voorbehouding van zijn recht om haar bij de justicie aan te klagen, had echter, toen hij kalmer geworden was, ingezien dat hij beter zou doen niet zoo haastig te werk te gaan en dat het wel mogelijk was dat zijne dochter zoo dwaas was geweest een zoo kostbaar juweel als dien ring aan hare gezelschapsjuffer ten geschenke te geven. Niet dat Maria, door die overweging, veel in zijne achting won; dit zou in alle geval toch maar een bewijs zijn dat zij, in plaats van zich met stelen in gevaar te stellen, zich door behendige vleierij datgene wist aan te schaffen, wat hare begeerige oogen had bekoord. Zulk eene handelwijze omtrent een onervaren meisje als Elisa was, achtte hij weinig minder oneerlijk dan een eigenlijke diefstal. Wat er ook van wezen mocht, daarvan wilde hij spoedig de verklaring en daarom schreef hij nog dienzelfden avond eenen brief aan Elisa, waarmeê een dienstbode, gezien het gevorderd uur, des anderdaags in den vroegen morgen naar X. zou vertrekken.

Maria, die van dit alles niets wist, gevoelde zich, toen zij des morgens ontwaakte, in eene overgroote verlegenheid. Beneden komen en zich niet alleen blootstellen aan de beschuldigende blikken harer vertoornde meesters, maar ook nog onder de oogen der talrijke dienstboden, die ongetwijfeld alles wisten wat er gebeurd was, voor een verworpen schepsel doorgaan en, wie weet, misschien in hunne tegenwoordigheid schandelijk aan de deur gezet worden! o neen, dat zou zij nooit kunnen doorstaan!

Zij bleef dus op hare kamer en wachtte in onbeschrijfelijke onrust af hoe het verder met haar zou afloopen. Elk oogenblik verwachtte zij dat iemand haar, van wege den baron, zou komen berichten dat zij ofwel voor hem verschijnen, ofwel zonder verwijl het huis verlaten moest.

Doch er kwam niemand en aldus verliep de gansche voormiddag in angstige afwachting. Spoedig begon nu het uur te naderen, waarop de huisgenooten gewoon waren het middagmaal te gebruiken. Ongetwijfeld zou men dat uur niet laten voorbijgaan zonder hare afwezigheid op te merken, en wat dan?

Terwijl Maria met dat gedacht bezig was, wierp zij onwillekeurig een blik door het venster en beschouwde droefgeestig de kronkelpaden in den hof, die zij nog onlangs aan Elisa's zij, zoo vroolijk en opgeruimd had doorwandeld.

Van daar vallen hare oogen op den breeden rijweg die van het groote hek aan de lindenlaan naar het kasteel geleidt en zie! een rijtuig komt dien weg opgereden. Zij herkent het dadelijk; ja, 't is het rijtuig van den baron, waarmeê Elisa vertrokken is. O hemel! het is zij dus die terugkeert. Spoedig is het rijtuig tot voor de woning genaderd. Maria trekt haar venster open en waagt het haar hoofd daar buiten te steken. Op dit oogenblik springt Elisa haastig uit het rijtuig en wil naar binnen vliegen, doch een vreugdekreet, door Maria geslaakt, doet haar naar het venster opzien en schrikken van het door het lijden verbleekte gelaat harer goede vriendin.

- Ik kom spoedig, Maria, roept zij uit, loopt naar binnen en zou aanstonds de trappen opgevlogen zijn, indien de baron haar in den gang niet ontmoet en gevraagd had wat zij wel meende van hare ouders zoo oneerbiedig te zijn, dat zij hare dienstmeid vóór hen wilde gaan begroeten.

- Vergeef mij, lieve vader, antwoordde Elisa, mijn medelijden met de arme onschuldige Maria was zoo groot dat ik u vergat, om haar te melden dat ik naar hier gesneld ben om haar te ontslaan van den onteerenden last der beschuldiging die op haar drukt. Laat mij gaan, lieve vader, laat mij gaan!

- Blijf, mijne goede meesteres, blijf! riep Maria, die aanstonds naar beneden was gekomen. Nu gij hier zijt, vrees ik niet langer meer onder de oogen van uw heer vader te komen.

