Arsenaal. Jaargang 2

Satan's vloek.

Tusschen onz' harten grijnst een diep ravijn
waarvan de kloof door 't leven werd geslagen.
Hoe erg ik ook verlang bij u te zijn:
Men kan aan 't leven niet het leven vragen.

Orfeus zocht liefde in den ondergrond,
maar werd zijn liefde door den dood ontnomen,
ik volgde 't leven om één liefdestond:
mijn eigen buit heeft mij tot slaaf genomen!

Uw hart, gekneusd, rolde den afgrond in.
Mijn hart is 't uw' gevolgd in duistre holen.
Van steen en rots ontving ik doemenis,
mijn liefde bleef, tot straf, in 't duister dolen.

Noch mensch, noch God hebben den val belet.
Wij zonken, dieper, meer gewond, geschonden.
Dezelfde liefde werd door haat besmet:
wij hebben saam' ontgoocheling gevonden.

Rik Lanckrock.