De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Eene kale juffer.
Novelle van A.V. Bultynck.

I.

Op een buitengoed, op eenigen afstand van het Westvlaandersch dorpje D.... gelegen, woonde de baron van Lommerdale, een schatrijk edelman, met zijne vrouw en zijne zestienjarige dochter. Eene fraaie laan van lindeboomen, geleidde van de voornaamste, of liever eenige straat van het dorpje naar het kasteel dat, in nieuwerwetschen trant gebouwd, zich lachend verhief te midden der uitgestrekte tuinen en boomgaarden met kronkelende paden doorsneden en met kleurige bloemen doorzaaid.

De baron, evenals zijne echtgenoote, was weinig gevoelig aan de schoonheden van het buitengoed. Voor hen konden de aantrekkelijkheden van het buitenleven, hoe aangenaam ze anderen ook mochten toelachen, niet opwegen tegen de stad, waar zij eene overtollige pracht konden ten toon spreiden, waar zij kruipende slaven ontmoetten die hunne fortuin aanbaden, en den nijd konden opwekken van minderen, die de bovenmatige uitstaJling van weelde waardoor de baron en de barones van Lommerdale zich deden opmerken, moesten aanschouwen en bewonderen zonder dezelve te kunnen navolgen.

Wat de bewondering der eenvoudige buitenlieden betreft, die het edele paar met gapenden mond en wijd geopende oogen aanstaarden, toen het gebeurde dat het met zijn prachtig rijtuig in snelle vaart door het dorpje reed, deze was beider trotschheid te gering; immers die dorpelingen, die niet eens fransch verstonden, waren te dom om zich aan hen gelegen te laten.

Juffer Elisa, de baronsdochter, was van een gansch tegenstrijdig gevoelen. Zacht en teeder van inborst, wist zij de genoegens van het buitenleven naar waarde te schatten. Ofschoon de afkeer van hare edele ouders voor de dorpelingen, of liever de boeren, zooals zij deze gewoonlijk noemden, haar niet toeliet met de inwoners van het dorpje in aanraking te komen, toch werd zij van allen opgemerkt, bewonderd om hare maagdelijke schoonheid en bemind om de engelachtige zachtmoedigheid welke zij van verre in hare bevallige gelaatstrekken konden lezen.

Het was haar zoo lief geworden, op hare dagelijksche wandelingen de gezonde buitenlucht in te ademen en de lachende natuur te bewonderen, dat alles wat haar omringde haar dierbaar, haar gansch eigen werd.

Het zou haar oneindig leed gedaan hebben, in het schoone jaargetijde gescheiden te zijn van hare statige, met groen beladene boomen, hare kwelende vogelen en hare frissche bloemen.

Juffer Elisa had, zooals meest altijd het geval is met kinderen die alleen zijn, een onbeperkt vermogen op hare ouders; het was dus alleen om harentwille dat de baron er in toestemde, elken zomer, gedurende eenige maanden, zijn buitengoed D. te komen bewonen.

Daar het kasteel echter op weinig afstand van de stad B. gelegen was, vergoedde de baron zich de verveling welke hij zich oplegde door elke week een of meer dagen met zijne beminnelijke wederhelft in die stad te gaan doorbrengen.

Elisa ging zelden of nooit mede; zij bleef dus op die dagen met knechten en meiden alleen op het landgoed. Het was haar echter door hare ouders streng verboden eenigen gemeenzamen omgang met de dienstboden te hebben. Zulks moest het meisje, hoezeer zij ook de eenzaamheid lief had, weldra ten hoogste vervelen. Zij bad dus haren vader, in de stad ergens naar eene gezelschapsjuffer voor haar om te zien. De baron, wien tot hiertoe alleen de zorg en de liefde voor zijn kind weêrhouden hadden zijne uitstapjes naar de stad te vermenigvuldigen, wenschte niets beters dan Elisa's verzoek in te willigen en spoedig was dan ook de verlangde gezelschapsjuffer gevonden.

II.

Wij hebben daar zoo even het rijtuig van den baron van Lommerdale pijlsnel door de straten van het dorp stadwaarts zien rollen. De meesters van het landgoed zijn dus afwezig. Spoeden wij ons derwaarts om met de nieuwe gezelschapsjuffer van Elisa kennis te maken.