Onder de oogen des barons vlogen de beide meisjes in elkanders armen en lieten elkander slechts los na eene lange en vurige omhelzing. Dan sprak de baron tot zijne dochter:

- Welnu, Elisa, geef mij thans eene spoedige en duidelijke verklaring. Hebt gij waarlijk dezen ring, en hij toonde het kleinood, aan die juffer ten geschenke gegeven?

- Ja, vader, antwoordde het meisje openhartig. Ik had dit geschenk reeds lang voor haar bestemd.

- En gij, mejuffer, sprak hij, zich tot Maria wendende, hebt u vermeten dit geschenk te aanvaarden?

- Mijnheer de baron, stamelde Maria.

- Laat mij spreken, Maria, sprak Elisa vastberaden. Vader, vervolgde zij, mijne goede vriendin heeft de gelegenheid niet gehad te weigeren. Ik heb haar mijn geschenk niet persoonlijk ter hand gesteld, maar hetzelve in hare kamer neêrgelegd, eenige oogenblikken vóór mijn vertrek naar X. Toen Maria den ring op hare kamer vond, was ik reeds verre van hier.

Maar ik denk er aan, zegde zij tot Maria, waarom hebt gij aan mijn vader het briefje niet getoond, dat ik met den ring in dezelfde doos had gesloten?

- Helaas, mejuffer, dat briefje was mij zoo dierbaar, dat ik het gestadig bij mij wilde hebben, en toen ik het onverwachts noodig had, zocht ik het vruchteloos in al mijne zakken. Het was verloren.

- Welnu, vader, zijt gij nu overtuigd? riep Elisa zegevierend uit. Schenk nu, bid ik u, den ring aan Maria als haar wettigen eigendom terug en.....

- Een oogenblik, sprak de baron koel. Het verheugt mij dat de zaak zich aldus opheldert en ik vraag mejuffer om verschooning dat ik haar een oogenblik heb kunnen verdenken. Niettemin moet ik u bekennen dat ik over geen van u beiden tevreden ben. Gij, Elisa, gedraagt u wat al te vrijgevig en stelt u al te zeer op gelijken voet met haar, die in alle geval voor u niets meer is dan eene dienstbode.

- Vader! viel Elisa hem in de rede.

- Geene opmerking. En gij, mejuffer, die ouder zijt en bijgevolg verstandiger zijn moest dan mijne dochter, moest voorzien hebben dat het aanvaarden van een dergelijk geschenk u onaangenaamheden kon op den hals halen. Wees indachtig dat de zoogezegde vriendschap, welke gij een lichtzinnig en onervaren meisje als mijne dochter hebt ingeboezemd, den afgrond niet vullen kan, welke u van elkander scheidt. Dit gezegd hebbende, wil ik u tot vergoeding van het onrechtvaardig vermoeden dat een stond op u rustte, den ring terug schenken, doch op voorwaarde dat gij hem als dusdanig aanvaardt en hem niet langer als een geschenk van Elisa beschouwt.

- Vader! herhaalde Elisa smeekend.

- Mejuffer, ik bid u, sprak Maria, spreek niet langer voor mij. Wat uw heer vader zoo even zegde, toont mij genoeg dat het mij onmogelijk is hier langer te blijven. Hoe pijnlijk het mij valt u te moeten verlaten, zult gij wel begrijpen, niet waar? nu vooral op het oogenblik dat gij de grootheid uwer vriendschap tot mij zoo edelmoedig getoond hebt.

U, heer baron, verzoek ik den ring te behouden of liever hem aan mejuffer Elisa, wier eigendom hij is, terug te geven. Wees overtuigd dat ik nooit uit uwe handen eene vergoeding zal aanvaarden voor de mij aangedane oneer, eene vergoeding, waarmede gij denkt het recht te koopen, mij opnieuw uit de hoogte uwer verachting te beschouwen.

Dit gezegd hebbende, liet Maria den baron met zijne dochter alleen en begaf zich terug naar hare kamer. Daar zeeg zij uitgeput op eenen stoel neder. Hare eer was gewroken, ja, maar somber en dreigend scheen de toekomst haar aan te staren.

