Band. Jaargang 14

[p. 412]

Nieuwe verzen

Nergens

Ach, nergens kan de mens zichzelf ontlopen.
Een valk, nog zwaar van slaap, staart uit de oerwoudboom
over het zwarte water van de stroom,
onder de schilferwitte zon der tropen.

Loom slaapt het dorp in het namiddaglicht -
nog roestig - groen en dorstig naar de dauw
vouwden de planten reeds hun vleugels dicht.
Geluidloos als een zwaan drijft ginds een prauw
uit de lianen en het rode riet
tussen de zwarte rotsblokken en klippen.

Gij proeft de geur van brandhout op de lippen
en denkt: ook hier, ook hier ontkom ik niet
aan de roofvogels van het verdriet.

P.G. Buckinx.