Arsenaal. Jaargang 1

[p. 430]

Over de vlakte...

Over de vlakte van mijn stille daden
Schrijd ik als God: de heerscher van mezelf,
Mijn eigen aard', mijn eigen trotsch gewelf,
Alleen en machtig langs mijn eigen paden.

Geen wijsheid die mijn jonge drift moet raden;
Ik bouw 't heelal met wat ik uit me delf
Aan woord en toon, tot sterk epos en zelf
Ben ik de God van mijne stille daden.

Een monument waarvoor de geesten buigen
En d'harten blij om al zijn schoonheid juichen,
Dat is Mijn daad, die stil verborgen ligt

In mijn gedroom van 't onvergank'lijk dicht
En eens geschreven, zullen ZIJ beseffen,
Dat IK, een God, mij eenzaam moest verheffen.

Robert J. de Namur.