Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

't Vast vertrouwen van een minnaar.

Stem: Als 't begint.

ZOete Vreugden van myn ziel,
Hoopen, die myn zinnen vleiden,
In den brand, die my geviel,
Zoekt dog niet van my te scheiden,
Lieve voorboôn van het goed,
Daar ik in myn mymeryen,
Als ik my niet kon verblyen,

[p. 23]

 

My zoo dikmaal heb gevoed;

 

Zoo gy immers haast wilt enden,

 

Wilt my maar verzekering zenden.

 

Ach! ik kan van myn geval,

 

Zoo veel trouwheid naau gelooven,

 

Goden! wat gevoel ik al?

 

Wat geluk gaat my te boven;

 

Mits haar oogen, die zoo straf

 

In 'er lieve voorhooft blonken,

 

Zoo verand'ren in haar lonken,

 

Dat ik my, in plaats van 't graf,

 

Datze scheenen my te graven,

 

Mag met duizend zoetheên laven.

 

Want ik voel, in plaats van schrik,

 

In my de verzekertheden,

 

Voor de vreeze, alle oogenblik,

 

Zoo bevesten, dat ik reeden

 

Van verwondren heb; en zie

 

Het onwinbaar als gewonnen,

 

Wie zou nu myn vreugden konnen

 

Melden van de geene, die

 

Nooit zoo wenschelyke dingen,

 

Van de hooge Goôn, ontfingen,

 

Het volmaakt en zoet verbond

 

Van onz' wel vereende willen,

 

Tart het noodlot, dat bestond

 

Al 'er nyd daar op te spillen;

 

Maar haar hert, vol kuische min,

 

Wooning heeft in 't myn verkooren,

 

Dies, myn wensch 'er wensch gebooren,

 

Ik mag leven, naar myn zin;

 

Mits de hemel, zoo geregeld,

 

Haar aanbieden, nog gezegeld.

 

Groene beemden, schoone vloen,

 

Beekjens, die zoo minn'lyk loopen,

 

Goôn, mag zig een minnaar voên

[p. 24]

 

Met zoo aangename hoopen!

 

Gun my dat ik ga, 't is tyd;

 

'k Zie de Zon al digt aan 't laagen;

 

Uuren, die my duurt als dagen,

 

Dagen, die my Jaaren zyt,

 

Brengt geluk, dat ik verwagte,

 

'k Zal my uw verpligtig agte.