Band. Jaargang 13

[p. 299]

Hesbania

Het dorp hangt roerloos midden het heelal
binnen de vleermuisvlerken van de nacht.
Nauw hoorbaar stroomt het water door de gracht
voorbij de burcht, de heuvels en het dal.

De kerkhofmuur, geschonden en ontwijd
door jaren spijt, verbergt uw donker graf:
het groen verdort, de zandsteen brokkelt af
in dodelijke onverschilligheid.

Voorbij, voorgoed voorbij de helle wemeling
der kinderjaren waar mijn hart aan hing,
het huis, de tuin, de bossen en het gras
waarop ik, naast u, ingeslapen was.

Nu bijt als zout het zuiverend verdriet
diep in mijn ziel: het laatste groene hout
dat overschiet in het geraamte van het woud.
Wijl plots, doorheen de brokkelende muur,

de nachtuilogen wit op mij gericht
de heuvelen weerkaatsen en het vuur
dat gij, als Prometheus, gevangen houdt
binnen de splinterende aders van het licht
dat vreemd gaat bloeien in het dunne hout.

P.G. Buckinx