Band. Jaargang 12

[p. 362]

‘Stadsnieuws’

LUDO MANNERS, verslaggever voor de rubriek ‘ongevallen’, op bezoek in het hospitaal, nam plaats naast het bed van een zwaargewonde. De man leek er zeer erg aan toe: een archipel van pleisters en naar hij beweerde, inwendige kneuzingen.

- Een meningsverschil gehad? - informeerde de verslaggever.

- Auto-ongeval - bromde de andere, weinig toeschitelijk.

- Zo. Blijkbaar zul jij enkele afspraken moeten maken met een schoonheidsinstituut, die stomen je dan wel weer klaar voor je volgende auto-rodeo. Slachtoffers, die ze met haken en ogen bij elkaar houden, vullen mijn rubriek, snap je?

De man in het bed luisterde niet en keek doelloos de kamer rond, of hij de aanwezigheid van de pers reeds vergeten had.

... Waar heeft de aanrijding plaats gehad en hoe is het in zijn werk gegaan? Natuurlijk lag de schuld aan de chauffeur.

- Praat geen onzin, ik was het die de wagen stuurde.

- O, dat verandert de zaak lichtelijk. Niettemin wil ik het verhaal graag horen.

- Verhaal? Het is geen verhaal, maar een hopeloze mislukking. Ik kan nog steeds niet vatten waarom mijn plan faalde, het was nochtans goed voorbereid. Het is de ergste pech van mijn leven geworden.

- Kom, kom, niet zo pessimistisch, over drie maanden denk je er niet meer aan.

- O nee? Dat is dan maar wat jij denkt. Over drie maanden zal het nog heel wat erger zijn. Jij weet niet wat ik weet - besloot hij vijandig.

- Gelijk heb je, broer, anders zat ik hier immers niet met mijn potloodje naast je bed, wat?

- Och, eigenlijk kan ik het je net zo goed vertellen. Jij bent de eerste met wie ik er over spreek en wellicht ook de enige, want ik weet niet of ik later nog genoeg moed zal kunnen opbrengen om het er nog eens over te hebben.

Je moet weten dat ik me reeds geruime tijd niet te best voel en zoals dat meestal gebeurt, je gaat niet naar de dokter vooraleer er zich werkelijk ernstige stoornissen voordoen en je tenslotte bang wordt. Zo verging het ook mij, uiteindelijk ging ik naar de dokter omdat de kwaal blijkbaar toenam en de kleine pijnstillende middeltjes uit de huisapotheek ondoeltreffend bleven. Ik werd dus onderzocht, inwendig en uitwendig, en zo kreeg ik na verloop van tijd, de afgrijselijke jobstijding dat mijn dagen, of minstens

[p. 363]

maanden, geteld waren. Natuurlijk heeft de dokter niet gezegd dat ik meteen mijn begrafeniskoets moest bestellen, nee, hij gaf me omzichtig de raad, zoals dokters dat zo goed kunnen, om mijn zaken in orde te brengen, voor zover ze nog niet in orde mochten zijn. Zo had ik dan de dodelijke zekerheid dat mijn kwaal ongeneeslijk was, de kwaal waaraan mijn moeder en mijn zuster waren ten onder gegaan, namelijk ‘kanker’.

Ik keek eerst de dokter verbijsterd aan en voelde dan eensklaps mijn hart stilvallen. Het was een akelig gevoel, ik poogde nog wanhopig adem te halen, maar ik viel reeds in een donkere diepte. De reuk van vlugzout bracht me terug aan de oppervlakte en met een uitbundig gevoel van dankbaarheid keerde ik tot het bewustzijn weer. Ik dacht bepaald dat ik de grens reeds overschreden had en aan de overzijde was beland. De wrede werkelijkheid legde echter haar klauw op mijn schouder om me te doen buigen, iedere dag een weinig meer, tot ik moreel en physiek op zou zijn.

Ik ben naar huis gegaan, me erover verbazend dat een man, die ten dode staat opgeschreven, nog gaan kan als ieder ander. Ik heb de mensen op straat begluurd, me afvragend wie onder hen ook zijn eigen doodvonnis in zich omdroeg. Nu ik wist deze wereld spoedig te moeten verlaten, kreeg alles een nieuw en belangwekkend uitzicht. De huizen waren als kleine planeten, waar ongekend leven bloeide. Gezonde mensen straalden een glans uit van onsterfelijkheid naast mij, de terdoodveroordeelde. Een lied, een bloem, het zonlicht, het werd alles zo begerenswaard, zo anders dan ik het mijn ganse leven gekend had. Nooit meer zou ik nog een dag gelukkig zijn, ik was een uitgestotene geworden en tot aan mijn laatste uur zal ik mij een paria blijven voelen. Met niemand sprak ik over het noodlot dat zich aan mij voltrekken ging, de mensen zouden me allicht schuwen en me bekijken of ik een wandelende grafzerk was. Ik heb nooit vermoed dat de waarheid zo ondragelijk kon zijn, daarom mocht niemand het weten. Ik wilde niet mijn leed weerspiegeld zien in al de ogen die me nog zouden bekijken.