[p. 183]

Zie, daar treden beide meisjes, die reeds vriendinnen schijnen te zijn, den arduinen trap af die van uit het kasteel naar den bloemtuin geleidt. Welk verschil in houding en kleeding! Elisa in hagelblank gewaad, den blos der jeugd op de wangen, een lachje op de roode lipjes en eene roos in het blonde haar gestrengeld, huppelt levendig en vroolijk, als het beeld der argelooze onschuld. Maria, zoo noemt zich de nieuwaangekomene, ziet er eenige jaren ouder uit dan Elisa, zij draagt een kleed van donkerbruine kleur, hare wangen zijn bleek, een diepe rimpel doorploegt reeds haar voorhoofd en om haren mond speelt wel een glimlach, doch iets denkends, zelfs iets bitters ligt er in besloten. Zeker eene herinnering aan doorgestane rampen die haar gemoed bekommert.

Elisa, die hare zoo ernstig gestemde gezellin lachend vooruit geloopen is, staat plotseling stil en zet zich neder op eene bank in het lommer van een schoonen kastanjeboom.

- Kom, Maria, zegt zij tot het meisje dat langzaam nadert, kom, verlaat uwe droomerijen, zet u hier eens neêr aan mijne zijde en volbreng thans uwe belofte; gij weet wel, niet waar, dat ge mij beloofd hebt uwe geschiedenis te verhalen?

Het meisje zette zich naast hare jonge meesteres en sprak: - Mijne droomerijen, mejuffer, zijn enkel treurige herinneringen aan betere dagen, toen ik eens onbekommerd al de genoegens der jeugd genoot. Mijne treurigheid komt uit niets anders voort dan uit het herdenken der geschiedenis welke gij zoo vurig verlangt te kennen. Misschien ware het thans ongepast de zoo vroolijke stemming van uw hart, door het verhaal van mijn ongeluk, te bederven.

- O neen, Maria! vrees dat niet. Nauwelijks eenige dagen kennen wij elkander en reeds stel ik het hoogste belang in alles wat u betreft. Gij zijt ook zoo goed; wie zou u niet beminnen! Verhaal mij dus uwe geschiedenis en vrees niet mij te bedroeven, ik zal mij gelukkig achten tranen te storten, indien ik daarmede eenige verzachting aan uw leed kan toebrengen.

- Heb dank, mejuffer, voor dit bewijs uwer genegenheid. Ik voel mij gelukkig een hart gevonden te hebben, waarin ik met vertrouwen het wee dat mij den boezem doorgrieft mag uitstorten.

Evenals gij, mejuffer, werd ik in den schoot der weelde geboren. Mijne ouders waren, wel is waar, geene edellieden, doch mijn vader was een der rijkste kooplieden van het handeldrijvende Antwerpen. Hij beminde mijne moeder, zijne aangebeden vrouw, en mij, de eenige spruit van zijnen echt, met eene onbegrensde liefde. Hij was rijk, maar om die twee geliefde wezens nog gelukkiger te maken wilde hij nog rijker zijn.

Zijne overdrevene liefde maakte hem roekeloos in den koophandel. Het bijna onfeilbaar gelukken van al zijne ondernemingen bracht in hem zulk een vast vertrouwen in zijne eigene kunde en schranderheid te weeg, deed hem zoo vast op zijne gelukster rekenen, dat hij niet vreesde zijne huishouding op den rijksten en schitterendsten voet in te richten, terwijl geene onderneming, hoe gewaagd zij anderen ook voorkwam, hem afschrikte. Meer dan eens zette hij het grootste deel zijner fortuin in eens op het spel, en telkens bracht de uitslag hem nieuwe winsten aan.

Intusschen sleet ik onbezorgd de dagen mijner kindsheid, omringd door de zorgen mijner liefderijke moeder, wier armen ik slechts verliet, toen ik later eene schitterende opvoeding zou gaan ontvangen, in eene beroemde kostschool.

O, hoeverre zijn die gelukkige stonden reeds van mij verwijderd! Ik herinner mij nog wel hoe soms als eene donkere wolk over het gelaat mijner anders zoo opgeruimde moeder zweefde; toen wist ik echter nog niet wat zulks beteekende. Dit had ongetwijfeld plaats in die oogenblikken, wanneer zij vreesde dat haar geliefde echtgenoot, door zijne al te groote roekeloosheid en winzucht, wel eens gevaar kon loopen zijne fortuin te verliezen zooals hij die gewonnen had; dan wanneer zij vermoedde dat een slag van het noodlot, dat reeds zoovele roekeloozen heeft ten onder gebracht, ook hem kon treffen en voor altijd beider bestaan, de toekomst van haar kind kon vernietigen.

