Arsenaal. Jaargang 1

Avendrust.

Als scheemring neerdaalt over lage landen
en 't late licht in doffe glans ter kimme neigt,
vouw ik in stilte koude, kille handen,
vol eerbied voor 't mysterie - nu weer alles zwijgt.

Deze avend voel 'k me los van alle banden,
is 't of mijn altijdhunkrend hart ook niet meer hijgt
naar 's levens vreugd en rijke, zwoele panden,
nu van begeert' de onthechting aan mijn ziel ontstijgt.

Ach, mocht altijd deze avond, met z'n zachte
zegen, zijn vredestemming laten in 't gemoed:
dan werd mijn leven - nu een rustloos wachten -
weer kalm, sereen en vroom, kinderlik blij en goed.
Maar 'k vrees, na rustig stilvergeten nachten,
't oprijzen van de dag, vol rosse levensgloed.

Lo de Lombaerde.