Ik zat alleen in mijn kamer, met de gewaarwording of ik een heelkundige bewerking had ondergaan zonder verdoving. Te moeten sterven, ik, die nog geen veertig ben; die nooit het leven geweld heb aangedaan; die zonder hoogten of laagten mijn weg ben gegaan en nooit door enige hartstocht bezeten was, zelfs niet door de lust tot de vrouw. Al mijn belangstelling was steeds uitgegaan naar mijn vak van mechanicien. Ik was alléén zonder eenzaam te zijn en moeilijke problemen was ik immer uit de weg gegaan. En nu, plotseling, stond ik voor het einde. Het mag je als man ongelooflijk voorkomen, maar ik werd bevangen door een panische schrik, bij de gedachte dat ik alléén de onbekende lijn zou moeten overschrijden. Dat kon ik niet, ik wil niet alleen sterven. Een krankzinnigmakende angst bekroop me, iedere maal dat ik trachtte me voor te stellen hoe het zijn zou aan de andere zijde. Hoe zou het zijn door het leven te worden uitgestoten? Is het in een afgrond vallen Mijn moeder heeft eens, na een zware ziekte, gezegd dat het leek of iemand haar in een doos wou sluiten en steeds maar op het deksel drukte, dat gelukkig niet gans was dichtgegaan.

[p. 364]

Hoe het ook moge wezen, iemand moest met me mee als eenmaal het leven de deur achter me dichtsloot. Dat werd voortaan mijn enig streven: de obsessie om een mens die met mij de aarde verliet. Het kon me niet schelen wie, het enige waar het op aan kwam was ‘iemand’.

Iedereen zei dat ik er slecht uitzag en ik werd tevens verschrikkelijk mager. Ik werd meer gesloten dan ooit. De baas van de garage waar ik werkte, weet het aan mijn wankele gezondheid en liet me met rust. Indien iemand het raderwerk van mijn brein had kunnen gadeslaan, hij zou versteld hebben opgekeken van de moorddadige ideeën die daar cirkelden. Ik concentreerde al mijn gedachten op één enkel denkbeeld: hoe ik een metgezel mee over de grens kon krijgen.

Eens heb ik in het park op een bank plaats genomen, naast een sjofel, stokoud mannetje dat zich in de zon te koesteren zat. Ik had het ventje, nauwelijks de naam van ‘levende’ waard, een sigaartje toegestoken en was dan een gesprek begonnen. Gesprek is eigenlijk te veel gezegd, het oudje mompelde zo wat van ‘ja’ of ‘nee’ of iets dat er moest voor doorgaan. Toch kwam er een vleugje leven in de doffe ogen, toen ik vroeg of hij niet naar de dood trachtte. Schrik en afkeer kwamen er op dat oude gezicht, de sukkelaar schoof naar het uiterste punt van de bank en liet duidelijk merken dat hij niets wou te maken hebben met iemand die er zo'n goddeloze taal uitsloeg.

Toen begon ik me te interesseren voor alle moordgeschiedenissen uit de dagbladen en natuurlijk ook uit de detectieveverhalen. Mijn geest draaide op volle toeren om een plan uit te vinden, dat mij het middel zou verschaffen om een ziel, gelijktijdig met de mijne, in het oneindige te doen opgaan. Het kon me niet schelen dat ik mijn eigen leven er misschien moest door verkorten, enkele weken langer leven wogen niet op tegen de vrees alleen te moeten sterven.

Ik kon 's nachts niet meer slapen, bang als ik was door de dood te worden verrast. Wanneer ik uitgeput, soms ingedut was en plotseling weer wakker schrok, zocht ik heimelijk de kamer af of de dood daar soms ergens verdoken zat. Gedurig vroeg ik me af of ik ‘iets’ zou zien en onder welke vorm, zodra mijn uur zou gekomen zijn.

Toen ik half gek getobd was, zonder oplossing, kwam de uitkomst tot mij eenvoudig en doeltreffend naar ik dacht. Op zekere dag waren een oom en tante van de baas, twee bejaarde lieden, op bezoek geweest. Om een of andere reden kon de baas die avond niet van huis en vroeg hij mij, die eveneens chauffeur ben doch zelden de gelegenheid tot rijden krijg, de twee ouderlingen naar het station te brengen met de auto. Mijn hart begon onmiddellijk vlugger te kloppen van blijdschap om de gevonden prooi. Ik wierp de baas een dankbare blik toe en hielp geduldig de oudjes bij het instijgen. Ik zette de motor aan en luisterde glimlachend naar het gezellig gebrom, voor het laatst.

Ik reed uiterst voorzichtig de wagen buiten, doch bleef niet de weg naar het station volgen. Het juichte in mij om de drie die op éénzelfde ogenblik

[p. 365]

zouden sterven. Ik mocht niets aan het toeval overlaten, we moesten gelijktijdig het onbekende ingaan, want hoe kon ik weten of één seconde verschil geen eeuwigheid zou betekenen over de grens?

De oude dame tikte mij op de schouder en zei: ‘Jonge man, wij moeten onze trein halen, rijd dus asjeblief dadelijk naar het station.’

‘Maak u niet ongerust, u zult aanstonds uw bestemming bereiken’, antwoordde ik. Ik voelde me zo licht als een veertje, nu ik de bevrijding nakend wist. Ik had de stadswallen bereikt en eenmaal buiten, koos ik zorgvuldig mijn plek uit: de muur van een fabriek. Ik gooide bruusk het stuur [o]m, drukte de gaspedaal volledig in en wierp me te pletter tegen het grote gebouw. Het enige dat ik me er van herinner zijn de angstkreten om hulp van de beide mensen in de wagen en daarna een ontzettende schok.

Het resultaat is vreselijk bedroevend: de oude dame was op slag dood, haar man stierf bij het morgenkrieken. En ik, nou, mij blijft niets anders over dan mijn kruis weer op te nemen en het te dragen tot ik er onder bezwijk. Iedereen gelooft aan een ongeluk, terwijl het enige ongeluk is dat ik in leven ben gebleven. Ik zal het nooit meer aandurven weer een zelfmoordpoging te wagen, misschien krijg ik er ook nimmer de kans toe.

Louisa Driesen