Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

[p. 120]

Air in muziek.

Stem: Repicave las campanilia.

Coridon

KLaare Beken noch Velde zoet van geur
Verheugen nooit een hart dat deur en deur
Van liefde gloeid, 't en zoekt niet als getreur,
Wie doofd de minne haar koortzen, en toortzen
Haar vlamme tot den hoogen Hemel klimd,
Zy rukte ter neder
Het geen in blydschap tot de starren glimd.

Hylander.

De Aardze hulp, noch overwyze raad,
Noch purp're Velden, overzoet çieraad
Verdryven liefde die ter harten harten gaad,
Myn tong, en zinnen verstommen, ja brommen
Alleen een redeloos geluid. Ik weet
Nu niet te zingen
Laat u eens hooren, ô beroemd poëet.

Coridon.

Ik zal myn snaren dan op uw bevel
Tot droevig zingen stellen, maar verzel
My met uw held're galmen, en vertel
De stof. Want ik ben gantsch t'ende, d' ellende
Verrukt my dat ik niet als met geklag
En zilte tranen
Rampzalig uiten kan en roepen ach.

Hylander.

Zing de liefde, en hoe Silviaâs beeld
Dat eeuwig in ons droeve zinnen speeld,
Ons 't hart gewillig uit den boezem steeld,
Of 't geen gy eer in de valleyen, de ryen

[p. 121]

 

Zongd, toen u yder daar zoo hoog vereerd'

 

Wanneer uw vaarzen

 

Daar als Apollo's digten zyn geëerd.

 

Coridon.

 

Daar zyn geen Leeuwen noch Tygers wreed van aard,

 

Of wierden door ons klagen wel veraard,

 

Doch daar den Hemel niet aan heeft gespaard

 

Die 't alles kan doen vonken, door lonken,

 

Die 't aller keurelykste roosje tart,

 

Die blyft alleenig

 

Voor onze klagjes als een steen verhard.

 

Hylander

 

Veld-Godesje, die door uw hoog verstand

 

Gezeid werd d' eer te zyn van 't gantsche land,

 

En 't koelste hart door jeugdig schoon vermand

 

Laat maar uw zoete gezigjes, en ligjes

 

Eens stralen op den Harder die vergaad,

 

In uwe liefde

 

Op dat hy zig in uw gezigt verzaad.