Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

Air in muziek.

Stem: Ons Gespeel wil enkel trouwen.

GAlathea was hoovaardig

Om dat Lyçius vermand

Van haar was. Zy liet het land,

En om steen, en schulpen aardig

Ging zy veeltyds aan de Zee,

Of een horen-ryke Ree.

Daar zy haar vermaakt' in 't water,

Lyçius leed' dit verdriet,

[p. 117]

 

Op een tyd ontsprong zyn riet

 

Eens dit aangenaam geklater,

 

't Welk hy zong, terwyl zy zat

 

In het zilver schuimig nat.

3.

Galathe, 'k zie uw vermake

 

Altyd leggen aan de Zee,

 

Ach! wat is my dit een wee,

 

Die dus in uw minne blake!

 

Want ik vrees gedurig al,

 

Dat Nepthuun u rooven zal.

4.

Vlugt, ey vlugt deez ongeruste

 

Blydschap, die myn hart doorboord,

 

Menigmaal heb ik gehoord,

 

Dat Euroop' uyt eyge luste

 

Na den Oever trad, Jupyn

 

Lietze niet lang vrolyk zyn.

5.

Hyppolyt wierd ook versmeten

 

In deez dulle baren. Wat

 

Holp hem al zyn goed doen, dat

 

Hy nooit boosheid had geweten?

 

En beweegd u dit noch niet,

 

Denk dan eens op myn verdriet.

6.

Alle smaad, en spytigheden

 

Wreekt de dulle razerny

 

Met veel plagen. Laten wy

 

Dit ontwyken, ende treden

 

Na een koele waterbron

 

Om te schuilen voor de Zon.

7.

Zie hier 't zagte water woelen

 

Daar uw poeselige vel

 

Nooit van hit verbranden zel,

 

Laat u hier in weelig spoelen,

 

Daar g' in plaats van barre wind

 

Veel vermaaklykheden vind.

8.

Hier zyn alle swarigheden,

 

Ende droefheid verr' van daan,

[p. 118]

 

'k Zie hier in de schorssen staan

 

Na ons Harderlyke zeden,

 

Alle namen, die de min

 

Immer bragt in onze zin.

9.

Schrik niet, dat de ruyge schorssen

 

Uwen Naam ook voeren, want

 

't Is uit heete minnebrand,

 

Dat zy Galathea torssen,

 

't Zal u zoo veel smart niet zyn,

 

Als myn troostelooze pyn.

10.

Hoe ellendig is het minnen,

 

Als men nimmer troost geniet!

 

Mogt myn eyndeloos verdriet

 

Maar zoo veel aan u verwinnen,

 

Dat gy 't barr' en ziltig zand

 

Woud verlaten om het land!

11.

Lyçius woud noch meer klinken,

 

Maar zy dempte zynen zank,

 

Fluks zoo moest zyn held're klank

 

Wederom ten eynde zinken.

 

Dus is dit geluit versmoord,

 

En hier na niet meer gehoord.