In die omstandigheden werd ik, opmijn veertiende jaar, naar de kostschool gezonden. Dat ik bitter schreide toen ik afscheid moest nemen van mijne ouders, de eenige wezens welke ik op aarde beminde, is gemakkelijk te begrijpen. Ik bleef in gestadige, drukke briefwisseling met die goede moeder, uit wier omhelzing ik mij niet dan met de grootste moeite had kunnen losrukken. Uit hare brieven vernam ik hoe vurig zij somwijlen mijnen vader smeekte, zich met zijne fortuin, waarmede wij ruim genoeg hadden om onbekommerd, volgens onzen rang te leven, uit den handel terug te trekken. Daartegen wist hij zoovele bezwaren in te brengen dat bidden noch tranen niets aan zijn besluit kon veranderen. De spekulatiezucht was, helaas! bij vader een ontembare drift, eene tweede natuur geworden en hij wilde van geen rusten hooren.

Eindelijk keerde de fortuin, die tot dan toe al zijne ondernemingen had begunstigd, zich van hem af en kwam de tegenspoed hem op zijne beurt bezoeken. Op zekeren morgen ontving hij de tijding dat eene plotselinge daling op eene koopwaar, waarvan hij een ruimen voorraad voorhanden had, hem duizenden deed verliezen. Die tijding verschrikte hem niet, doch zij maakte hem ook niet voorzichtiger. Kalm zegde hij tot mijne moeder:

- Lieve, nu ondervind ik eenmaal op mijne beurt wat het is een groot verlies te lijden. Ik mag echter niet klagen, slechts een gedeelte van het vermogen dat ik met den koophandel vergaard heb, is mij hierdoor ontnomen. Met nieuwen moed ga ik aan 't werk en weldra zal het volkomen hersteld zijn.

Die tijding klonk in het oor mijner moeder als de voorbode van dreigende onheilen.

- O, ik bid u! riep zij uit, ik bid u, wees toch voorzichtig. Indien gij mijnen raad wildet volgen, niet langer zoudt gij uw bestaan, het welzijn van uw kind aan het wisselvallig lot overlaten. Ik smeek u nogmaals, laat ons met hetgeen ons overblijft, stil en tevreden onze dagen slijten en het geluk van ons eigen kind verzekeren.

- Dat zou schoon zijn, zegde hij, altijd even bedaard, indien ik, die nog nooit van het lot iets te lijden had, bij den eersten tegenslag moest den moed verliezen. Neen, ik wil het verlorene terugwinnen, drie-, vierdubbel terugwinnen en het voor de voeten mijner geliefde vrouw leggen. Ik wil de kracht die mij nog overblijft gebruiken om mijn kind rijk en gelukkig te maken. Kom, stel u gerust, lieve, weldra zal ik het genoegen hebben u betere tijdingen mede te deelen en gij zult met mij moeten bekennen dat uw eerste schrik ongegrond, ja kinderachtig was.

Hiermede nam hij van mijne moeder afscheid om zich tot zijne gewone bezigheden te begeven. Moeder toonde zich opgeruimd en tevreden, doch in haar hart gevoelde zij iets dat haar vrees aanjoeg en haar scheen te zeggen: Gij zijt nog niet aan het einde uwer rampen!

Maar al te spoedig verwezenlijkte zich dat angstig voorgevoel. In plaats van de betere tijding, welke mijn vader aan zijne echtgenoote voorspeld had, ging er schier geene week voorbij zonder dat eene nieuwe ramp hem overviel. Handelshuizen met welke hij jaren lang zaken had gedaan, wier stevigheid nooit den minsten twijfel had geduld en in welker kassen hij zijne kapitalen zoo veilig achtte als in zijne eigene, staakten, het een na het andere, hunne betalingen. Het kwam zoo verre dat hij besloot aan mijne moeder niets meer te zeggen, en toch werd hij niet voorzichtiger. Integendeel, de razernij der wan hoop maakte zich van zijn hart meester en hoe meer hij verloor, hoe meer hij waagde, om terug in het bezit van het verlorene te geraken. Mijne arme moeder beefde van angst telkens dat zij hem tot haar zag naderen, want hij, de goedheid zelve, was stuursch en barsch voor haar geworden, zoodanig dat zij zich eindelijk niet verder kon bedwingen en in zijne tegenwoordigheid in tranen losberstte. Dan kwamen hem ook de tranen in de oogen en hare hand aan zijne lippen drukkende, vroeg hij haar smeekend om vergiffenis.

