Band. Jaargang 15

[p. 136]

Onrust

Het oude hart verlangt moe van het zwerven
tenslotte toch naar zijn geboorteland,
de koele weiden voor de groene brand
van eeuwig zon op doodgebloede erven.

Men droomt zich wel een huisje in de polder,
met tulpen en margrieten in de tuin,
een rode haard, het dak een beetje schuin,
de koffers leeg en nu voor goed op zolder.

Bedaard de Nieuwe Rotterdammer lezen,
de regen horen zingen aan het raam,
achter een dichte deur met onze naam
en in een eigen bed geborgen wezen.

Dit maakt ons in Djakarta over-vol,
dit, weet ik, zal ik in Calcutta dromen.
Maar eens in Amstelveen strekken de bomen
hun kale takken dwingend naar Schiphol.

Willem Brandt

(uit ‘Gevleugeld Woord’)