De Belgische Illustratie. Jaargang 6

Macaulay's profecy.

Thomas Babington Macaulay werd den 25 October 1800, te Rothey Temple in Leicestershire, waar zijn oom, Thomas Babington, woonde, geboren. Hij is ontegenzeggelijk de grootste van Engelands historieschrijvers van dezen tijd.

Na vier jaren in eene rechterlijke bediening werkzaam te zijn geweest, werd hij in 1830 tot lid van het parlement gekozen. Niet alleen als historieschrijver en dichter, maar ook als redenaar maakte hij naam. Niet zelden vindt men dezen laatsten gemengd in de ministerieele Samenstellingen.

In 1857 werd hij door koningin

[p. 42]

Victoria in den hoogen adel opgenomen en tot pair van Engeland benoemd.

Sedert jaren werd Macaulay door een vermoeienden hoest gekweld en stierf den 28 December 1859. Den 9 Januari 1860 werd zijn lijk in de Westminster-abbey begraven.

En nu de profecy, waarin Gustave Doré volle vlucht aan zijn fantastisch talent gegeven heeft?

In zijne geschiedenis van Engeland bespreekt de protestant Macaulay, de werking en den invloed der katholieke Kerk in zijn vaderland, en hij werpt dengenen, die den ondergang dezer Kerk voorspellen, de volgende profetische woorden toe:

‘Niets verdient meer ons oplettend onderzoek dan de katholieke Kerk. De twee groote tijdperken der beschaving werden door haar aan elkander verbonden. De fierste koningshuizen dagteekenen eerst van gisteren, vergeleken bij de rei bisschoppen van Rome. Van den Paus die Napoleon kroonde in de negentiende eeuw, klimt zij zonder afbreken op tot den Paus, die Pepijn in de achtste eeuw kroonde, en verre achter Pepijn strekt zich die doorluchtige rei van vorsten uit.

De republiek van Venetië komt haar het meest nabij in ouderdom, maar jong is die republiek in vergelijking van den pauselijken troon, en bovendien de republiek van Venetië is verdwenen, maar het pausdom leeft nog. Nog leeft het, niet kwijnend, niet als eene eerbiedwaardige relikwie, maar vol jeugd en kracht.

De Kerk van Rome zendt nog hare missionnarissen tot aan het uiteinde der aarde; nog biedt zij moedig weêrstand aan de vijandige vorsten; nooit waren hare kinderen zoo talrijk als tegenwoordig. Wat zij in de Oude Wereld verloor, heeft de Nieuwe Wereld haar ruim vergoed.

Honderd en vijftig millioenen eeren de katholieke Kerk als hunne moeder, en wat zou ons aan haar spoedig verval doen denken? Al hetgeen heden op staatkundig of godsdienstig gebied in Europa bestaat, heeft zij zien geboren worden, en zij zal allen zien sterven.

Groot was zij en geëerbiedigd eer de Saksers den engelschen grond betraden, eer de Franken over den Rijn trokken; toen de grieksche welsprekendheid in Antiochië bloeide; toen in Mekka 's tempel nog voor afgoden werd geknield. En zij zal er nog zijn, de Kerk van Rome, onverminderd in levenskracht en bloei, als een Nieuw-Zeelander in een der gebroken gewelven van de Londen-brug zal plaats nemen, om, in eene onafzienbare eenzaamheid, de bouwvallen te teekenen van de kathedraal van St. Paul.’

Dat is, zij zal er nog zijn, als de beschaving van Europa naar de Nieuwe Wereld zal ziju overgeplaatst, en de nu onbeschaafde wilde, als kunstlievend tourist, door de puinen van het onbewoonde Londen dwalen zal. Ziedaar het onderwerp van Doré's fantazij.

Willen nu de hooger gezegde regelen zeggen, dat Macaulay in alles der katholieke Kerk genegen was? Neen, hij doet haar recht, hij erkent haar als een onomstootbaar feit; maar Macaulay is en blijft een protestant, die den liefderijken geest van het Katholicisme niet begrijpt en deaen ook meer dan eens aanvalt, denkende dat alleen de afscheuring met Rome, Engeland's kracht was.