|
| |
De zwervende Cupido.
Vois: Carileen, ei wil u niet verschuilen.
Als al de starren blonken
In het midden van de nagt,
Zich draaide, van Boötes hand te rug
Al 't menschdom lag aen 't ronken,
Door den zoeten slaap verheert,
Daar 't bleek flawend goud der sterren
| |
| |
Aan het huisslot van myn deur.
Wie klopt daer aen myn kamer,
Die myn zoeten slaap verstoord?
Hier op sprak Venus zoon,
Doe open! ik ben 't, die hier sta voor
Ei vrees niet, 'k heb geen hamer,
Noch moordwapen; 'k ben een kindt,
Vervaert by donkre maan zwerve in den
Straks de kaars op 'vlug van zin.
| |
| |
Met het kaarsligt in de vuist;
Of 'k zag een jeugdig kind,
Heel doornat en koud, van stof om 't lyf
[Hoe moe het was geloopen]
En vleugelen om weg te vliegen, vry en
En verwarmde ze aen myn lyf.
Drukte ook de regendroppen,
't Vogtig water, uit zyn hair
| |
| |
Oplook, als een bloem by zonneschyn,
Toen 't van de kou, na 't kloppen,
Weer ontdooit was, en verheugd,
Laat ons dezen boog beproeven, of hy
Ook kan treffen tot uw smart.
Wie zoude, als ik, niet minnen?]
Spand Hy straks zyn tajen boog,
In 't midden van 't hart, dat my te zeer
Hy sprong, met vlugge zinnen,
| |
| |
Als een wespe, of paardevlieg,
Al lachende op, en sprak:
Myn vriend, dat ik U dus laat by nagt
Flux gevoelen in uw hart.
|
|
Auteursrechtvrij