Band. Jaargang 18

[p. 254]

11 Juli

HET IS NIET TE VEEL ALS WIJ EEN keer in een jaar ons volk vieren, zoals wij onze echtgenoten, kinderen en vrienden vieren als het hun feestdag is. Ons volk dat zijn wijzelf, wij Vlamingen, waar wij ook wonen. Anderen zullen het niet doen in onze plaats. Zij hebben hun dag, en wij vinden het schoon dat zij er een feestdag van maken. Degenen die zich afzijdig houden doen ons denken: waarom doen zij niet mede? Hebben zij misschien geen volk en geen land, geen idealen en alleen maar belangen ? Wij voelen aan dat er iets gedwongen bij hen is, een tekort aan natuurlijkheid, een teveel aan zelfgenoegzaamheid. Wij zouden ons kleineren in de ogen van degelijke en verstandige mensen, als wij ons op de 11de Juli moesten afzonderen van de gemeenschap waartoe wij behoren. Ons feest is tegen niemand gericht. Wij belijden slechts dat wij Vlamingen zijn en als wij niet meer moesten bestaan dat er een stukje zou ontbreken in de waaier die de mensheid, dat geheel van volkeren, is. Er zou iets onvervangbaars verloren gaan. Neemt al wat Vlaams is, door Vlamingen gemaakt en gedaan werd, uit de geschiedenis weg - en de gehele mensheid is armer geworden.

Daarom mogen wij de betekenis van onze Guldensporendag niet beperken tot de herdenking van een roemrijk wapenfeit uit het verleden. Hij gaat het belang van een toevallige overwinning, nu zeseneenhalve eeuw geleden, ver te boven. Want hij sluit alles in wat ondernomen werd en zal ondernomen worden om het welzijn van ons volk te behartigen. Van dat deel der mensheid dus, waarvoor wij in moeten staan, omdat het onze plicht en ons recht is. Vlaggen en liederen, toespraken en vergaderingen, zijn dan maar bijkomstige, ofschoon noodzakelijke uitingen van een innerlijke en diep menselijke gesteltenis.

Verleden, heden en toekomst worden vandaag één, omdat wij ook als mensen een verleden hebben, een heden beleven en toekomst willen maken.

Het verleden, dat is het werk van al degenen die ons in de loop der tijden voorafgegaan zijn. Dat is hun strijd en hun liefde. Dat is de grond die zij ontgonnen en vruchtbaar maakten. Dat zijn de steden en dorpen, havens en

[p. 255]

werven, fabrieken en werkhuizen, die wij gekregen hebben. Dat zijn de grote daden en ontdekkingen, heldendaden en kunstwerken waarop wij bogen. Dat zijn de miljoenen Vlamingen, die gestorven zijn en toch in ons verder leven. Dat is de erfschat die wij aan onze kinderen door moeten geven.

Het heden is de tijd en de ruimte waarin wij leven, ons vaderland in Europa en Afrika, onze broodwinning, onze zorgen, onze hoop en onze ontembare wil om ons te handhaven en onze persoonlijkheid als volk en mens te volmaken. Het heden is ondernemingslust en moed, arbeid en vooruitgang. Het is denken, willen, scheppen. Moeilijkheden overwinnen. Houden van onze naastbestaanden. Bij onze vrienden staan. Met ons volk begaan zijn, zo Vlaams in handel en wandel als het kan. Onze taal spreken, onze pers steunen, tot onze verenigingen toetreden, onze scholen bevolken, onze feesten bijwonen, de groei van ons volk als levende cellen medeleven.

De toekomst is de voortzetting van verleden en heden, verrijkt door de aanbrengst van ons denken en streven. Wat wij voor ogen moeten houden is de ideale toestand waarin ons volk zich zou moeten en kunnen bevinden. Zonder ons uit elkaar te laten slaan door meningsverschillen die onvermijdelijk zijn, komt het er dan op aan door de daad van iedere dag de verwezenlijking van die staat in de hand te werken, ieder op zijn plaats, eerlijk, open, met de middelen waarover men beschikt. Het ongeluk van ons volk is altijd geweest dat het macht en trouw niet kan verenigen. Toch is deze boodschap de belangrijkste waaraan wij gevolg kunnen geven: verovert macht, blijft trouw. Door de vereniging van die twee zaken, macht en trouw, is de toekomst van het Vlaamse Volk veilig gesteld.

Een kultuur die zich moet bevestigen tegen zware tegenstanden in en de kracht kan opbrengen om ze te overwinnen, bezit het vermogen tot grootheid en adel. Laten wij, Vlaamse Vrienden, met zekerheid en vreugde daaraan denken. Laten wij glimlachend en rustig vooruitgaan en tussenin op deze ene, slechts ieder jaar eens terugkerende Guldensporendag, geestdriftig vieren, Vlaams, sterk en trouw.

André Demedts.