Band. Jaargang 12

[p. 202]

Metamorphoses

DE zee vloeit als honig binnen de honigraten van rotsen waarin zeesterren en blauwvoeten wonen. Het is zwoel op de cementen baan die leidt naar de kleine haven daar beneden. Het is koel onder de bloeiende kastanjelaren en op de witgeschilderde rustbank waar het meisje zit, dat mij gisteren in de tabakszaak op de zeedijk bediende. Ik ben een verwoed roker en ken iets van tabak. De sigaar die zij mij verkocht was van de heerlijkste tabak die ik ooit heb gerookt. Ik kocht bij haar ook een tabakspot in Delfts-blauw. De kenner alleen kan de waarde appreciëren welke ik er voor betaalde. Nu was het mij niet uitsluitend om de tabakspot te doen. Ik wou ook iets van het vriendelijke verkoopstertje meenemen: het diep-blauwe van haar jonge vranke ogen! (Mijn tabakspot zit nu reeds veilig in mijn reiskoffer. Hij zal, wanneer ik weer thuis ben, prijken op mijn buro, weerspiegeld in de spiegel van het gepolijst blad.)

Zij is rank als een oleander. Zij is zacht als meeuwendons. Zij is rustig als de morgen in dit kleine badplaatsje op de Engelse zuidkust. Ik ken haar sinds gisteravond. Ik ben haar gevolgd. Zij woont in een heerlijke bungalow aan de South Beach. Zij is gaan golfen. Met een nogal plompe vriendin is ze gaan bioscopen en daarna gaan dansen. Ik ken haar reeds heel goed. Ze is de dochter van Major Links, Welsh Guards? Het troetelkind van haar vader. Haar moeder verloor zij nog heel jong. Zij studeerde talen en spreekt vloeiend mijn moedertaal, hetgeen mij verwonderde. Zij kleedt zich netjes, nooit opzichtelijk. Zij houdt van kinderen...

Aangekleed, liggend op mijn ledikant, heb ik de hele nacht met haar gepraat... Het gesprek vlotte als vanzelf. Het vermoeide haar noch mij. Zij vertelde dat zij mijn vaderland kende. Haar vader had haar de oude slagvelden getoond, maar ook de mooiste steden en zijn mensen. Zij had zich met hen onderhouden en koesterde een warme sympathie voor ze. Misschien had ik haar wel eerder ontmoet: op de trein, op de tram, op de plezierboot van A.? Voor mij was het liefde op het eerste zicht. Voor haar?... Dat kon een vrouw niet zeggen. Maar wat bewees dit? Dat ze ook van mij hield, dat zij van mij zou houden...

Ik stond bij de gele catalpa en mijn hart bonsde. Zovelen waren mij reeds ontglipt. Ik stond bij de uiterste grens van mijn verdriet, met vergezichten van geluk voor mij, verder reikend dan de zee tussen de hoge rotsen, verder dan...

Een blauwvoet cirkelt naar het strand beneen...

[p. 203]

Zovelen zijn mij ontglipt... Daar was het meisje met het kastanje-bruin haar, dochter van een rentenierend stationcheffetje. Wanneer ik haar achtervolgde in de meersen, langs de rivier, naar de mastbossen toe, was zij niet vlugger dan ik; maar, wanneer ik haar wou toespreken, was zij plots veranderd in een hazelaar, waarin de wind wild-vreemd muziek voortjoeg... Zij was een dichteres.

Daar was Anastasia, een oude jonge dochter. Mooi was ze niet, maar ik kon met haar praten. Zij liet mij alles zeggen wat mij op het hart lag. Zij luisterde aandachtig. Zij was vol begrip. Maar zij wist niet hoe te beminnen. Zij hield van het land, van de buitenlucht. Zij was bij een tante opgevoed op een hoeve. Rijke boeren.

Uit pure liefhebberij had ze jarenlang koeien gemolken. Vele avonden hebben wij samen gezeten onder een O.L. Vrouw-kapelletje. Doch, wanneer ik haar wou omhelzen en zoenen... Het was alsof ik een jong kalf aan mijn borst drukte... Met onzeggelijk droeve ogen zag het mij aan... Anastasia, mijn groen-geoogde...

En dan Friedja.

Zij was klein, blond, noors. Als een bergbeek. Ik volgde haar tot in haar vaderland. Zij kende Grieg's zoon, waarop zij verliefd was, als op zijn vader die ze niet gekend had. Zij speelde piano en tekende. Ook zij ontkwam. Ik stamelde mijn liefde voor haar uit in verzen welke nooit het daglicht zullen zien. Zij liet mij aan mijn stamelingen over bij het vallen van de avond over de Oslo-fjord. Het gezicht is onvergetelijk. Zij was de meeuw die over het water een afwijzend neen schreef...

Ik heb nadien leren op mijn hoede zijn. Ik heb veel gereisd. Ik heb geen vrouwen meer nagejaagd. Wat heeft het mij gebracht? Ik sta bij de uiterste grens van mijn verdriet, voor een vergezicht van geluk...

Het meisje kijkt mijn kant uit. Dan weer over zee. Terug naar mij.

Och, ik zit weldra bij haar op de witte bank, de witte bank die een altaar wordt, wij zitten er samen voor, de priester geeft ons zijn zegen... wij gaan naar huis tussen een haag van juichende vrienden en kennissen... wij...

Kijk, ze komt mijn richting. Het meisje met het engelen-haar. Op lichte sandaaltjes. Met lichte voetjes. Als een engel schrijdt zij voorbij... Als een engel! Maar zij herkent mij niet!...

Er blijft mij niets anders over dan in zee te springen... tenzij...

A.K. Rottiers