|
| |
Minneklagt.
Vois: Myn Hert voorzeid, is voor altyd.
Coridon aan een Beek in 't Lommer van de Boomen nederleggende.
TReurt Bossen Bergen treurt met my!
Daar ik zoo dikwils aan haar zy
Terwyl ik door haar zoet gezigt
Den brand voel in myn hert gestigt.
Ag Treur, ag Treur, ag Treur.
Zal dan myn Lief Dorinde nooyt
Of door myn Liefde vuur ondooyt,
Dan smelten? heb ik ooit u haat
Verdient, myn Ziel! myn toeverlaat!
| |
| |
Gedenkt, Dorinde Lief! myn vreugt!
En blanke hals met ziels geneugt
Gestreelt heb! zal die band
Van Liefde, die ons heeft geboeyt,
Zyn uyt uw Jeugdig hert geroeyt?
Staat vlieten stroomen stil, en ziet
En hoord myn laatste klagt,
Dorinde, die myn Ziel gebied,
Is uyt myn ooge weg gevlugt,
En hoord na smeeken of gezugt.
Tuyg Echo, die myn Ziele druk,
Vermeerdert, zie mijn ongeluk!
Aan al die ooit opregt bemint,
Zeg dat de min myn had ontsint.
Dorinde heimelyk toetredende.
Ach ach myn Lief myn Coridon!
Zoud gy dus sterven! neen!
Ik heb door 't woud myn Liefdebron
| |
| |
En uwe Trouwheid klaar gezien,
Nu zal 'k uw nimmermeer ontvlien,
Op 't geluyd verkomt hy een weinig, maar haar niet ziende, valt weder in flaaute.
Waar ben ik ach! is 't droom of niet?
Zou Zy? die nog myn Ziel gebied,
Weer zyn genoopt door min!
Neen Coridon verwagt de dood
Om 't derven van Dorindes schoot,
Ach! Coridon ontwaak myn Ziel!
En zugtend by uw nederkniel,
Indien gy sterft myn Lief! ik zal
Ook met uw sneven, hier in 't dal.
o Schrik! o pyn! o Zielsverdriet!
Hoe zeer ik klaag, gy hoord my niet,
Maar laat my in den druk,
Zyn treurig aanschyn toond de smert,
Die hy gevoeld heeft in zyn hert,
| |
| |
Weent oogen! weent; betreurt zyn dood!
Myn hert gevoeld de schuld
Myns trouwe minnaars droeven nood,
Dat my de nare dood van hier
Ook ruk, wyl ik van droefheid schier
Coridon met gesloten Oogen en een flaauwe Stem.
Wie jaagt myn Ziel? wie perst myn geest?
Gun rust aan hem die onbedeest
Den doodslaap heeft omvat,
Om dat zyn straffe Mingodin
Hem had bedroeft van ziel en zin,
Dorinde bitter schreijende.
De schrik beroert myn ingewant,
Myn hert staat stil van vrees,
En d'angst omringt m'aan alle kant.
Zyn Liefde, zegt my, daar hy sterft,
Uw strafheyd is 't die my verderft,
| |
| |
Schrey voort Dorinde, schrey en zugt!
Het ruyme Veld doet d'open lugt
Ik sterf, zoo nog myn Coridon
Myn schult my naar vergeven kon,
Ag Coridon! myn lief en lust!
Die uw bestorven wangen kust,
Tragt op te wekken! zie myn ziel,
Hoe k'aan uw zyde nederkniel
Coridon diepzugtende en Zyn Oogen openende.
Wie breekt myn ysren? slaap en stoord
Door 't kermen, dat my 't hert door boord,
Wie, wie, schept weder lust
Om my 't ontrusten? och is 't niet
Dorinde die m'in droefheit ziet,
| |
| |
Dorinde met een vleijende Stem.
Myn klagend hert springt op van vreugt,
Nu gy het ligt aanschouwt,
En adem haalt, uw tong verheugt
My: maar ach: zie hoe rouwt
My trouwe Coridon uw leed,
K'bid lieve Minnaar, dog vergeet!
Hy verkomt geheel en al.
Gy blaast, myn Lief! myn Zielsvrindin
Myn half verstorven geest
Weer nieuwe kragt en adem in.
Hier in dees lommer naast my neer,
Dat ik uw poeslen hals nu weer
Zy gaat by Hem Nederleggen.
Vrees nooyt ach! lieve Coridon!
Ontrouw zal zyn, of immer kon
Zoo rust ik by u in het groen,
En zal aan uwen wil voldoen
|
|
Auteursrechtvrij