Band. Jaargang 11

[p. 49]

Lustrumviering V.V.K. Elisabethstad

Op 29 November j.l. vierde de Vlaamse Vriendenkring van Elisabethstad op luisterrijke wijze zijn eerste lustrum. Bij deze gelegenheid ontvingen we van onze vrienden uit Katanga volgend schrijven:

Waarde heer Hoofdredacteur,

Het zal U zeker verheugen te vernemen dat de Vlaamse Vriendenkring van Elisabethstad op 29 November e.k. zijn eerste lustrum viert.

Dit feit zal onder de Vlamingen van de hoofdstad van Katanga niet onopgemerkt voorbijgaan, doch integendeel met de nodige luister worden omgeven.

Band is de eerste geweest om het aan te durven een Vlaamse actie in Kongo te voeren: alle Vlamingen in de Kolonie en ook in het moederland zullen dat nooit vergeten. Waar Band voorging, daar zijn de Vlaamse Vriendenkringen gevolgd, en het eerst van al de V.V.K. van Elisabethstad.

Naast de gelukkige actie van Band is het, U zal dat geredelijk toegeven, ook gedeeltelijk aan de werking van de Vlaamse Vriendenkringen in Kongo te danken dat de toestand voor de Vlamingen in de Kolonie enigszins in hun voordeel is gewijzigd.

Ter gelegenheid van dit lustrum zenden wij U zeer graag onze broederlijke Vlaamse groet, in de hoop dat de eensgezindheid onder alle Vlamingen, en dus ook tussen Band en de V.V.K., steeds zal mogen bewaard blijven. Deze band immers maakt onze sterkte uit, een sterkte welke we nog broodnodig hebben indien we het doel willen bereiken dat we ons hebben gesteld, namelijk van de Kolonie een land te maken, waar ook de Vlamingen zich thuis gevoelen, om er te kunnen werken aan de grootheid van dit jonge Rijk, met zijn zwarte en blanke bevolking.

Aanvaard, Waarde Heer Hoofdredakteur, de verzekering van onze sympathie, medewerking en trouw,

Het Bestuur van de V.V.K.

In naam van ‘Band’ heeft onze hoofdredacteur, Dr H.A.A. Cornelis, volgend antwoord gestuurd aan Dr E. Ghyoot, voorzitter van de Vlaamse Vriendenkring van Elisabethstad:

Mijn waarde Voorzitter en Vriend,

Het zal wel overbodig zijn er op aan te dringen hoezeer het me spijt bij uwe luisterrijke lustrumviering niet te kunnen aanwezig zijn. Het idee van een Vlaams gezelschapsleven, zoals het door de Vriendenkringen werd

[p. 50]

uitgewerkt, - en aan Elisabethstad dient de hulde te worden gebracht dat het daar het eerst in de werkelijkheid werd overgebracht -, dit idee schijnt ons allemaal nog zo nieuw. En nu komt reeds het bericht dat de eerste kring in Belgisch-Kongo vijf jaren oud is. Naar uw voorbeeld hebben de Vlamingen over gans Kongo hun gezelschapsleven georganiseerd. Tien Vlaamse Vriendenkringen zijn reeds gegroeid uit uw initiatief, en nog steeds komen er nieuwe bij. Ik heb onlangs nog het genoegen gehad het Bestuur van uw kring te ontmoeten en kan getuigen, dat de vijf jaren bestaan niets hebben afgedaan van de vinnigheid, het enthusiasme der eerste dagen.

Dat ik U thans deze boodschap kan sturen, doet me zo veel te meer genoegen, daar gij persoonlijk een der pionniers van Band zijt geweest. Wij hebben samen de moeilijkheden der allereerste uren doorleefd. Het bestaan onder de tropen is nu eenmaal zo, dat de blanken voortdurend komen en gaan. Daarom kunnen wij met vreugde vaststellen, dat het werk dat wij eens hebben ondernomen, niet meer van enkele personen afhangt, niet langer het tijdelijke en voorbijgaande karakter draagt van hunne aanwezigheid. De komende generatie, die sinds de oorlog dit gebied is komen bevolken, heeft van meet af aan de handen uit de mouwen gestoken. Het is voor ons een verheugend verschijnsel dat het Vlaamse leven een permanent karakter heeft gekregen.

Het is opvallend, dat, van in den beginne, de Vlaamse Vriendenkringen niet alleen met overtuiging maar ook met diepe ernst hebben gehandeld. Zij hebben ingezien dat degelijkheid en waardigheid de beste wapens zouden zijn in de enigszins ongelijke strijd die wij hadden te voeren. Wel hebben zij, zoals Band vroeger en nu, tegenstand en misprijzen op hun weg ontmoet, wanneer het niet ging om kinderachtige verdachtmaking of doodgewone laster. Het is misschien de grootste verdienste der Vlamingen in dit land, dat zij dit alles onverstoord over zich hebben laten gaan. Wij kunnen anderzijds toch vaststellen dat zij eerbied en aanzien hebben verworven. Zij hebben slechts gesproken wanneer het nodig was, zij hebben zich geïmponeerd en niet opgedrongen. Daar waar enkele jaren geleden niets bestond, hebben zij een kultuurleven geschapen, dat voor geen ander in Kongo moet onderdoen.

De gedraging der Belgen in Kongo is beïnvloed door de plaatselijke omstandigheden. Het is mij opgevallen dat de verschillende Vlaamse Vriendenkringen ook verschillende atmosferen scheppen. (Ik hoop dat deze nuancering zal blijven bestaan. In elke samenleving vindt men ze immers terug). Zij betekenen geenszins verzwakking maar wel vitaliteit. Zij getuigen inderdaad van de gehechtheid aan de fundamentele beginselen. Laten wij elke gedachte van nivellering afwijzen. Doorheen de schakeringen blijkt duidelijk genoeg dat allen op het gebied der essentiële belangen hetzelfde willen en hetzelfde verwerpen. Het overige is slechts een kwestie van maat en graad.

Laten wij er steeds van overtuigd blijven dat de plaats, die wij in deze gemeenschap hebben in te nemen, door onze houding en door onze degelijkheid zal worden bepaald. Laten wij ook niet vergeten, dat de verwe-

[p. 51]

zenlijkingen dienen te worden gezien in verhouding tot de inlandse bevolking. Wij kunnen dit dominerende element niet uit het oog verliezen.

De Vlaamse Vriendenkring van Elisabethstad heeft de dankbaarheid en de sympathie van alle Vlamingen in Kongo verdiend en ook verworven. Juist in uwe stad was het misschien het moeilijkst van al. En toch zijt gij er van meet af aan in geslaagd een standing te bereiken en te behouden, die de eerbied afdwingt.

Het is mij een grote vreugde de Vlaamse Vriendenkring van Elisabethstad in naam van Band en in mijn eigen naam van harte geluk te wensen bij dit eerste lustrum. Nog vele andere mogen en zullen volgen, mijlpalen in een verstandige maar overtuigde en enthusiaste actie, ten bate van ons volk, ten bate van België en ten bate van Kongo, dit land dat wij het onze hebben gemaakt.

Met genegen groeten,

H.A.A. CORNELIS,

Hoofdredacteur van Band.

Wij hebben het nuttig geoordeeld deze briefwisseling te publiceren, omdat zij eens te meer de nadruk legt op DE BAND die ons allen samenhoudt, en die Guido Gezelle destijds in dat heerlijk vers bezongen heeft als (zijn) ‘hert en ziel en tongenband’.

BAND