Band. Jaargang 13

[p. 5]

Vista

I

In een zwarte rij
staan de zerk-goyaven
te wachten
tot het eeuwig onverzadigbare
water hen
zal begraven;

II

hun vingers,
gebroken, krom -
verwaaid door
de hete zucht,
grijpen vertwijfeld
de laatste ijle lucht;

III

ze staan daar maar
steunend op elkaar
verloren starend
in hun oneindigheid.

IV

Maar wij,
wij zijn gerust,
omdat de zee zo wijd
is àchter de goyaven.

Leen van der Graaff