Nogmaals smeekte hem alsdan mijne moeder, dat hij toch het weinige dat hem nog overbleef uit de onvermijdelijke schipbreuk redden zou, maar te vergeefs!

- Neen, duizendmaal neen, riep hij uit, ik, een der grootste kooplieden van Antwerpen, zou arm en verlaten gaan wonen en, wie weet? misschien als klerk op een handelskantoor moeten gaan schrijven, om mijn dagelijksch brood te verdienen! Nooit zou ik mijne vrienden durven onder de oogen komen. Neen, vrouw, nooit!

Van dan af nam hij het besluit, zonder hare kennis eene wanhopige poging te wagen, waartoe zijn krediet hem nog de middelen verleende. Viel zij goed uit, zijn fortuin kon grootendeels hersteld zijn, maar viel zij tegen, dan stond hij voor het afgrijselijke spook dat men bankroet noemt.

III.

Drie jaren had ik alsdan reeds in de kostschool doorgebracht. Langzamerhand was ik dat leven gewoon geworden en, omringd door de liefde en de zorgen der goede kloosterzusters die het gesticht bestuurden, had ik mij daar gansch gelukkig en tevreden gevoeld, indien niet een onweêrstaanbare zucht naar het bijzijn mijner goede moeder mij gestadig het hart vervuld had.

Telken jare, wanneer de vakantietijd naderde, voelde ik mijn hart kloppen van ongeduldig verlangen naar den stond waarop ik haar nog eens zou mogen omhelzen en eenige dagen in haar gezelschap slijten. Zij brandde telkens van verlangen om mij weêr te zien en scheen gansch te herleven wanneer zij mij terug aan hare zijde vond. Wel is waar bemerkte ik met droefheid dat zii die bij mijn vertrek naar de kostschool nog bloeiend van gezondheid was, allengs scheen te verkwijnen. Zij bekende mij dat zij ziekelijk was, doch dit had, volgens haar zeggen, niets te beduiden en zij zou weldra hersteld zijn. Wat de ware oorzaak harer verkwijning en den staat onzer fortuin betrof, dit alles hield zij zorgvuldig voor mij verborgen.

Zoo zou dan binnen eenige weken de gewenschte dag komen waarop ik mij gansch verrukt in hare armen zou bevinden. Vol van dit troostend denkbeeld telde ik verlangend de dagen, welke mij nog van het oogenblik des wederziens scheidden. Op eens word ik uit het midden mijner gezellinnen geroepen, daar de eerwaarde overste van het gesticht mij wenschte te spreken. Een angstig voorgevoel beneep mij het hart en bevend naderde ik de goede zuster. Zwijgend overhandigde zij mij eenen brief, welken zij, zooals gewoonlijk, vooraf gelezen had. Toen ik den brief reeds in de hand hield en op het punt was kennis van zijnen inhoud te nemen, zegde zij mij, met eene van tranen bewogene stem: ‘Mijn kind, houd u sterk, en denk dat de wil des Heeren alles voor ons ten beste schikt.’

Sidderend trok ik den brief open. Hij was door eene vreemde hand geschreven en bevatte in weinige regelen het verschrikkelijk nieuws dat mij als een donderslag op het hoofd viel: ‘Maria, uwe moeder is ernstig ziek en wenscht u spoedig aan hare zijde te zien.’ O, hoe groot scheen mij op dit oogenblik de afstand die mij van mijne moeder scheidde! Het rijtuig dat mij tot haar voerde, scheen mij over den weg te kruipen en in mijne wanhoop riep ik alle oogenblikken uit: O, mijne moeder, misschien kom ik te laat!

Eindelijk kwam ik aan onze woning. In een oogwenk was ik uit het rijtuig gesprongen en bevond ik mij in hare kamer. Daar lag die goede moeder, op het ziekbed uitgestrekt. Maar was zij het wel? Bleek als eene afgestorvene, uitgemergeld en met de sporen van het grievendst zielewee op het gelaat! Een pijnlijke gil ontsnapte mijne benauwde borst. Moeder, lieve moeder! riep ik uit, en berstte los in een tranenvloed. Het was dan alzoo dat ik haar moest terugzien naar wier omhelzing ik zoolang reeds en zoo vurig gesnakt had!