Groot was echter haar verwondering toen zij Elisa, weinig tijd daarna, kalm en glimlachend hare kamer zag binnen treden. Het meisje kwam recht op haar toe en nam haar vleiend bij de hand.

- Maria, sprak zij, het gedrag mijns vaders ten uwen opzichte en het besluit dat gij daarop genomen hebt, zou mij in elke andere omstandigheid ten uiterste bedroefd hebben. Thans echter bestaat daar geene reden voor, want ik ben zoo gelukkig u te kunnen melden dat gij, indien gij wilt, mijns vaders bescherming niet langer noodig hebt en de toekomst gerust kunt te gemoet zien.

- Maar, mejuffer, wat meent ge daarmeê? Ik begrijp u niet.

- Dat geloof ik, goede vriendin, doch ik wil duidelijk zijn. Verneem dus dat ik, te X, bij mijne vriendin, iemand ontmoet heb die zeer veel belang in u stelt, en die......

- Mijn God! wie mag dat zijn?

- Gelief mij te laten uitspreken. En die, zegde ik, niets zoo vurig verlangt dan dat het hem toegelaten zij, morgen middag u hier te komen vinden.

- Zijn naam, mejuffer, zeg mij wie hij is.

- Zijn naam, Maria, is Hendrik, en de tijdingen welke hij u brengt zullen u gelukkig maken, ik twijfel er niet aan.

- Hendrik! hij? Maar weet hij dan niet meer dat ik bepaald geweigerd heb hem te aanhooren?

- De reden dier weigering kan eens ophouden te bestaan, Maria. Wat er van zij, ik heb hem in uwen naam toegestaan hier morgen te komen.

- O, indien dat zijn kon, mejuffer! In alle geval, heb dank, ja, ik voel het, hij zal mij geluk aanbrengen.

IX.

Hendrik had, na de weigering van Maria, een te diepen eerbied gekoesterd voor het eergevoel dat dezelve ingaf, om langer aan te dringen. Toen hij vernam dat zij de dienst van M.P. verlaten had, verwaarloosde hij niets om te vernemen waar zij heen gegaan was, en zoohaast hij wist waar zij zich ophield, was hij terug naar Antwerpen gekeerd. Daar gekomen, begaf hij zich recht naar het huis van den vriend van Maria's vader en vernam daar hoe het met de zaken van dezen laatsten stond. Na gehoord te hebben dat de krankzinnige langzaam beterde, verhaalde hij aan dien vriend zijne gansche geschiedenis met Maria en won welhaast geheel en al zijn vertrouwen. De vriend vertelde hem ook dat hij, die geene kennis van zaken had, sedert de vereffening der failliet in 't bezit der boeken van zijnen vriend gekomen was en daar nooit een oog had in geslagen. Dat nieuws deed een licht opgaan voor de oogen van Hendrik, die

[p. 200]

meer dan eens reeds gehoord had dat Maria's vader, tijdens zijne bankbreuk, de schuldeischer van talrijke handelshuizen in den vreemde was, die in dien tijd slecht of in 't geheel niet betaalden en die later terug zouden opgekomen zijn. Dat wilde hij met ei en oogen nazien, en wie weet?...

Hendrik vond zich in zijne verwachting niet bedrogen. Hij nam nota van het tekort der failliet en vergeleek de kapitalen welke konden geeischt worden, indien eene krachtdadige hand de zaken der failliet in handen nam. Hij wendde pogingen aan om daartoe door de rechthebbenden aangesteld te worden en verkreeg den gewenschten uitslag. Weldra, met zijne volmacht gewapend, ving hij eene drukke briefwisseling aan, riep lang vergeten betwistingen in het leven en slaagde in al die ondernemingen zoodanig, dat hij zich weldra in staat zag de schuldeischer der failliet voluit te betalen en zelfs nog een gering kapitaal overhield.

Toen de vriend van den gewezen koophandelaar die goede tijdingen vernam, dacht hij het geraadzaam, nu de krankzinnige zoozeer aan de beterhand was, eens te beproeven of dit nieuws op hem een goeden indruk zou maken. Dit deed hij met de grootste voorzichtigheid, eerst vragende wat hij zou doen indien hij een middel wist om al zijne schulden te vereffenen, dan meldende dat dit middel gevonden was en eindelijk den zieke de gansche waarheid toevertrouwende. De man hoorde alles bedaard aan en toen hij het laatste vernam, sprong hij verrukt op en zegde:

- Mijn God! een floers verdwijnt van voor mijne oogen; ik zie alles, alles terug! Mijne vrouw, helaas! die is dood.

