Arsenaal. Jaargang 2

Aan de dichters.

Wie door de nevels grijpen wil,
hij vat het waas, maar niet het wezen -
hij kust de sluier en ginds stil
glimlacht de vrouw, opnieuw verrezen.

Zij rijst, verdwijnt, maar doet altoos
de liefdeshunker heter branden -
Doch nader niet, zij doet U boos
als wrak aan hare voeten stranden.

[p. 249]

 

En toch hebt gij haar lief: de Vrouw,

 

het eerste en het laatst' verlangen.

 

Eén Zomernacht was zij U trouw

 

en liet in U de weemoed hangen.

 

 

 

Bedrieg die schoonheid van haar blik,

 

zij zal zich met geen slaaf verlagen -

 

maar schoonheid schenkt zij met een snik

 

aan hen die enkel 't leven vragen.

 

 

 

Rik Lanckrock.