Arsenaal. Jaargang 1

Afscheid.

voor Jan, de soldaat.

Ik zal je nu voor 't laatste groeten,
in 't klein station vertrekt de trein.
En mocht ik ooit den dood ontmoeten,
je hoeft daarom niet droef te zijn.

[p. 236]

 

Want zie ik meisjes, velden, bloemen,

 

en springt de jeugd in mij weer op,

 

ik hang van blad tot bloem te zoemen

 

en in mijn keel ontzwelt een krop.

 

 

 

In wie ik kus zal ik vinden

 

een meid als jou, een wilde mond.

 

En in die droom wil ik ontbinden,

 

zoo wordt het leed snel afgerond.

 

 

 

En schrei nu niet dat ik ga loopen,

 

je hebt aan mij niet veel gehad.

 

Zoo hier, als daar waar ze me slopen,

 

draait ook van 't leven 't volle rad.

 

 

 

Remi Boeckaert.