Dit was echter nog niet alles. Nu zou ik eindelijk de oorzaak vernemen die haar langzaam had doen kwijnen en haar tot den toestand had gebracht waarin ik haar thans terugvond. Nadat ik de geliefde zieke weenend omhelsd had, legde zij hare vermagerde hand in de mijne en sprak met eene verzwakte en door zuchten onderbrokene stem: ‘Arm kind, wat zal er van u geworden? Slechts weinige dagen blijven er mij nog te leven over, en gij... helaas! u wacht misschien eene rampvolle toekomst, want..... uw vader, uw ongelukkige vader, mijn kind, heeft niet alleen alles wat hij bezit in den handel verloren, maar daarenboven kleeft nog een vlek op onzen naam, want hij is.... o, mijn God! ik durf het vreeselijke woord niet uitspreken.....’

Ik begreep er niets van en smeekte mijne moeder zich te bedaren en mij het vreeselijke

[p. 184]

woord dat haar zooveel afschuw inboezemde toe te vertrouwen.

Nauwelijks hoorbaar zuchtte zij: ‘Maria, uw vader... vergeef het hem, hij is een bankroetier...’ En machteloos viel zij achterover.

Voor het oogenblik trof mij die slag het minste. Alleen de uitwerking welke hij op mijne goede moeder uitoefende, maakte een diepen indruk op mijn hart en het denkbeeld van haar, mijne eenige vriendin, mijn schutsengel op aarde, voor altijd te moeten verlaten, dat denkbeeld was mij een doodsteek.

‘O neen, lieve moeder, riep ik uit, eerder op mijne gedachten dan op hare woorden antwoordende, neen, gij zult niet sterven, gij zult uwe Maria niet verlaten! Vrees niet voor de toekomst. Zijn wij arm, welnu, met u zal het nederigste lot mij niet te zwaar vallen, ik ben jong, ik zal moed hebben en voor u, voor vader zal ik werken.’

Toen kwam mijn vader, die bij mijne tehuiskomst afwezig was, de kamer der zieke binnen. Ik liep naar hem toe en wilde hem omhelzen, maar langzaam weerde hij mij van zich af, bedekte zich het gelaat met de beide handen en snikte: ‘O mijn kind! Kunt gij het mij ooit vergeven dat ik uwe moeder en u aldus in het ongeluk gestort heb? Helaas, niets dan eene overdrevene liefde tot u beiden dreef mij tot dit uiterste. Ik kon er mij niet aan gewennen, de twee wezens, die ik het meest op aarde beminde, tot eenen staat gebracht te zien die harer niet waardig was. Ik dacht u geschapen om naast de rijksten in prach en weelde te schitteren! Daarom spande ik eene uiterste poging in om de verlorene fortuin terug te winnen, daarom waagde ik niet alleen hetgeen mij nog toebehoorde, maar mijne eer, die ook de uwe en die uwer moeder was; mijn vroeger geluk gaf mij dien moed en ziedaar thans waar mijne roekeloosheid u gebracht heeft. O, mijne Maria, ik ben wel plichtig!....’

Een tranenvloed vergezelde die woorden. Toen kon ik het niet langer meer volhouden. ‘Zwijg, vader, riep ik uit, laat ons aan die zaken niet langer denken. Wat God ons ontnomen heeft, kan Hij ons nog terugschenken. Kom, lieve vader, droog uwe tranen, die treurige tooneelen ontstellen moeder te zeer; laat ons die niet meer vernieuwen en den Heere bidden opdat zij spoedig moge herstellen. Dan zullen wij nog gelukkige dagen beleven.’

Maar mijne arme moeder herstelde niet meer. Dagelijks namen hare krachten meer en meer af. Het verdriet had haar te lang reeds ondermijnd en de laatste schok was al te hevig geweest. Nauwelijks had ik acht dagen aan hare bedsponde gewaakt, toen zij den laatsten adem uitblies. U zeggen, mejüffer, wat oneindige smart ik bij die pijnlijke scheiding heb uitgestaan, is mij onmogelijk. Nauwelijks had ik de kracht om de dierbare doode naar hare laatste rustplaats te vergezellen en toch wilde ik haar dit laatste blijk van liefde geven, want het getal der vrienden die haar naar de grafstede volgden, was klein. Toen ik weêr tehuis kwam, was alles ledig, alles doodsch rondom mij, eene koude huivering liep mij door al de leden, ik zeeg machteloos op eenen stoel neêr en wist verder niet wat er rondom mij gebeurde.

