Band. Jaargang 18

[p. 121]

[Nummer 4]

[Voorwoord]

JOS. DE HAES, - de begenadigde dichter en een der meest gewetensvolle critici van de generatie die na de jongste oorlog aan het woord kwam, - verklaarde onlangs, naar aanleiding van de toekenning van de driejaarlijkse staatsprijs voor Poëzie (periode 56-57-58), hoe moeilijk het voor een jury soms is om tot een uitslag te komen die iedereen bevredigt ‘vooral indien zich geen enkel werk aanmeldt dat torenhoog en voor iedereen zichtbaar boven de andere uitsteekt. De jury hoeft zich uit te spreken over werken die elk eigen kwaliteiten hebben, die zo van elkaar verschillen dat het moeilijk wordt ze te vergelijken. Elk jurylid staat daar met eigen voorkeur, met eigen inzicht en geweten. En het is tenslotte de som van die voorkeuren die over de toekenning van de prijs beslist’.

Wij zouden ongeveer hetzelfde kunnen zeggen in verband met onze novellenprijskamp 1958. De leden van de jury, - de Vlaamse letterkundigen Marcel Coole, Maurice Roelants, Emiel Van Hemeldonck, en de plaatselijke competenties Prof. Daniel Biebuyck, prefekt Edward Symoens en Prof. Wilfried De Pauw, - waren eensgezind van oordeel dat geen enkel der gepubliceerde verhalen boven de anekdote is uitgegroeid. Bij ontstentenis van iets buitengewoons dat onbetwistbaar boven de andere inzendingen uitsteekt, was het voor de juryleden niet gemakkelijk om een rangschikking op te maken. Meerdere stukken liggen inderdaad vrij dicht tegen elkaar. Maar er moet nu eenmaal een rangschikking zijn, die dan ook door elk jurylid in eer en geweten werd opgemaakt.

Aangezien het verder onmogelijk is de voltallige jury te Leopoldstad te vergaderen, heeft de redactie dan maar de som gemaakt van de zes gedeeltelijke

[p. 122]

uitslagen; overeenkomstig de aldus bekomen volgorde werd de eerste prijs toegekend aan El Sordo, voor zijn verhaal ‘Intermezzo’ en de tweede prijs aan Amaryllis voor ‘Een mond als een tam-tam.’

Wat het verhaal ‘Intermezzo’ betreft willen wij wel verklappen dat het door twee juryleden eerst geplaatst werd; één jurylid gaf het nummer twee, een ander nummer drie, terwijl de twee overblijvende het slechts op de vijfde plaats rangschikten. Ongetwijfeld zit er een mooie stof in dit verhaal. Er is atmosfeer en milieu-schildering, maar de schriftuur kon sterker zijn.

‘Een mond als een tamtam’ bekwam volgende individuele klasseringen: eenmaal eerste, eenmaal tweede, tweemaal derde, eenmaal vierde en eenmaal zevende. Het jurylid dat dit verhaal eerst rangschikte rechtvaardigde zijn oordeel als volgt: ‘om de humor van het verhaal, dat de grillige geesteskronkel van de inlander vrolijk weergeeft’. En een ander jurylid getuigt: ‘uitstekende schets, niet zozeer typerend voor de ‘mens’ in het algemeen dan wel voor de kongolese mens. Getuigt van veel inzicht, doorzicht, kennis van het milieu en van de ‘Pappenheimers’. Rustig geschreven, het woord steeds in dienst van het gebeurde, zonder kapriolen. Te klassificeren onder de rubriek: letterkundig waardevolle bijdrage tot de folklore van Kongo’.

De redactie van ‘Band’ wenst beide bekroonden van harte geluk. De prijs die zij eerstdaags zullen ontvangen weze hun een aanmoediging om zich verder te volmaken.

Dat de inzenders wier werk niet bekroond werd zich hierom niet laten ontmoedigen: ook ‘Het Nijlpaard Musiti’, ‘Scherven’ en ‘De Vrede komt morgen’ werden elk eenmaal eerst gerangschikt.

Intussen is onze prijskamp 1959 reeds volop aan gang. Wie doet het beter dan de auteurs van ‘De dood van Mijnheer Morez’, ‘Chinkie en Bassy’ en ‘De heilige stenen’? Wij verwachten nog talrijke en degelijke inzendingen.

Mogen wij er ten slotte bij onze abonnenten op aandringen dat zij zonder uitstel hun leesgeld voor 1959 zouden betalen. Zoals ieder jaar hebben wij verondersteld dat wie bij het einde van 1958 zijn abonnement niet afzegde, voor 1959 abonnee gebleven is.

Zij die bovendien nieuwe lezers aangeworven hebben, - en we bedoelen vooral de Vlaamse Vriendenkringen van Coquilhatstad, Kolwezi en Kitega, - gelieven hier onze welgemeende en hartelijke dank te aanvaarden.

BAND