Dan verviel hij in eene droeve neerslachtigheid, doch beurde zich aanstonds weder op en vroeg:

- En Maria? waar is zij? leeft zij nog? Op het bevestigend antwoord zegde hij: - Ga haar verwittigen dat ik haar verlang te zien en slechts op haar wacht om volkomen genezen te zijn.

Sinds dien dag had men aan hem geene de minste krankzinnigheid meer bemerkt. Alleen was hij zeer afgemat van geest en lichaam en had noodig opgebeurd te worden om te herstellen.

Hendrik had zich volgaarne belast met Maria te gaan vinden en haar die tijdingen over te brengen. Hij twijfelde niet of zij zou bereid zijn aanstonds haren vader te gaan bezoeken en de reden harer vroegere weigering niet meer bestaande, vleide hij zich met de hoop dat zij er thans wel in toestemmen zou zijne echtgenoote te worden.

VIJFTIG JAAR GELEDEN, NAAR F. BARNARD.

Hij was op weg om zich naar het kasteel van Lommerdale te begeven toen hij te X. stilhield om een bezoek af te leggen bij eenen vriend, met wien hij in hetzelfde kollegie gestudeerd had.

Een zonderling toeval had gewild dat die vriend juist de man was der vriendin van Elisa van Lommerdale, welke laatste hij bij zijne aankomst daar aantrof en aan welke hij, na vernomen te hebben hoe innig zij met Maria verbonden was, alles had bekend gemaakt. Hij sprak dus met de dochter van den baron af, dat hij Maria slechts zou gaan vinden, daags na hare afreis, en dat zij dien tusschentijd zou gebruiken om aan Maria de reden zijner komst uit te leggen.

De dochter van den in zijne eer herstelden bankroetier was derhalve genoegzaam voorbereid toen zij Hendrik des anderen daags vrolijk den breeden rijweg zag komen opgestapt. Nauwelijks had hij aangebeld, of zij liep hem te gemoet, vatte hem bij de hand, welke zij op haar hart drukte, en riep uit: - Heb dank, Hendrik, heb dank, nooit zal ik vergeten wat gij voor mijnen vader gedaan hebt.

Een uur later voerde het rijtuig van den baron van Lommerdale, op Elisa's bevel, Hendrik en Maria naar de naastbijgelegene spoorwegstatie, tot waar Elisa hen vergezelde. Daar scheidden de beide vriendinnen na eene teedere omhelzing van elkander, met de belofte nimmer elkander te vergeten en zich zoo spoedig mogelijk weêr te zien. Toen de spoortrein vertrokken was, reed Elisa, in treurige stemming, terug naar het zomerverblijf der familie van Lommerdale, doch zij troostte zich met de gedachte dat hare goede vriendin thans volkomen gelukkig was.

Toevallig hief zij het deksel op van eene ingemaakte kas, welke zich in het rijtuig bevond, tot het bergen van allerhande voorwerpen die op reis werden meêgenomen, en even toevallig vond zij daarin een doosje. Zij trok dit open: het bevatte eenige juweelen der barones, waaronder het halssnoer waarvoor Maria zooveel geleden had.

Maria vond haren vader terug bijna volkomen hersteld van zijne vreeselijke ziekte. Zij werd de echtgenoote van Hendrik en met hun drieën betrokken zij de woning waar Maria geboren werd en hare gelukkige kinderjaren had gesleten. Daar zou zij thans leven als de gelukkige echtgenoote van een der geachtste houtkooplieden der stad.

En telken jare gaat zij eenige dagen verblijven op het zomerhof van den baron van Lommerdale, die haar daartoe zelf uitnoodigt, want zijne dochter heeft hem tot betere gedachten gebracht. Telken jare vinden Maria en Elisa de dagen te kort welke zij daar samen kunnen overbrengen, want zij zijn trouwe vriendinnen gebleven.

Einde.