EEN NIEUW TURKSCH REUZENKANON.

En vader? Arme, ongelukkige vader! Het denkbeeld, dat hij de oorzaak was van den dood zijner geliefde echtgenoote, was hem zoo onverdragelijk, dat hij in de oogen van al wie hem naderde zijn vonnis scheen te lezen. Vooral mij ontvluchtte hij overal waar hij kon. Uren lang zat hij sprakeloos met de oogen op hetzelfde voorwerp gevestigd. Weldra deden zich alle de voorteekens op van die verschrikkelijke ziekte welke men krankzinnigheid noemt. Reeds herkende hij in mij zijn kind niet meer. Eene nieuwe scheiding, even pijnlijk als die waarvan mijn hart reeds bloedde, stond mij te wachten.

Onmeedoogende menschen legden mij intusschen den toestand, waarin ik mij bevond, in al zijne afgrijselijke naaktheid, voor oogen. Ons huis, onze meubelen, alles wat ons niet alleen tot gemak en weelde, maar zelfs tot het onmis baarste gebruik had gediend, zag ik voor mijne oogen aan den meestbiedende verkoopen. Daarna werd, op zekeren morgen, mijn arme vader uit mijne armen gerukt en in een gesloten rijtuig naar een gesticht voor krankzinnigen overgebracht. Hij liet zich als een kind behandelen en sprak tot mij geen woord, wierp mij zelfs geen blik tot afscheid toe.

Nu bevond ik mij gansch alleen in de wereld, ik die nog geene zorg gekend had en niet wist wat het zeggen wil zelf voor zijn bestaan te moeten zorgen. En niets bleef mij over dan de krachten van een zeventienjarig meisje zonder ondervinding en een naam, waar de schandvlek van het bankroet op kleefde!

Niet wetende waarheen mijne schreden te wenden, voerde mijne eerste beweging mij naar het graf mijner moeder. Daar liet ik den vrijen loop aan mijne tranen, en schreide tot den Hemel dat Hij zich eener arme verlatene weeze zou ontfermen. Na daar lang gebeden en geweend te hebben, voelde ik mij eenigszins gesterkt en stond op. Maar waar zou ik mij thans heen begeven? Toen herinnerde ik mij den naam van een ouden vriend mijns vaders en aanstonds ging ik zijne woning opzoeken.

Hij ontving mij vriendelijk en vroeg medelijdend naar mijnen toestand. Toen ik hem alles gezegd had, nam hij mij bij de hand en zegde: ‘Troost u, mijn kind, ik zal trachten voor u te zorgen. De opvoeding welke gij genoten hebt, zal u wellicht de gelegenheid bezorgen om eerlijk uw brood te verdienen. Intusschen zult gij in mijne woning verblijven totdat ik eene geschikte plaats voor u gevonden heb.’ Ik aanvaardde dit aanbod met de grootste dankbaarheid en was gedurende den tijd, welken ik in het huis van den vriend mijns vaders verbleef, het voorwerp der teederste zorgen. Had ik daar maar kunnen blijven! maar neen, zooveel kon ik van den braven man niet verlangen. Weldra herstelden mijne krachten en op zekeren dag kwam mijn weldoener mij melden dat de plaats, welke hij voor mij gezocht had, gevonden was.

‘Gij treedt,’ zegde hij mij, ‘in dienst van den heer P. te R. in Westvlaanderen, als onderwijzeres zijner kinderen. Ik hoop dat gij u van die taak naar behooren zult kunnen kwijten. Overigens, M.P. is een deftig man, bij wien gij u ongetwijfeld wel zult bevinden en zoo het anders ware, verzoek ik u mij dit aanstonds te laten weten.’

Ik bedankte hartelijk mijnen weldoener voor zijne belangstelling in het lot der arme weeze en vertrok. Ongaarne scheidde ik van hem en zijn huisgezin, die mij reeds dierbaar geworden waren en een droevigen blik van afscheid wierp ik op de geboortestad, waar ik zoo gelukkig de dagen mijner kindsheid had gesleten en waar ik thans het graf eener moeder en een armen krankzinnigen vader achterliet. Allengskens nochtans rees eene flauwe hoop in mijnen boezem en durfde ik droomen dat er nog schoone dagen voor mij weggelegd waren.

(Wordt vervolgd.)